Een zekere mate van flexibiliteit_13-01-2024 t/m 19-01-2024

Dag #8, 9 | Zaterdag 13 en zondag 14 januari 2024

Ik word wakker en besluit mij over te geven aan deze dag; jamsessie, feestje, nieuwe mensen – een hele mond vol. Hoewel er vandaag momenten zijn geweest dat ik terug kruip en denk ''Waar ben ik aan begonnen?'', zegt een stem in mijn hoofd: ''Laat het los!'' Ik kom aan bij Chloe en Caro. Chloe draait een jointje en ziet mij kijken. ''Niet schrikken, het is maar een joint.'' Ik moet of heel gek hebben gekeken, of er is al een bepaald beeld gecreëerd. Alsof ik nog nooit een joint gezien heb, wonende in een straat met twee coffeeshops en een oud huisgenoot die hier niet vies van was… We kletsen, dansen een beetje en zingen mee met de muziek. ABBA staat aan. Ik krijg de bevestiging die ik nodig had; dat zij blij zijn met mijn komst, dat ik een ''ray of sunlight'' ben en heel natuurlijk in het ''groepje'' pas. Eenmaal in Lagos valt het mij direct op dat de band bestaat uit een zeer gemixt gezelschap: Portugezen, Zuid-Afrikanen, Duitsers, een Belgische, Poolse en ik. Er heerst een fijne sfeer en ik observeer. Een oudere vrouw slaat vol enthousiasme op haar tamboerijn, de leraar begint te springen en zweten, de puber naast mij kauwt haar kauwgom tot plastic, maar iedereen doet mee. Zo ook ik. Ik ontferm mij over de tamboerijn. Al snel lukt het mij om het ritme te volgen. Dan komt er ook een dans bij en ik merk dat ik het ritme soms kwijt raak. Ik laat het. Met een laatste slag op de trom komt er een einde aan de jamsessie, gaat ieder weer zijn weg en zijn zij slechts een ''figurant'' geweest in dit leven. Later op de avond komen Chloe en Caro mij ophalen voor het feest. Het is nog niet duidelijk waar we heen gaan. Geloof mij als ik zeg dat het plan vandaag al wel 10x is veranderd. De opties zijn: Een feest in de bush, een feest met een bekende DJ uit Lissabon in Nova Beach of een huisfeest in Vila do Bispo. Het wordt het laatste. Met een beschonken bijrijder en stonede bestuurder rijden we met 30 km/u naar een huis in the middle of nowhere. Het is pikdonker met een sterrenhemel die ik nog nooit zó helder heb gezien. Eenmaal binnen in het huis voel ik mij wat ongemakkelijk. Ik ken niemand en daarnaast lijkt niemand echt te weten van wie het feest nou is. ''Moet ik met iemand een praatje maken?'' Ik loop naar buiten en bewonder de lucht, terwijl er een man, enigszins ongemakkelijk, naast mij komt staan. Ik vraag hem wat hij van het feest vindt en voor ik het weet vertelt hij zijn halve levensverhaal en heb ik mijn rol als psycholoog weer vervuld. Alsof het op mijn voorhoofd geschreven staat. Inmiddels is het nacht en een andere man vraagt mij of ik kan tekenen. ''Ja.'' Zo naïef als ik ben, denk ik dat hij tekeningen verzamelt van iedereen die op het feest aanwezig is. Hij komt gelijk ter zake: ''Mijn vriendin wilt graag een naakttekening van mij, maar de boxer blijft aan. En oh ja, je krijgt 100 euro hiervoor.'' ''Ik zal erover nadenken'', maar mijn beslissing is uiteraard al gemaakt. Vandaag was een mooie samenkomst van van alles en ik ben blij dat ik mij hieraan heb overgegeven; muziek, dansen, hippies, een heldere sterrenhemel en het oprekken van mijn comfortzone. Met wel één onderliggende gedachte/gevoel: Waar lopen de mensen hier voor weg?

De volgende dag heb ik afgesproken met Ayanaa. Het is een prachtige, zonnige dag en het is voor het eerst warm. Lopende door de zee vertelt zij mij haar verhaal. Zij vertelt over permaculturen, het starten en integreren van ecosystemen en het vinden van een thuis. Zij overspoelt mij met informatie en ik heb het gevoel dat ik moet opboksen tegen de kennis die zij heeft. Zij complimenteert mij op de stap die ik heb gezet, dat wel. Ik merk al snel dat wij niet dezelfde taal spreken en raak verstrikt in haar perspectief en kennis. Veel hoofd, hier zit meer achter. Na een uur scheiden onze wegen en ik besef mij dat ik daar helemaal oké mee ben. Een balans in hoofd en hart, dat is wat ik zoek.

Dag #10, 11, 12 | Maandag 15, dinsdag 16, woensdag 17 januari 2024

Een nieuwe week is aangebroken. Ik word met hartkloppingen wakker. Een gevoel van continue stress: ''Ik moet nog een tekening maken. Wanneer ga ik boodschappen doen? Wat ga ik maken?'' ''Grote zorgen'' maken plaats voor ''kleine zorgen''; alsof ik redenen zoek om mij druk te maken. Mensen zouden eens moeten weten wat er de hele dag in mijn hoofd afspeelt. ''Thuiskomen in mijzelf'', mijn thema op deze aarde. Wat word ik daarmee geconfronteerd. Wat als deze tijd hier in het teken staat van liefde voor mijzelf? Aardig zijn tegen mijzelf? Goed zorgen voor geest en lichaam, in liefde. Begrijp me niet verkeerd. In wezen voel ik dat ik een fijn mens ben, mijn hoofd weet zich er echter vaak tussen te wurmen en dan komt er twijfel. ''Doe ik het wel goed? Ik hoop dat anderen trots op mij zijn. X vindt het ook nooit goed.'' En nu moet ik huilen; daar zit het pijnpunt. Mijzelf afwijzen en bevestiging van buitenaf zoeken. Een lastige combinatie. Eentje waar meerderen last van hebben, zo weet ik… Gelukkig was het verder een mooie dag. Aan het einde van de dag heb ik met een paar kids een begin van een moestuin gecreëerd, wanneer er een driejarig meisje gehurkt naast mij komt zitten en zegt: ''You are so beautiful.''

‘’De bedoeling van dit alles is dat je, met liefde, je grenzen duidelijk maakt en beschermt.’’
Ik heb inmiddels een grote vriend op het vrijwilligersproject; B. Hij jaagt anderen weg om met mij alleen te kunnen voetballen. Een fijngevoelige jongen met helderblauwe ogen. ‘’Zien en gezien worden.’’ Een thema die vaker deze dag terugkomt. Zo ook aan het einde van de dag, wanneer er een moeder naar mij toekomt: ‘’I really like your energy and how you are with the children. You shine bright.’’

Dag #13, 14 | Donderdag 18 en vrijdag 19 januari 2024

Time for change! En een oproep aan jullie! Ik merk dat ik op dit moment een doel nodig heb voor het kunnen uiten van mijn creativiteit. Dat betekent: ‘’Heeft iemand van jullie nog een kale muur waaraan een schilderij, tekening, etc. mag hangen?’’, laat het mij weten! Ik word er blij van als ik iets kan maken en dat vervolgens kan delen met de ander. Ik hoop natuurlijk dat iets creëren voor de ander uiteindelijk ruimte maakt om ook iets te creëren voor mijzelf (ik zie nu dat ik dat met deze blog ook al doe), maar als ik bezig ben met iets voor de ander, ben ik ook bezig met iets wat ík leuk vind – win, win. Het zetje wat ik nodig heb; so let me know!