Bonn, 01, 02 en 03 augustus 2023

Hoi allemaal,

Het heeft even geduurd voor het laatste verslag van onze reis, maar goed, er is dan ook een heleboel gebeurd in de tussentijd. Wat, dat zal ik zo verder uitleggen, maar ik neem jullie allereerst mee naar de ochtend van 1 augustus waar alles nog ''goed'' was. Daniël en ik hadden van tevoren dus helemaal uitgedacht hoe wij het inpakken van onze tent zouden aanpakken, gezien de hevige regen die die ochtend zou vallen. Om 7u ging de wekker en om 8u was alles ingepakt. Als een geoliede machine! Dat was ook precies het moment dat de hemel losbrak. Na de laatste keer genoten te hebben van een goed croissantje, ruilden wij het prachtige Schwarzwald in voor opnieuw het stadse leven, namelijk Bonn. De reis verliep voorspoedig tot zo'n twintig minuten voor aankomst. Het lot sloeg toe en er reed een auto vol achterop ons. De rest kun je zelf wel invullen... Politie ter plaatse, het uitwisselen van gegevens, etc. Iets wat wij nog nooit hadden meegemaakt, maar waar opeens wel werd ''verwacht'' te handelen. Gelukkig was de vader van Daniël op dat moment een enorme steun en heeft ons begeleid in het verkrijgen van de juiste informatie. Op advies van mama en Erik zijn wij vervolgens nog ''even'' langs het University Hospital in Bonn gegaan; onder het mom van ''better safe than sorry''. Dat ''even'' leed uiteindelijk tot een ziekenhuisverblijf van Daniël van 24 uur. Je kunt je voorstellen: een hoop tranen, zorgen en stress. De afgelopen dagen zijn wij met zijn allen bezig geweest om informatie aan te leveren bij de verzekering, etc. Via deze weg wil ik graag dan ook nogmaals iedereen bedanken die zo (emotioneel en rationeel) betrokken is geweest, jullie weten wie jullie zijn!! Het doet mij beseffen hoeveel mensen er in onze omgeving op zo'n moment klaar voor ons staan en bereid zijn om te helpen. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor. En voor degene die na dit verhaal nog vragen hebben, voel je vrij om een berichtje te sturen. Voor nu kijk ik terug op een situatie waarin Daniël en ik letterlijk tot stilstand zijn gebracht en vraag ik mij soms af wat de onderliggende boodschap van dit alles zal zijn geweest. Misschien wel opnieuw de realisatie dat het leven vergankelijk is en dat het belangrijkste in dit leven is om lief te hebben en elke dag weer bewust datgeen te doen waar je hart een sprongetje van maakt, of het nou iets kleins of groots is. 

03-08-2023
Na twee dagen enkel kennis te hebben gemaakt met de medische wijk van Bonn, hadden we gelukkig nog één dag over om de vakantie met een rustige, positieve noot af te sluiten, zodat we volgend jaar ook nog kunnen glimlachen naar deze vakantie. We begonnen met een heerlijk koffietje en taartje bij een café om de hoek waarna we richting het Munster van Bonn liepen. Een grote kathedraal middenin het centrum. Wauw! Het deed mij denken aan het Carmo klooster in Lissabon. De ingang leidde ons allereerst naar de binnentuin waar deze zomer allerlei klassieke concerten gegeven worden. Vervolgens liepen wij naar binnen en ervaarden beiden een enorme rust. Met tranen in onze ogen brandden wij een kaarsje en keken wij vol verwondering om ons heen. Toen wij buiten stonden, hoorde ik muziek en liep ik terug naar binnen. De mis begon. Ik bleef even voor de muziek en het openingswoord, maar kon hier door het gegalm weinig van maken. Vervolgens liepen wij via de Haribo en Lindt winkel naar het Natuurhistorisch museum. Hier moesten wij nogal lachen bij binnenkomst, want het bruiste van de kinderen. Het bleek een interactief museum te zijn, dus snel liepen wij naar de afdeling waar iets minder geluid was, Daniël was inmiddels namelijk behoorlijk overprikkeld. Hier maakten wij kennis met allerlei vogels, zoogdieren, vlinders, etc. Ook hierbij diende Daniël soms als gids, wat zo'n museum bezoek des te leuker maakt. Na afloop gingen we aan de rivier zitten om weer even tot rust te komen, waarna wij doorliepen naar de Botanische (universiteits)tuinen van Bonn. Onderweg kwamen we langs een bijzondere boom waarbij ik aan Daan vroeg of hij wist wat voor een soort dit was. Bleek het om een vijgenboom te staan die volledig in bloei stond, mét verse vijgen. Een man die op dat moment in de tuin bezig was, kwam naar ons toe met een schaal met vijgen. Hij vroeg of wij er een wilden. ''Ja, graag!!'' Hij vertelde dat de vijgen wat minder smaak hebben dit jaar, doordat het zoveel geregend heeft, maar dat ze nog altijd lekkerder zijn dan in de supermarkt. Wij hadden nog nooit verse vijgen op, dus dit was super attent. En wat een smaak, heerlijk! Bijzonder zo'n spontaan contact met de vijgenman en het deed ons realiseren dat die moestuin er in de toekomst toch ook echt moet komen.
Eenmaal in de botanische tuin keken wij onze ogen uit. Een prachtige tuin met bomen van 150 jaar oud, exotische planten, vlinders, bijzondere paddenstoelen, etc. Daniël heeft een app op zijn telefoon waarmee hij soorten kan determineren. Met zijn vrienden houdt hij een ''wedstrijd'' wie de meeste soorten ontdekt. Dit zijn dan wel soorten die natuurlijk groeien en niet geplant of gekweekt zijn (toch Daan?). Je kunt je voorstellen dat je in dit park best wat natuurlijke soorten kunt ontdekken, zoals een salamander en libelle die opdoken tussen de bomen. Het aantal ''hits'' is dan ook behoorlijk toegenomen deze vakantie. 

Bij deze sluit ik het reisverhaal dan ook af. Daniël en ik kijken terug op een behoorlijk enerverende vakantie, waarin wij een hoop hebben gezien, gedaan en meegemaakt, maar vooral ook veel met elkaar hebben gelachen! En thanks Daan voor het overbrengen van je passie voor de natuur! De combinatie van wandelen in de natuur en cultuur snuiven in de stad sprak mij enorm aan. Dit alles was niet mogelijk geweest als de ouders van Daniël niet zo vrij waren om ons de auto te lenen. Dank jullie wel en nu blijft hij lekker veilig bij jullie op de stoep staan hoor ;)

Ik hoop dat jullie genoten hebben van de verhalen. Dit smaakt in ieder geval weer naar meer! Leef met de dag en neem soms even een momentje om diep in-en-uit te ademen.

Veel liefs,
Anne-Fleur