Bezoek_24-02-2024 t/m 01-03-2024

Dag #50, 51 | Zaterdag 24 en zondag 25 februari 2024

Het is gek weer vandaag. De zon schijnt, maar dan wordt de hemel plots omgetoverd tot één grote regenwolk. Alles wordt eruit gegooid en na 5-10 minuten is het weer droog. Als we goed opletten is dit leven een grote weerspiegeling van de natuur (of andersom).

Dag #52 | Maandag 26 februari 2024

24 kinderen vandaag op Project Garden. Het is een goede dag. Samen met L. en V. doe ik yoga; zij maken zelf kunstjes en hebben de grootste lol. Mooi om te zien hoeveel zij opgaan in het moment en genieten. Ik leer ervan en zie tegelijkertijd hoe goed het ''werkt'' om met een groepje kinderen iets te doen. Ze leren elkaar dingen, ondersteunen elkaar en bevestigen mijn (toekomst)visie om ook groepjes kinderen te gaan begeleiden. In de avond rijd ik door naar Faro om Daniël op te pikken. Hij landt een stuk eerder, waardoor ik helaas niet op tijd bij de aankomsthal sta. Flink balen, maar zo zie je maar weer dat dingen toch vaak anders gaan dan gepland. Ik zou ik niet zijn als ik voor deze week geen hele planning heb gemaakt. Toch kijken we elke dag wat past, waar behoefte aan is en hoe het weer is. Het is fijn om Daan nu de dingen te laten zien waar ik de afgelopen week zo van heb mogen genieten.

Dag #53 | Woensdag 27 februari 2024

Daan en ik rijden naar Lagos waar we genieten van een cappuccino en taartje bij een leuk koffietentje. Het is fijn samen, vertrouwd en ontspannen, en Daan leeft op van de warmte en alle groene plantjes die te zien zijn. We struinen wat door het centrum en rijden dan naar het vrijwilligersproject in Bensafrim. Ik heb de afgelopen weken mooie vlinders mogen zien en hoopte heel erg dat deze zich ook aan Daniël zouden laten zien. We zijn net aangekomen als de Spaanse pijpbloem vlinder zich al laat zien. Dankbaar voor dit natuurverschijnsel, stapt Daan voorzichtig op de vlinder af om hem in volle glorie vast te leggen. De rust, stilte, natuur en lucht van eucalyptusbomen doen ook hem goed. Hij kijkt vol verwondering om zich heen en geniet. Dan lopen we de berg op, terwijl ik anekdotes over de kinderen vertel. Bijzonder hoeveel herinneringen er in zo’n korte tijd gemaakt worden.

Dag #54, 55 | Donderdag 28 en vrijdag 29 februari 2024

In de ochtend heeft Daan een gesprek met school, wat mij in de gelegenheid stelt om dit boekje een beetje bij te werken. Doordat ik de afgelopen weken enkel met mijzelf ben geweest, vind ik het fijn om dit kleine momentje voor mijzelf te hebben, in het zonnetje. De zon schijnt prachtig vandaag en dat betekent op (vlinder)pad naar Luz! Al snel komen we in een oase van vlinders terecht. Koninginnepages en koolwitjes vliegen ons om de oren en later ook een luzerne vlinder, argusvlinder en groentje. We komen zeldzame, wilde orchideeën tegen en een kuifleeuwerik. Daan neemt mij mee in het ontdekken van planten-/dierensoorten in Portugal en door zijn passie ga ik de omgeving anders (en nog beter!) bekijken. In de avond eten we bij de Indiër in Luz. We hebben een mooi gesprek en ik vraag Daan of ik veranderd ben. Hij zegt van niet. Wel dat ik meer ontspannen overkom. Ik vraag aan Daan hoe het écht met hem gaat en hij aan mij. Ik merk in eerste instantie dat ik niet helemaal weet hoe ik op mijn eigen vraag moet reageren, maar dan vliegen de woorden eruit. Het gaat goed. Ik kom dichterbij mijn ware zijn, voel mij steeds meer als mijzelf. Ik voel me rustiger, ik word liever naar mijzelf en merk dat ik het fijn vind dat er geen druk is. Dat ik doe wat goed voelt. De gedachte aan teruggaan naar het drukke centrum van Nijmegen, waar alles weer verder gaat, geeft mij een vlaag van paniek. Wat een drukte daar en wat een rust hier. En in die rust voel ik weer; de tranen springen in mijn ogen. Ik begin Daniël steeds beter te begrijpen dat hij zich maar moeilijk in (de drukte van) Nederland kan aarden…

Donderdagmiddag rijden we via een prachtig berggebied naar Saléma, waar we opzoek gaan naar dinoafdrukken. Helaas vinden wij deze niet, maar in plaats daarvan is het strand gevuld met de meest prachtige schelpen. Via Fortaleza de Sagres en Cabo de São Vicente rijden we naar Praia do Beliche. Hier zitten we even op het strand. Daan besluit een kuil te graven en daar een muntje in te doen. Wie weet waar of bij wie het terecht komt… Alles is goed op dat moment, al begint het knagen aan mijn vingers weer erger te worden. Ik word onrustiger. Aan het vooruitzicht dat ik straks het huisje in moet ruilen voor een kamer bij Eduard? Aan dat het verkassen gaat beginnen? Of simpelweg, omdat er een einde komt aan het avontuur in Burgau en het Nederlandse vooruitzicht mij weinig goed stemt? Ik weet het even niet…

Dag #56 | Vrijdag 1 maart 2024

Monchique. Een kuuroord met blijkbaar de hoogste bergen in de Algarve. Veel bos en groen, ofwel, onze plek. Terwijl we slingerende wegen begaan aan de voet van de berg, zie ik een paar ooievaars. En nog een paar. En nog meer. Het houdt niet op, het zijn er honderden! Typisch, ik vraag mij direct af of het een ''plaag'' is. Of het is de broedplaats van kinderen ;) Eenmaal gearriveerd, lopen we door een idyllisch dorpje en via een kurkbomen bos naar een uitzichtpunt. Enorme stenen liggen aan de zijkant van de weg en ik observeer ze vol verwondering. Ik weet dat deze stenen waarschijnlijk mega oud zijn en hier liggen ze dan, vol vertrouwen en kracht. Met de auto rijden we naar de top, Fóia. Het waait enorm hard, het is koud, maar het uitzicht maakt het allemaal goed. Ik ren snel een hoop van rotsen op en sta letterlijk on top of the world. Ik lach, ik schreeuw, ik kijk om mij heen en voel mij even zo gelukkig! Dan rijden we terug richting Lagos. De zon gaat langzaam onder en zorgt voor een prachtige glinstering op de bergwanden. Waze stuurt ons over ''vreemde'' wegen en zo komen we in een sinaasappelgaard terecht en rijden we door een echt Portugees wijkje waar de mensen ons vrolijk toewuiven. Wat een dag.