Nieuwe (ge)zichten_27-01-2024 t/m 02-02-2024

Dag #22, 23 | Zaterdag 27 en zondag 28 januari 2024

Hoe gaat het met je? Heb je een fijne week gehad? Zijn er momenten geweest dat je de (ki-)energie door je lichaam hebt voelen stromen? Het weekend, een moment van reflectie. Kom jij ook wel eens thuis en roep je dan ''Hallo?!'', niet wetende of er iemand is? Ik doe dat vaak (in Nederland). De gedachte dat er iemand is, is fijn. Het zeggen van ''Hallo?!'' draagt daaraan bij. Het was fijn dat Erik er was deze week; gewoon om iemand in de buurt te hebben, de gesprekken, iemand die ook reflecteert op de dingen die mij bezighouden.

Dag #24, 25, 26 | Maandag 29, dinsdag 30, woensdag 31 januari 2024

Het is bewolkt en fris, terwijl ik een gesprek heb met de vader van M. Hij vertelt mij een deel van zijn verhaal. 16 jaar geleden is hij met zijn vrouw en dochter naar Portugal verhuisd, mede doordat zijn dochter vastliep binnen het onderwijs- en zorgsysteem van Duitsland. Hun keuze om hun zoon M. (7 jaar) niet naar school te laten gaan, is een bewuste keuze geweest. Het schoolsysteem is volgens hem verouderd en er moet te veel. Zijn woorden houden mij bezig, ik snap wat hij zegt. Ik ben er echter nog niet helemaal over uit wat ik ervan vind (en of ik er iets van moet vinden), wetende dat M. erg onzeker is, weinig vriendjes heeft, een achterstand heeft in zijn spraak en (nog) niet kan schrijven. Duidelijk is wel dat hun keuze een indruk op mij heeft gemaakt. Met een paar kids ga ik op ontdekkingstocht; we ontdekken een verlaten huis en de rups van de Grote Beer. O. vertelt dat we deze rups niet moeten aanraken; hij is giftig en kan voor verlamming zorgen. De kinderen leren mij zoveel! Tijdens de wandeling is ook P. erbij, een Nederlands kindje van 3 jaar oud. Hij moest vanochtend ontzettend huilen toen zijn moeder weg wilde gaan. Hij begon te krijsen als er ook maar iemand in zijn buurt kwam. Ik liet hem even en zocht daarna, op een afstandje, toenadering. Toen ik tijdens mijn stage voor de tweede keer geheel zelfstandig een onderzoek mocht afnemen, had ik een jongen voor mij zitten die ook erg overstuur was. Ik herinner mij dat mijn collega destijds andere vragen stelde en afleiding bood, zodat hij uit de emotie kwam die hem zo overspoelde. Dit is mij altijd bijgebleven. En dus stelde ik P. vele vragen, over zijn lievelingseten, zijn knuffels. Ik bleef praten, totdat hij een eerste reactie gaf. P. ontspande zichtbaar en we spraken af er samen een gezellige dag van te maken. En zo geschiedde, vanaf dat moment volgt hij mij overal naartoe.
Na het werk belanden Chloe, Caro en ik op het land van Kimchi. Onder het mom van een verlaat verjaardagsfeestje voor Caro zitten we met een aantal vrouwen bij elkaar, genietend van het eten dat iedereen heeft meegebracht. Wanneer het koud wordt, gaan we naar binnen; we zitten in een metalen container dat omgetoverd is tot een prachtige houten slaapkamer met houtkachel. Het is heerlijk warm en de tarotkaarten worden erbij gepakt. ''Ik sta open voor elke boodschap die het universum mij te geven heeft'' en trek kaart ''33 Dreamtime (Unlimited Vision)''. Er staat een Aboriginal op de voorkant. Naast mijn besluit om weer richting Australië te gaan, had ik eerder op de avond een gesprek met een vrouw die in de leer is geweest bij de Aboriginals. En zo komt ook nu, weer alles samen. ‘’Dreamtime: See with unlimited vision. A parallel universe will give you the insight that you need. The cocoon is open, trust yourself.’’

Dinsdag, een dag als geen anderen. We zitten in de auto onderweg naar het vrijwilligerswerk als Chloe en Caro in een discussie verwikkeld raken. Ik houd mij afzijdig. Dan doet zich een situatie voor, waar ik nog steeds buikpijn van krijg. Ik twijfel, ga ik mij erin mengen of laat ik het tussen hen. Ik ga voor het laatste, maar merk dat ik mij er niet veel beter door voel. Manipulatie, mama had er direct korte metten mee gemaakt. We zijn bijna op locatie als de woorden van de vader van M. weer door mijn hoofd heen schieten. Ik merk toch dat ik er iets van vind. De keuze om niet naar school te gaan is tot daaraan toe, maar ik vind dat ieder kind het recht heeft om te leren lezen en schrijven. Zo ook M. Ik bespreek het. Ik geef aan dat ondanks de mogelijke leermoeilijkheden van M., hij wel degelijk kan leren lezen en schrijven. Het is immers de kracht van herhaling. Als M. meer succeservaringen gaat op doen, zal hij zich, op alle vlakken, losmaken van de schaduwen waarin hij zich nu bevindt. De schaduw is een veilige plek voor hem geworden, maar als zijn licht gaat schijnen...tot wat voor een vlinder ontvouwt hij zich dan?!
Op de terugweg naar huis doet zich opnieuw een situatie voor waar manipulatie de boventoon voert; mijn buik draait zich om. Om een situatie later van Chloe te horen ''You are too nice.'' Na alle heisa van de dag maakt deze opmerking het af. De tranen springen in mijn ogen. Ik wend mij af. Als ik thuis ben, voel ik mij onrustig. Ik bel Daan op en de tranen laten zich de vrije loop. Dit is niet de eerste keer dat iemand zegt dat ik te lief ben en dat het in negatieve zin gebruikt wordt. Ik ben ingetogen, rustig, vriendelijk van de buitenkant, maar binnenin schuilt er een zeer beweeglijke belevingswereld en staat Pocahontas aan het roer. Alleen dat binnenste laat ik vaak niet zien. Het is een innerlijke strijd die ik meermaals voer, zo ook de afgelopen weken, en waarin ik nog altijd een balans aan het ontdekken ben; ik ben immers allebei. Daan stelt mij gerust, maar toch voel ik aan alles dat ik hier nog wat mee mag. Als ik toch eens één keer mijn, figuurlijke, bek kon opentrekken. Het innerlijke vuur tot uiting brengen, zowaar met liefde. Laat dit de perfecte plek zijn om dat te oefenen.

Dag #27, 28 | Donderdag 01 en vrijdag 02 februari 2024

De zon gaat bijna onder, de lucht verandert in oranje-roze-paars en een enkele felle ster straalt al aan de hemel. Vogels vliegen rond, een fris briesje is voelbaar.

Ik besluit naar Cabo de São Vicente te gaan. In mijn beste Portugees vraag ik om een buskaartje, om vervolgens niet te begrijpen hoe duur het is. De wandeling vanuit het uiterste Zuidwestelijke punt van Portugal terug naar het centrum van Sagres voelt als een wandeling door een verlaten woestijn in Amerika. Zo nu en dan rijdt er een auto voorbij en ik kom grote antennes en met tralies afgeschermde stukken land tegen. Ik beland bij een leuk lunchcafé ''Three Little Birds'' en bestel er, onbewust, hun ''specialty'' cheesecake. Het is een prachtige dag, ik voel mij dankbaar. Tegelijkertijd besef ik mij dat ik stil mag gaan staan bij de voornaamste reden dat ik hier ben: Creatie. Het is tijd.

‘’De kracht die van binnenuit komt is onuitputtelijk.’’