De zon breekt door_20-01-2024 t/m 26-01-2024

Dag #15, 16 | Zaterdag 20 en zondag 21 januari 2024

Vandaag is het weer voor het eerst wat beter. Ik krijg gelijk zin om naar buiten te gaan. De zon geeft mij de ruimte om te genieten van haar warmte, maar zet mijn gevoelens ook in beweging. Ik start de dag met een hardloopsessie en terwijl ik aan het rennen ben, valt mijn blik op verschillende rupsen die over het wegdek kruipen. Zo ook tijdens mijn middagwandeling. Tijdens mijn zoektocht naar ''bijzondere natuurverschijnselen'' vond ik één prachtige, verscholen tussen het groen. Het is alsof de natuur mij even wilt vertellen dat het transformatieproces (al) gaande is. Het zoeken naar van alles wat leeft heeft iets meditatiefs en terwijl ik binnenin mij van alles voel stromen, merk ik ook de tranen in mijn ogen op. ’s Avonds is de verjaardag van Caro en als ik aankom met zelfgemaakte appelflappen onder mijn arm, staat de ‘’ceremoniële cacao’’ al op mij en de rest van het team van Project Garden te wachten. Spiritueel betekent dat het drinken van rauwe, ceremoniële cacao je hart opent voor liefde en zachtheid. Laat ik deze week ook het kaartje ''zachtheid'' te hebben getrokken. Caro leidt het in en vertelt dat iedereen een intentie kan en mag neerzetten alvorens er gedronken zal worden. ''Ik wens allen een open hart toe.'' Dan neem ik een slok en moet van binnen lachen als ik half lauwe, zeer pure, chocolademelk proef. Toch drink ik elke slok heel bewust, terwijl ik mijn intentie het universum instuur. De rest van de avond kletsen we en genieten we samen van het eten. Met momenten gaat het over koetjes en kalfjes; grappig, dat kan in een geheel ''spiritueel gezelschap'' natuurlijk ook.

Zondag is een fijne dag. Ik geniet van elke warme zonnestraal op mijn gezicht. In de middag pak ik er een boek bij: ''Himalaya, de reis naar binnen'' (Hans Peter Roel, 2020). Vier jaar geleden heb ik dit boek van mama gekregen, maar het is ergens onderop een stapel van boeken beland. Toen ik thuis aan het kijken was welke boeken ik mee wilde nemen, viel mijn blik gelijk op dit boek. En niet voor niets, zo blijkt. Het boek gaat over een meisje dat zichzelf weer probeert te vinden na het verlies van haar vader op jonge leeftijd. Ik begin te lezen; mijn ademt stokt en ik voel met haar mee. Zo op papier komt het wel heel dichtbij en ik voel dat ik dit boek moet verbranden als ik het uit heb gelezen. Ik lees verder en word geïntroduceerd tot de ki-levensenergie. Het opent mijn ogen. Ik maak er een speciale ''intermezzo'' over; wijsheden zijn er immers om gedeeld te worden.

Intermezzo

Boeddha: ‘’Alles wat we nu zijn, is het resultaat van wat we eerder dachten en deden.’’

Het wezen van Ki:
‘’Alles bestaat uit energie. Mensen, dieren, planten en al het overige in de natuur. Dat betekent dat alles en iedereen verbonden is met elkaar. Je levensenergie (Ki) hoort te stromen en in open verbinding te staan met het universum. Dan ben je krachtig en heb je een sprankelende en sterke energie. Ki werkt van binnenuit, die innerlijke kracht ga je aan de buitenkant uitstralen. Wanneer de Ki-stroom hapert, voelen we ons lusteloos of worden we ziek.’’
Er is een mooie manier om die stroom aan energie weer op gang te helpen: Sla met de rug van je linkerhand tegen je rechter handpalm en wissel dat af door de rug van je rechterhand ontspannen tegen je linker handpalm aan te slaan. Doe dit in een hoog tempo achter elkaar. Laat vervolgens je armen ontspannen langs je lichaam hangen en doe net alsof je waterdruppels van je vingers afslaat door je armen snel op en neer te bewegen. Het kan zijn dat je handen gaan tintelen, warm worden en je de energie door je lichaam heen voelt stromen. Voel je vrij om het uit te proberen; ik ben benieuwd wat je waarneemt!

Dag #17, 18, 19 | Maandag 22, dinsdag 23, woensdag 24 januari 2024

Een nieuwe week, de zon schijnt. De energie van de kinderen verandert meteen. Ze staan ‘’aan’’ en dus ga ik met 8 kinderen op pad. Dat is nog niet zo makkelijk. De oudste van 8 jaar heeft de pas er goed in en wil de rest iets laten zien. Ondertussen blijven twee kinderen ver achteraan lopen, al druk pratend met elkaar. Zij zijn een bijzonder paar; nemen weinig aan van anderen, kunnen niet zonder elkaar en willen alles zelf doen. Het is fijn dat zij zich aan elkaar kunnen optrekken, maar tegelijkertijd heb ik soms mijn twijfels. Hun gedrag gaat er niet persé in positieve zin op vooruit… Eén van hen is ook het jongetje waarbij ik voelde dat ik iets voor hem kan betekenen. Hij heeft het vandaag in ieder geval toegelaten dat ik zijn veters tot drie keer toe strik; dat is een start. Aan het einde van de dag komt Erik mij ophalen en ik laat hem de omgeving en het project zien. Ook Erik kijkt zijn ogen uit en zegt op een gegeven moment: ‘’Wat een rust, je hoort helemaal niets.’’ En precies dat is zo helend.

Dinsdag is een interessante dag vol observaties. Samen met twee kinderen maak ik een wandeling. Ik observeer dat het ‘’haantjesgedrag’’ al vroeg begint. J. (9 jaar), die al best veel van de wereld heeft gezien, gaat in gesprek met O. (8 jaar), die in zijn leven nog altijd dichtbij huis is gebleven.

Het gesprek gaat ongeveer zo:

J: ‘’Toen ik in Australië was, heb ik kangoeroes gezien.’’

O: ‘’Ben je wel eens op Tenerife geweest? Daar had je een muur van wel 40m hoog!’’

J: ‘’Het mooiste land waar ik ben geweest is Singapore.’’

O: ‘’Singjur ben ik niet geweest.’’

J: ‘’Singapore.’’

O: ‘’Singajur.’’

J: ‘’P, SingaPore.’’

O: ‘’Sardinië, daar moet je echt heen!’’

Ondertussen gaan we opzoek naar ‘’de kuil’’ die O. graag wil laten zien. Ik voel mij weer even kind; klauterend door struiken terwijl ik takken wegduw. Dan staan we bij ‘’de kuil’’. Ik lach, een kuil kun je het niet persé noemen, maar zo zie je maar weer hoe anders een kind zijn/haar beleving is. In de middag zoekt M. mijn aandacht. Een jongen waar ik veel verdriet bij voel. Er is veel liefde thuis, maar door verschillende omstandigheden is hij een beetje het ‘’vergeten kind’’ geworden. ‘’Wat heeft hij nodig?’’, vraag ik mij af. Ik Zie hem. Wanneer we aan het einde van de dag teruglopen richting de ontmoetingsplaats, pakt hij mijn hand vast. Ook wilt hij graag de hand van een ander kindje vasthouden, maar zij negeert hem. Mijn hart breekt, want ik weet op dat moment hoe hij zich voelt… Later heb ik het hier met mama over. Zij stelt voor dat ik de volgende keer mijn hand op de rug leg, van die kinderen die dit nodig hebben (uiteraard met toestemming). Het openen en helen van het hart. Ik denk terug aan de woorden van een vrouw die mij ooit zei dat ik helende handen heb. Bijzonder, hoe telkens alles weer samenkomt.

Woensdag ben ik de dag begonnen met een fijn gesprek met een dierbare vriendin. Zij zit in Australië, maar we gaan apart van elkaar door gelijke processen heen. Het is fijn om deze met elkaar te kunnen delen. ‘’Zelfliefde kan naast afwijzing bestaan.’’ Die komt binnen. Ik neem mij voor dat elke keer als ik een kritische gedachte heb, deze erken en vervolgens zachter maak met de woorden: ‘’Ik ben goed zoals ik ben.’’ We praten en praten, en aan het einde van ons telefoongesprek heb ik de knoop doorgehakt; Australië wacht eind April op mij. Dat verhaal is immers ook nog niet afgesloten.

Dag #20, 21 | Donderdag 25 en vrijdag 26 januari 2024

Ik lees verder in het boek over Ki-levensenergie. Over hoe andermans karma jouw leven kan beïnvloeden, maar dat dit je niet ontslaat van de plicht om zoveel mogelijk het goede in je leven te doen. Ik blijf mij verwonderen over de woorden in dit boek. Aanhakend hierop heb ik een laatste ''opdrachtje'' voor degenen die wensen, onder het mom van ''laten we het geheel deze keer wat interactief maken''. Kies een dag aankomende week waarop je bij iedereen die je tegenkomt, het positieve en goede van diegene ziet. Voel je uitgenodigd om dit te doen; ik ben benieuwd wat jij ervaart door je te richten op positiviteit. ’s Middags ben ik op onderzoek uitgegaan naar de Camino en Australië. Ik had behoefte aan wat meer richting, anders blijf ik hier in mijn hoofd mee bezig. Wat ik mij tegelijkertijd wel besef, is dat ik hierdoor weer de neiging heb om ergens naartoe te leven – te ''wachten'' op datgene wat komt – terwijl de bedoeling was en is om meer bij het moment stil te staan. Dit beseffende laat ik alles los en ga ik naar het nu, daar waar alles goed is zoals het is. Ik kies elke dag voor het nieuwe en laat mij verassen.

‘’Vrijheid is denken zonder grenzen.’’