''Het'' hangt in de lucht_10-02-2024 t/m 16-02-2024

Dag #36, 37 | Zaterdag 10 en zondag 11 februari 2024

Barão de São Miguel; Soul Song workshop onder leiding van Josephine. Samen met Deirdre en twee kennissen van haar bevind ik mij in the middle of nowhere op een workshop die volledig buiten mijn comfortzone ligt. Intuïtief zingen. We beginnen met het opwarmen van de stembanden. Ik doe mijn ogen dicht en voor mijn geestesoog verschijnt er kort een schaduw van een vrouw in een baken van licht – Maria Magdalena, zo lijkt. Vervolgens worden we opgedeeld in drie groepen. Wat er ontstaat, is magisch. Er vormt zich een ''sound'' van blues en gospel, zonder woorden, maar zó voelbaar. Hoewel blues nog niet zo lang bestaat, is het wel de sound van verbinding en saamhorigheid. De klank van het zingen in de rijstvelden of aan boord van een schip. Het is de klank van ons Zijn. Af en toe heb ik oogcontact met Josephine, ik krijg het gevoel dat zij mij uitnodigt om meer mijn stem te laten horen. Ik word wat zenuwachtig, doe mijn ogen dicht en ga ervoor. Na een poos begint mijn lip te trillen; eenzelfde sensatie die ik soms ook bij breathwork sessies voel. Alsof ik mij even waan in een andere bewustzijnslaag. In de pauze raak ik in gesprek met een Duitse yogi die drastisch haar levenswijze heeft omgegooid. In ons gesprek komt ook Jung voorbij, zijn dromen, het onderbewuste, het Rode Boek, psychoses – het ''waan''zinnige. De Kunstzinnige Counseling cursus die ik heb gevolgd, komt vandaag meermaals voorbij in mijn gedachten. Het wordt tijd om hier iets concreets mee te gaan doen. Na de pauze worden we uitgenodigd om te vertellen waarom we hier vandaag zijn. Hoewel ik ben uitgenodigd door Deirdre, besef ik mij gedurende de dag dat ik hier ben om mijn comfortzone te verbreden, maar vooral om mijn stem te laten horen.

Ik ben aangekomen bij het laatste hoofdstuk over Ki-energie. De hoofdpersoon heeft besloten om Ki-kindercoach te worden. Hoewel ik er niet precies uit kan halen wat zij dan precies gaat doen, kan ik wel een invulling maken. Ik denk na, wanneer ik opeens de ingeving krijg dat ik (o.a.) kinderen wil gaan begeleiden in hun (zoek)tocht naar zelfvertrouwen. Vertrouwen voelen in wie zij zijn, de basis verstevigen, het geloven in hun eigen kracht/licht. ''Ironisch'' genoeg heb ik hierin zelf ook nog mijn pad te bewandelen.

Dag #38, 39 | Maandag 12 en dinsdag 13 februari 2024

De dag begint met een onrustige Caro. De toon van de energie voor deze week is gezet… Met 25 kinderen op het project is het een drukke dag. Ik ga op wandelpad met zeven jongens om de gekte een beetje te ontvluchten. Vandaag is een goed moment voor toenadering met de jongen waarbij ik direct voelde dat ik iets voor hem kon betekenen, O. Het is een warme dag, de kids hebben een waterpoel gevonden. Voor ik het weet, worden de carnavalskleren uitgetrokken en liggen de kinderen te badderen in het modderige water (en juist het zien van die vorm van vrijheid is waarom ik psycholoog ben geworden; ik gun ieder mens – oud of jong – om (zo nu en dan) kind te kunnen zijn)! Zo ook, O. Of ik hem even wil optillen, zodat hij niet door de prikplanten hoeft te lopen. Vanaf dat moment vertelt hij mij het ene verhaal na het andere. Hoewel ik het moeilijk vind om hem te verstaan, weet ik met mijn enkele vragen en mijn aandacht zijn toenadering vast te houden. Ik kan niet ontkennen dat ik een klein vreugdedansje maak. Na afloop van het project gaan Caro en ik naar het strand in Burgau. Caro heeft haar stem gevonden en besluit zich niet langer in te houden. Bijzonder hoe wij parallel aan elkaar eenzelfde soort thema’s doorgaan; grenzen aangeven, jezelf uitspreken.

Dag #40, 41, 42 | Woensdag 14, donderdag 15, vrijdag 16 februari 2024

Woensdag, ik wandel over de cliffs. Het waait, de temperatuur gaat van warm naar koud en weer warm. De wind die over de cliffs waait, is onvoorspelbaar. Zo ook de gebeurtenissen van vandaag en de aankomende dagen. Het universum lijkt te hebben besloten dat het tijd is om de inzichten die ik de afgelopen weken heb opgedaan, eens ''uit te testen''. Na 1,5 maand leek ik mijn rust te hebben gevonden en was ik mij bewust geworden dat zelfliefde (inclusief grenzen stellen) is waarom ik hier ben. Het universum leek te zeggen: ''Mooi Fleur, maar hoe beweeg jij je in situaties die deze thema’s onder druk zetten? Ga het maar eens laten zien!'' En zo worden er deze dagen verscheidene uitdagende situaties over mij heen gedwarreld. Ik zeg dwarrelen, maar het voelde als een komeet die op mij neerviel. Na de onrust op het vrijwilligerswerk, werd ik ook privé een bepaalde diepte ingetrokken die ik niet had voorzien. Al sinds kind af aan is wegdrukken mijn overlevingsmechanisme. Toen ik op mijn zestiende hoorde dat schaduw plaatsmaakt voor licht, enkel wanneer pijn wordt doorleefd in plaats van omzeild, begon er een lang proces naar (innerlijke) rust. Een proces waarvan ik weet dat het, voor mij, aandacht blijft behoeven. Nog steeds heb ik soms de neiging om emoties te onderdrukken, bang voor wat het teweeg kan brengen als ik het volledig toelaat. Maar vandaag besluit ik het direct anders te doen; het verdriet en de onrust die ik voel, probeer ik er te laten zijn en met mijn ogen dicht omarm ik mijn innerlijk kind die vraagt om zachtheid.

Gisterenavond kreeg ik van Caro een appje met de vraag of ik vandaag wil komen werken op het project. Chloe is ontslagen. Dat is nog niet alles; er ontstaat nog een privé situatie die vraagt om mijzelf uit te spreken. Voor het eerst kom ik op voor mijn rechten (als ex-werknemer)! Het voelt dubbel, omdat ik dit niet gewend ben, maar is zeer nodig. Caro en ik vinden verlichting in het delen van onze gedachten/gevoelens. Zij geeft overigens aan dat het in de lucht hangt; dat deze week symbool staat voor trouw blijven aan je hart. De dag zelf verloopt als een wervelwind, ook de kinderen hebben een temperament. P. kan geen afscheid nemen van zijn moeder en O. is boos omdat zijn gevonden muurgekko ervandoor is gegaan. In de middag spring ik op de trampoline met S. en O. Zij zijn beiden door het dolle heen en ik voel mij weer kind. Dit had ik nodig! Ondanks de wervelwind en het temperament, zie ik vlagen van rust bij de kinderen. V., die normaal gesproken altijd bij Chloe zat, trekt naar mij toe, laat mij dingen zien en eet zelfs van de ''pot''. Waar de afgelopen weken onrust op het project was ontstaan, lijkt het besluit van Caro direct voor een bepaalde rust te zorgen. In de avond ontvang ik van een vriendin van mama een healing en inzicht in mijn numerologie. ''Er zullen zich situaties aandienen waarbij ik eerst helemaal op slot ga. Wanneer ik ze doorvoel en toelaat, krijgt het kans om te helen. … Emoties en creativiteit daar gaat het om in dit leven. … 2024 geeft mij de kans om de verbinding met mijzelf aan te gaan.'' En dus kan ik na het doorleven van deze week niet anders dan dankbaar zijn voor alles wat zich heeft aangediend.