Externe chaos_03-02-2024 t/m 09-02-2024

Dag #29, 30 | Zaterdag 03 en zondag 04 februari 2024

Zondag, dag 30 van mijn reis. Ik ben alweer een maand hier. De dagen gaan bizar snel voorbij, maar ondanks dat, voelt het toch alsof ik hier al langer ben. Is dat het gevoel van ultieme rust? Vandaag heb ik met Deirdre afgesproken; net als mama is zij één van de ''Bench girls''. Een Canadese; vriendelijk, sociaal en geïnteresseerd. In mijn ogen zijn (bijna) alle Amerikanen sociaal, hoe kan dat toch?! Deirdre vertelt dat zij eigenlijk niet meer in Canada wilt wonen. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Ik vraag ernaar en Deirdre vertelt dat zij het liefste het hele jaar buiten is, maar dat dat met de harde winters in Canada moeilijk gaat.

Dag #24, 25, 26 | Maandag 05 en dinsdag 06 februari 2024

Caro zit zichtbaar op een roze wolk zit, de zon schijnt en de groenten in de moestuin beginnen al langzaam door te komen. De dag begint met één grote glimlach. Met twee kindjes wil ik net beginnen aan een met verf gemaakte ''groenteslinger'' als Chloe volledig overstuur op mij afkomt. Ik kies er in deze voor om niet te veel in detail te treden, omdat ik wel een zekere mate van privacy richting de betrokkenen wil houden. Chloe besluit naar huis te gaan, wat betekent dat wij met een team van 3 op een groep van 21 kinderen staan. Gelukkig komt op dat moment Helga met haar gezin (een nieuwe vrijwilligster) ons uit de brand helpen. De rest van de dag verloopt verder vrij soepel. Ik had Caro gevraagd of zij zin had om na werk samen een koffietje te drinken, omdat ik erg benieuwd was naar al haar verhalen van Lissabon. Caro was gisterenavond pas laat teruggekomen en had nog niet de tijd gehad om stil te staan bij wat er allemaal tijdens haar kleine vakantie gebeurd was, door werk en de onrust van de dag. En zo vertelt zij mij het gehele verhaal tot in detail en ik zie dat zij het fijn vindt om zich weer even te wanen in de gemaakte herinneringen.

Bij het wakker worden, lees ik in het berichtje van Caro dat Chloe er vandaag weer bij zal zijn. Ik ben verbaasd, iets in mij zegt dat zij er niet zal zijn. Dit blijkt te kloppen als wij aankomen bij haar huis en Chloe er niet staat. Chloe neemt haar telefoon niet op, is nergens te bekennen en haar tas staat er nog. We moeten gaan, ik maak mij zorgen. Diezelfde zorgen zie ik ook op Caro haar gezicht. Eenmaal op het project ga ik mee in de energie van de kids. Met O. en P. maak ik een lange wandeling. We plukken dennenappels, zien bijzondere vetplant-achtige bomen, vlinders en een diertje wat lijkt op de Spaanse Parelskink. O. vertelt weer ronduit, vol enthousiasme. P. houdt stevig mijn hand vast. Ik merk dat hij mij moeilijk los kan laten. Hij vindt het lastig om met andere kinderen te spelen, duwt hen weg of pakt hun spullen af. Soms probeer ik ''weg te lopen'' in de hoop dat hij dan andere kinderen opzoekt, maar vaak gaat hij dan alleen op de schommel zitten. P. zijn vader is wegens omstandigheden in Nederland en hij is hier alleen met zijn moeder. P. begint vandaag vaak over zijn vader. Ik vraag of hij zijn papa mist. Ik krijg een duidelijke ''ja''. Tegen de tijd dat Caro en ik weer naar huis rijden, zie ik dat Chloe heeft bericht dat het haar spijt, maar dat zij zichzelf die ochtend niet zover kon krijgen. De spanning in de auto is om te snijden; Caro zit zichtbaar in haar hoofd en stelt mij vragen over dat wat haar bezighoudt. Hoewel ik mij tot die tijd nog wat afzijdig heb gehouden, besluit ik mij nu wat meer over de situatie uit te laten. Vervolgens dwaal ik af in mijn gedachten: ''Ik ben hier niet gekomen voor drama. Ik kies voor mijzelf. Ik geniet intens van het zijn met de kids, maar als drama de boventoon gaat voeren, dan bedank ik ieder vriendelijk en ga ik mijn eigen weg.'' Zoals mama hier nog mooi aan toevoegt: ''Je kijkt helder uit je ogen. Er is nu chaos om jou heen, maar niet in jou. Wellicht is het ook in deze weer de bedoeling om je meer uit te spreken. Deel jouw observaties, dat wat je ziet. Door van een afstand naar de situatie te kijken, kun je delen wat je ziet, zonder dat de chaos daarbij een deel van jou hoeft te worden.'' En zo besef ik mij dat ook deze situatie weer een (verborgen) boodschap in zich heeft. ''Mijzelf uitspreken'' is immers ook een onderdeel van meer liefde hebben/voelen voor mijzelf.

Dag #27, 28 | Woensdag 07, donderdag 08, vrijdag 09 februari 2024

De zon schijnt, ik besluit het strand op te zoeken. Dat doe ik eigenlijk te weinig, over het strand lopen. Terwijl ik loop en mijn gedachten meegeef aan de golven, richt ik mij op de schelpjes die overal verspreid liggen. Het eerste schelpje dat ik vind, lijkt op een stralende zon. Meteen bedenk ik manieren waarop ik deze schelpjes kan gebruiken; in een schilderij of als een soort lamp zonder lamp. In de avond begin ik aan de serie: ''My life with the Walter boys.'' Laat ik daar even bij stilstaan. Dit is nu al de tweede serie die ik deze week kijk, waarbij Canada het filmdecor is. Niet alleen het verhaal grijpt mij aan, maar met name ook de natuur. De rust die van de stromende rivieren afspringt, de groene bomen, het oneindige. Mijn hart klopt. Canada heeft nog altijd een bijzonder plekje in mijn hart. Ik was vergeten wat het land met mij deed en even waan ik mij weer in het moment dat ik in Montréal de bus uitstap en voel: ''Ik ben thuis''. Ik zie deze tweede serie als teken en droom hoe Daan en ik de wegen in Canada doorkruisen. Ik vertel het hem; ''Let's go!'' Een reactie die een glimlach op mijn gezicht teweegbrengt. Wie weet ooit zal Canada nog een thuis worden?