Santiago de Compostela - 2024

Lieve allemaal,

Na een lange radio stilte van mijn kant, ben ik zover om wat met jullie te delen. Op moment van schrijven hang ik ergens in de lucht tussen Melbourne en Brisbane, Australië. Wat meteen een mooi metafoor is voor hoe ik mij al dagen voel: zwevend tussen gedachten, gevoelens en continenten. Dat het lopen van de Caminho zoveel indruk op mij zou maken, had ik van tevoren niet verwacht. Natuurlijk hoorde ik om mij heen dat het een bijzondere ervaring zou zijn. Zelf kon ik mij enkel voorstellen dat ik door het wandelen een meditatieve staat zou bereiken. Woorden schieten te kort in het beschrijven van deze ervaring. Het is iets wat je zelf moet meemaken om te kunnen begrijpen - en dan nog is het voor iedereen anders. Ik ga toch een poging doen en delen van mijn proces delen. Wellicht dat ik iets in jou kan aanwakkeren om ook eens een pelgrimstocht te gaan maken; al is het de Caminho die jou uiteindelijk zelf roept.

Ik vertrek vanuit Lissabon. Gedurende twee weken loop ik veelal alleen. De meeste mensen beginnen in Porto. Waar ik de maanden ervoor zo veel meer contact heb kunnen maken met mijn gevoel, lijk ik dit, voor mijn gevoel, tot aan Porto kwijt te zijn. Ik zit in mijn gedachten. Continu. Zo erg dat ik er gek van word. Ik luister muziek ter afleiding. Of bel zo nu en dan iemand. Eenzaam heb ik mij al jaren niet echt gevoeld. Maar de eenzaamheid die ik nu voel, is ongekend. Elke dag een andere plek. Terecht komen in gehuchten. Niet de tijd hebben om te acclimatiseren. Ik voel mij ontheemd en vraag mij af waar ik aan begonnen ben. Ik ben mijn thuis kwijt. Geen plek om mij aan te binden. Geen bekende mensen in de buurt. Hoewel ik mij de afgelopen maanden realiseerde dat mijn thuis niet zo zeer verbonden is aan een plek, maar daar waar de mensen zijn waar ik mij veilig bij voel, had ik wel een vaste uitvalsbasis en dus thuis in Burgau. Nu dat weg gevallen is, is het enkel ik die in een veranderde wereld overblijft. Het universum dat mij even laat zien: Weet je zeker dat je in jezelf geankerd bent?! Na dagen een ontheemd gevoel te hebben gehad, besluit ik het te delen met B. Zij geeft mij mee dat het de kunst is om het onveranderlijke in mijzelf te vinden in een veranderlijke wereld - wees je bewust van alles wat je ziet, hoort, ruikt, voelt. Open je zintuigen, het brengt je naar het nu. Het was wat ik nodig had. Het ontheemde gevoel trekt weg. Het was ook B. die mij attendeerde op “padmagie” of wat ze noemen “the Caminho provides”. Dat wat je nodig hebt, komt op je pad, zolang je maar je ogen opent en zíet. Haar woorden en een bekend gezicht die mij voor drie dagen begeleid tot aan Porto, was dat wat ik nodig had. Hoewel ik worstelde met, met name, gedachten, heb ik echter ook kunnen genieten van de (kleine) geluksmomenten. De “bom dia” van de Portugezen, een knikje of lach, het ruiken van de bloesem van sinaasappelbomen en het zien van de meest zeldzame orchideeën. Het sterker voelen worden van mijn fysieke lichaam; waar 20 kilometer eerst een uitdaging was, is het nu een fluitje van een cent. Iemand zei tegen mij: de mens is gemaakt om te lopen. Lopen, lopen, lopen. En dat voel ik na dagen. Die meditatieve staat die komt uiteindelijk. De muziek verdwijnt. Wanneer ik Porto bereik, sla ik dan ook letterlijk een brug naar mijn gevoel. 

Vanuit Porto loop ik een paar dagen met Pauline, een dierbare vriendin. We lopen langs de kust. De heftigheid van de golven overspoelt mij. Het is alsof ik verdrink in het geluid en de oneindigheid ervan. Maar Pauline is daar en dat biedt veiligheid en herkenning. Wanneer ik afscheid heb genomen van Pauline ben ik weer op mijzelf aangewezen. “Per ongeluk” neem ik een verkeerde afslag, waardoor ik de kustroute loop die meer door het binnenland gaat (er zijn twee kustroutes). Die verkeerde afslag blijkt een juiste te zijn (#padmagie). Ik kom in de meest prachtige natuur terecht. Watervallen, bomen, stromende rivieren en prachtige, idyllische huisjes. Deze route herenigt mij met een vrouw die ik twee weken geleden heb ontmoet. En ik voel mij verbonden met alles wat ik om mij heen zie. Ik laat mijn laatste krachten zien om de kathedraal op de top van de berg in Viana do Castelo te bereiken (700 treden verticaal omhoog). Ik loop naar binnen en word in mijn ziel geraakt. Licht, kracht, vrede - Jezus en de engelen verwelkomen mij vanuit een prachtig, blauwe koepel. Het verdriet komt uit mijn tenen. Nu pas voel ik hoeveel gewicht ik heb meegenomen de afgelopen weken en hoe het van mij afdruipt. Ik koester dit moment. Ik stap naar buiten, haal adem. Mijn borstkast reikt verder dan ooit. 

Vanaf dan gebeuren dingen in een stroomversnelling. Waar ik in eerste instantie enkel alleen was, word ik nu continu omgeven door mensen. Dat is een, hoewel fijne, omschakeling. Het doet mij echter ook weer realiseren dat ik nog veel te behalen heb op het gebied van “grenzen stellen”. Ik loop soms even met mensen waar ik weinig connectie mee voel, maar durf niet te zeggen dat ik alleen wil lopen. Dat, terwijl het nu de beste leerschool is om voor mijzelf op te komen… Daar mag ik (nog steeds) iets mee. Dan kom ik op een bijzondere plek terecht in Caminha. Het meisje dat in de accomodatie werkt, vertelt dat deze plek wonderen doet. Dat het dát geeft wat je nodig hebt (#padmagie). Met een groepje zitten we samen op het dakterras, terwijl we kijken naar de zonsondergang en sterren, verhalen delen en de magie van de plek voelen. In dat moment is er zoveel verbinding, mijn hart opent zich wat meer. Ik ontmoet er ook iemand waarbij ik direct voel, wij kunnen iets voor elkaar betekenen. Ik spreek het uit en er volgen dagen van samen lopen, bijzondere gesprekken en spiegeling. Hij vertelt mij over zijn weg naar zelfliefde, het luisteren naar zijn innerlijke stem en hoe hem dat rust en vrijheid heeft geboden. Een groei als mens. Ik luister naar zijn verhalen, zonder oordeel en geef hem de ruimte om te helen. Hij vertelt mij dat toen hij mij voor het eerst zag, het gevoel had dat ik sterk in contact sta met mijn gevoel. Misschien ziet hij meer dan dat ik voel/ zelf besef. Dan scheiden onze wegen en zijn wij enkel een herinnering van elkaars pelgrimstocht.

Ik begin in mijn eentje aan de Camino Espiritual. Een vrij nieuwe route die verschillende soorten natuur doorkruist. Van bergen, (eucalyptus) bossen, regenwoud tot aan zee. Ik ontmoet nieuwe mensen, deel verhalen en er ontstaan opnieuw bijzondere verbindingen én herkenning. Elke persoon die ik (van dichtbij) ontmoet, brengt mij iets. Ik ontmoet iemand die, in mijn ogen, vrij negatief is en besef mij dat ik gegroeid ben in het “hoe vol is jouw glas?” principe. Ik ontmoet iemand die rusteloos is en die mij laat zien hoe ik was, voordat ik aan deze grote reis begon. Ik ontmoet iemand die een duidelijk vuurtje in zich heeft branden; iets wat ik steeds meer voel. Ik ontmoet mensen die mij op het hart drukken te luisteren naar mijn innerlijke stem. En ik ontmoet mensen die mij zíen en die ik zíe. Verbinding. Ten slotte voel ik dat mijn relatie met de natuur is versterkt, misschien zelfs hersteld. 

Ik heb bewust niet de kathedraal van Santiago de Compostela opgezocht. Ik wilde dat het een verassing zou zijn, dat mijn reactie op het zien ervan puur zou zijn. De laatste dag mag ik nog zo’n 15 kilometer lopen. Ik vertrek op tijd, loop zelfs nog even in het donker door het bos. Luister naar Iron Sky - Paolo Nutini en wordt geraakt. Neem nog een kleine detour van 800m voor ik Santiago bereik, nog niet helemaal klaar om binnen te komen. En dan loop ik het plein op en kijk ik alleen maar. Dit is het dan. Ik ga zitten en neem het in mij op. Tranen. Tranen van geluk. Tranen van loslaten. 

De afgelopen dagen, weken is er zoveel gebeurd met weinig ruimte om alles te verwerken. En zo stap ik ook het vliegtuig in naar huis. Mijn hoofd dwaalt ergens tussen alle wolken. Terwijl we landen, zegt mijn buurvrouw: “kijk, st. jacobsstrepen aan de horizon!” Ik zie wat ze bedoelt en glimlach door mijn tranen heen. Ik ben diep geraakt door deze ervaring en heb de tijd nodig om weer te landen en alles een plekje te geven. De wereld ligt volledig aan mijn voeten, meer dan ooit. Dat is overweldigend, maar geeft hoop. Ik sta aan het begin en elke keuze die ik nu mag en kan maken, is op basis van dat wat goed voelt. Zoals B. mooi zei: “Overgave aan het niet weten, laten gebeuren, go with the flow, voelen, hier en nu ervaren, vertrouwen, stoppen met je best doen in plaats van slepen, sleuren, trekken, bedenken, controleren, plannen, denken en 'ik' die het allemaal moet en zal weten. Wat een vrijheid, wat een levendigheid, wat een mogelijkheden!” En zo is het. Dus terwijl ik nu vlieg tussen Melbourne en Brisbane, groet ik het land. Hier mag alles van de afgelopen tijd landen, in rust en ruimte. Ik ben benieuwd naar dat wat komen gaat, met open armen.

Liefs,

Anne-Fleur

Start: 19 maart 2024

Finish: 20 april 2024

Aantal kilometers: 600km

Aantal dagen: 33

Aantal rustdagen: 6