13 en 14 Juli, 2017

Karibu sana!

Gisteren was na maanden lange voorbereiding toch echt mijn reis begonnen. Graag neem ik jullie eerst mee naar het moment waarop het allemaal begon, Kerstmis. De tijd waarin we nadenken over het afgelopen jaar, samen zijn en nadenken over waar het in dit leven om gaat. Voor mij was dit al lang duidelijk: er voor elkaar kunnen zijn, het zijn van een wereldverbeteraar en het (kleine) verschil kunnen maken. Maar hoe kon ik dit verwezenlijken? Vrijwilligerswerk is uw antwoord! Ik nam contact op met Christel en samen met haar man Hans spraken we in de kerstvakantie wat mogelijkheden m.b.t vrijwilligerswerk door. Hans is sponsor van het bedrijf genaamd Jobortunity, gelegen in Arusha, Tanzania. Na contact te hebben gelegd met Kim, director en founder van Jobortunity, bleek het mogelijk te zijn om in de zomermaanden naar Tanzania te komen. In Februari boekte ik mijn vlucht en probeerde ik KLM als sponsor te regelen (niet gelukt, maar toch dank je wel Paul voor het meehelpen aan de brief), in Maart zat ik met Hans, mama en Erik om de tafel om wat belangrijke dingen te bespreken m.b.t het leven in Arusha, in April boekte ik mijn kamer bij Mama Mackrine en stelde ik ideeën op om het Engels te verbeteren voor de studenten binnen Jobortunity, in Juni regelde ik mijn visum en het gele koorts vaccin en gisteren was het dan eindelijk zover: het vertrek. Klinkt makkelijk gezegd, maar ik was zo ontzettend zenuwachtig! Voor het eerst alleen op reis en dan ook meteen naar Tanzania. Wie bedenkt dat toch? Na een emotioneel afscheid van Mama en Erik (en Yassie) mocht ik de douane, de paspoort controle (waar de marechaussee meneer mij nog extra benadrukte dat ik voorzichtig moest zijn) en de vlucht alleen ervaren. Ik zat naast aardige meneren in het vliegtuig en het eten was ruimschoots aanwezig en erg lekker! Na een 8,5 uur durende vlucht was ik veilig aangekomen op Kilimanjaro International Airport, waar op dat moment maar twee andere vliegtuigen aanwezig waren. Ik kon vrij snel mijn visum laten zien en mijn bagage ophalen. De taxi chauffeur stond al klaar en bracht mij naar Mama Mackrine. Het is op dit moment winter hier, dus om acht uur 's avonds is alles al donker. Hierdoor beleefde ik de weg naar mijn verblijf op een andere manier. Geen straatverlichting, rijden met groot licht, toeteren als je daarmee anderen in de ogen schijnt en vele mensen en brommers die aan de zijkant van de weg lopen en rijden. Langs de weg zag ik allemaal huisjes waarvoor velen jongeren 'hingen' en waar tussendoor opeens een groot reclame bord van Coca Cola hing. Ja, ook hier is het Westerse leven ''doorgedrongen''. Onderweg even tanken, de taxi chauffeur die het nummer van het 'tank meisje' vraagt, en thuis een vrouw en drie kinderen heeft zitten. Ik vroeg hem nog hoe de Tanzaniaanse inwoners erin staan om meerdere vrouwen te hebben. Hij zei dat dat gebeurt, maar dat je dan wel geld moet hebben. Op dit moment hoeft het niet zo nodig voor hem, maar in de toekomst is alles mogelijk. Hij is nog jong ;) Verder leerde hij mij alvast wat Swahili woorden: hapana=nee en ndiyo= ja en vertelde hij dingen over de religies en stammen die hier aanwezig zijn. Eenmaal aangekomen bij Mama Mackrine, werd ik ontvangen door Mackrine haarzelf en haar dochter. Ik kreeg een rondleiding van 1 minuut en kwam er tegelijkertijd achter dat er op dit moment alleen maar Nederlandse vrijwilligers aanwezig zijn in het huis. Daarna heb ik wat cadeautjes gegeven als teken van dank en Mama, Erik en Yassie nog even gesproken om te laten weten dat ik veilig was aangekomen.

Vanochtend ging om half 7 alweer de wekker, omdat ik om 8 uur zou worden opgehaald door Kim. Eerder was ik al om half 5 wakker, omdat de geluiden uit de Moskee duidelijk te horen waren. Vervolgens heb ik eerst ontbeten en gesproken met andere vrijwilligers in het huis, waarna Kim op de stoep stond en mij naar Jobortunity bracht. Nu kon het écht beginnen! Met de woorden van Hans en Erik in mijn hoofd: ''Wees trots (als een Tanzaniaanse vrouw), met zelfvertrouwen en als jezelf!'', betrad ik de school en stelde ik mij aan iedereen voor. Iedereen was erg aardig en verwelkomde mij hartelijk (karibu sana). Na een group meeting kregen we een training van Micael, die zichzelf voorstelde als een blanke man met een Afrikaanse soul. Hij is gespecialiseerd in Sales. Van 4 t/m 8 augustus gaan de trainers naar Nane Nane om Jobortunity aan te prijzen en Micael had wat slimme 'trucjes'. Dingen als: ''To be able to be part of the future, you need to know someone's (a company's) history.'' en ''Listening is the most important thing (of sales).'' kwamen aan bod. In de lunchpauze kreeg ik van een van de trainers een rondleiding door Jobortunity, waar ik in de tuin voor het eerst koffie plantages heb gezien en ik heb voor het eerst een heeeeerlijke Tanzaniaanse maaltijd gegeten: rijst met curry en koolsla. Ondertussen praatte ik met wat trainers van hier. Mooi wat voor een dingen er allemaal besproken kunnen worden: verschillen tussen Arusha en Nederland (ik hield het er maar op dat Nederland wat meer georganiseerd is), levensachtergronden, muziek, rap battles en interesses. Daarna ben ik op de hoogte gebracht van wat ik hier precies mag gaan doen. Ik mag hier helpen het educatieve programma op te stellen om het Engels van de jongeren te verbeteren. Dit doe ik d.m.v. het verzamelen van oefeningen (grammar, listening, etc.). Verder mag ik studenten begeleiden die wat extra aandacht nodig hebben bij het leren van Engels. Ik zal van maandag t/m vrijdag van 8:30-17:00 aanwezig zijn om dit te doen. Ik heb er zoveel zin in!!! Zoals Micael zei: ''Today is the day to make a change, to make a difference.''. Ik voel het, ik mag hier een (klein) verschil gaan maken!

Goed, het is een lang verhaal geworden, maar nu zijn jullie weer up-to-date.

Fijne avond en hopelijk tot morgen!

Liefs Anne-Fleur