Weer even uit balans_02-03-2024 t/m 08-03-2024

Dag #57, 58 | Zaterdag 02 en zondag 03 maart 2024

Een regenachtige, bewolkte dag; precies zoals ik mij voel. Ik word met de dag onrustiger en vertoef veel in mijn hoofd. Waarom weet ik niet precies. Het afscheid nemen van en verwelkomen van een nieuwe ''periode''… Daan probeert mij terug naar het hier te brengen: ''Kom op, laatste dag samen!'' We gaan op wandelpad en verkennen Burgau. We vinden nieuwe orchidee soorten, waarvan één mij met name fascineert: de Spiegelophrys. Een orchidee in de vorm van een engel met een lijfje waarvan de kleur soms op opaal lijkt. De natuur komt telkens weer met verassingen, zolang je maar je ogen opent.

Zondag, beiden worden we wakker met een dubbel gevoel. Wat is de week snel gegaan, maar wat hebben we genoten! Het was Daniël zijn eerste keer in Portugal, maar hij snapt nu waarom mensen hier graag zijn. Ook hij heeft even dat vrije gevoel mogen ervaren, de rust en dat alles goed is zoals het is. Zwijgzaam zitten we naast elkaar onderweg naar Faro. Opnieuw afscheid nemen. Ik voel me wat leeg, maar waardeer ook weer de rust in het alleen zijn. Dank je wel voor de fijne week lieve Daan!

Dag #59, 60 | Maandag 04 en dinsdag 05 maart 2024

Zoals altijd pikt Caro mij weer op voor het vrijwilligerswerk. Ze vraagt mij hoe het was met Daniël. Omdat ik de laatste tijd merk dat we wat uitgepraat raken en daarnaast ook het gevoel heb dat ze vaak niet aanwezig is als ik iets vertel, besluit ik het kort te houden. Ik merk sowieso dat het goed is zo. Dat het feit dat er een einde aan komt, een mooie timing is van de energie die er nu heerst. Het is een mooie dag op het project. V. volgt mij overal naartoe. We spelen verstoppertje met haar knuffel, waarbij ze ''not there, not there and not there'' roept als ik moet zoeken. Met een groepje kids knutselen we onze eigen tuintjes. Sommigen weten nog niet helemaal hoe lijm werkt en smeren lijm op beide kanten, ook als één kant al vastzit. Ik kan er enkel om lachen. V. valt, belandt onder takken en is volledig overstuur. Ook zij laat mij haar troosten en langzaam komt er weer een glimlach op haar gezicht.

Dinsdag hoef ik niet naar het project te komen. Er zijn weinig kids en voldoende teamleden. Caro vraagt of ik het een andere keer wil inhalen, maar ik pas. Het is goed zo. Fijn, zo’n spontane, vrije dag. Het geeft mij meer ruimte om het huis voor te bereiden op de komst van Ingrid en Bea, en mijn spullen te pakken om bij Eduard te verblijven de komende tien dagen. Het huis waar ik twee maanden heb gewoond, ''verliest'' wat persoonlijkheid en even voelt het als de dag dat ik hier net arriveerde. Ik voel me zwaar en raak in een negatieve gedachte spiraal terecht. Het is interessant dat zo’n, relatief kleine, verandering mij weer zo laat wiebelen. Even ''vergeet'' ik hoeveel ik hier al geleerd heb, wat ik heb mogen voelen en ervaren. En dan is het Daan weer die mij terug naar het hier helpt.

Dag #61, 62| Woensdag 06 maart en donderdag 07 maart 2024

Zoals gewoonlijk ga ik met Frans en Petra boodschappen doen. We komen daarna terecht in een Portugees caféetje met de lekkerste (sinaasappel)cake die ik tot dusver op heb. Ik heb Frans en Petra uitgenodigd om zaterdag voor mijn verjaardag uiteten te gaan. Ze waren zo verward, omdat zij tussen de middag normaal gesproken warm eten. Grappig, hoe we gaan wankelen als er een variant op een jarenlange traditie wordt geïntroduceerd. Maar het heeft hen niet omver geblazen; ze zijn van de partij. Twijfelend wat ik verder voor mijn verjaardag wil doen, krijg ik een berichtje van Deirdre met de vraag of ik zaterdag mee wil naar de verjaardag van Madelena. Leuk! In de middag settel ik mij bij Eduard, waar ik mij in mijn kamer ''opsluit''. Ik trek mij letterlijk terug. Ik probeer erachter te komen wat dan maakt dat ik zo van mijn voetstuk word gebracht deze week. Ik kan er geen vinger opleggen. Het enige wat ik mij realiseer, is dat ik dit gevoel er enkel kan laten zijn. Het accepteer en dan loslaat. Dat ik uit mijn hoofd ga en weer terug in mijn gevoel, waar ik de afgelopen maand zo mooi heb kunnen vertoeven. Er zullen altijd obstakels zijn, maar als ik geaard ben en stevig sta, zal het als een windje voelen die door een boom blaast. En nu ik dit, een paar dagen later, schrijf, besef ik mij dat door terug te vallen op mijn hoofd, mijn wortels loskwamen en het windje voelde als een storm. Kennelijk was het nodig om nog dieper in dat gevoel te zakken.

Het ijs breekt. De riolering bij Eduard is geblokkeerd. Maartje, die al bijna drie maanden in een huisje op Eduard zijn land woont, en Eduard zijn poep aan het scheppen. Ik kijk toe en vraag of ik kan helpen. Ondanks dat mijn bijdrage minimaal is, voel ik mij onderdeel van dit ''fix''team. We krijgen het niet opgelost, maar eindigen met een wijntje en biertje en een goed gesprek. Eerder op de dag kwam Maartje al naar mij toe om een gesprek aan te knopen. Er is gelijk een klik, we luisteren naar elkaar en bieden soms advies. Zij noemt mij dapper en herkent delen van haar jongere zelf in mij. Een klein lichtje begint weer te branden op deze, letterlijk, stormachtige dag. Achteraf gezien blijkt dat toen Maartje mij die ochtend zag zitten, teruggetrokken en in mijzelf gekeerd, zichzelf in mij herkende toen zij ook net bij Eduard aankwam; wat reden was voor. Haar toenadering vandaag was, zo blijkt achteraf, het startschot van een hele bijzondere week.

Dag #63 | Vrijdag 08 maart 2024

Het komt met bakken uit de hemel en het vraagt letterlijk om naar binnen te keren. Ik bak een verjaardagstaart en ik klei. Het feestje van morgen gaat niet door wegens de storm. Hoewel ik mijn verjaardag nooit echt uitgebreid vier, voelt het ook gek om er geen aandacht aan te besteden. Op dat moment krijg ik van Eduard en Ingrid de vraag of ik het leuk vind om met hun te gaan lunchen voor mijn verjaardag. Maartje, Saskya en Bea sluiten ook aan. Een bijzondere combi, maar de spontaniteit ervan spreekt mij aan. In de middag loop ik richting Burgau als ik plots een klopje op mijn schouder voel. Ik draai mij om. ''Excuse me, this is for you'' en een meisje reikt mij een bloemetje aan.