6 en 7 Augustus, 2017

Goedenavond,

Zondagochtend lekker uitgeslapen en rustig ontbeten om vervolgens richting Arusha city te gaan. Ik was van plan om hier mijn laatste souveniertjes/ spullen in te slaan. Samen met twee andere vrijwilligers (Melissa en Sophie) liepen we richting French Quarter, waar ik graag stof wilde kopen om kussenslopen van te laten maken. Ik was hier nog niet eerder geweest, dus het was een verrassing om te zien dat wij hier de enige blanken waren. Ook wel leuk om een keer in een buurt te komen waar weinig toeristen zijn. Op French Quarter is er elke dag een plaatselijke markt, met winkeltjes eromheen, waar allerlei textiel producten worden verkocht. Zowel kleding als stof. Een man hielp ons naar het adres, voor free, om na afloop toch nog geld te vragen. Hapana (nee)! In het winkeltje was er zoveel stof te zien, dat de keuze stress gelijk toesloeg. Ik had ook een bepaald beeld van wat ik wilde in mijn hoofd, waardoor het erg lastig was om iets te vinden. Uiteindelijk heb ik de eigenaren mijn idee laten zien en zijn ze in andere winkeltjes hiernaar opzoek gegaan. Ze kwamen terug met allerlei stoffen die erop leken en een daarvan vond ik erg mooi, dus dat is hem geworden! Als de kussens klaar zijn, dan volgen de foto's. Hierna was het alweer lunchtijd en zijn we bij een bijna invisible restaurantje wat gaan eten. Ik zou er zo voorbij zijn gelopen als een andere vrijwilliger niet had gezegd dat het een leuke lunchplek is. Het zat echt aan de straat en ik moet zeggen dat ik soms zo mijn gedachten bij 'straat eettentjes' heb, maar de hamburger met frietjes was super lekker en ik ben niet ziek geworden! Vervolgens liepen we naar de Maasai markt, waar ik de nodige dingetjes heb gekocht (waaronder een houten salade schaal met bijpassende lepels). Het weer was super en genietend van het zonnetje liepen we aan het einde van de middag richting de dala dala, die ons weer in Kundayo afzette. Het was mijn laatste keer in het centrum. 's Avonds hebben we met een aantal vrijwilligers bij Mama Mackrine het EK vrouwenvoetbal gekeken Nederland - Denemarken). Wat gaaf dat Nederland kampioen is geworden!

Maandagochtend (gisteren) voor de laatste keer optijd opgestaan en in de dala dala naar mijn werk gestapt. Eenmaal op Jobortunity zag ik alle trainers, terwijl ik van een aantal al afscheid had genomen. Het bleek dat er minder mensen naar Nane Nane gingen, omdat het zo rustig was op het event. Dus de morning meeting ging gewoon door. Ik had nog wat kleding meegenomen die door vrijwilligers waren achtergelaten, voor de studenten die het echt nodig hebben. De trainers waren er erg blij mee en zouden het aan de studenten geven! Ook had ik van een vrijwilliger (Lauren) armbanden gekregen die ik weg kon geven. Ik wist al meteen aan wie. Een vrijwilligster (Mieke) van Jobortunity heeft ze aan haar gegeven. Ik heb er een briefje bij gedaan, geschreven in het Engels en in Swahili. Dat ik erg dankbaar ben haar ontmoet te hebben, haar kracht toewens (om haar dromen te verwezenlijken) en dat ze trouw aan zichzelf moet blijven. Een van de armbanden is voor haar en de anderen kan ze delen met de mensen die het dichtst bij haar staan. 

Tijdens de meeting heb ik voor het eerst gefrituurde banaan op, erg simpel om te maken, en best lekker. Hierna liep ik naar buiten om afscheid te nemen van de studenten die ik Engelse bijles heb gegeven, want zij gingen naar Arusha National Park. ''Thank you for being open and giving me the feeling that I was welcome. I hope you have learned some extra things regarding the English classes. I wish you all the best, follow your dreams and never let anything bring you down.'' Met een beetje een verdrietig gevoel, ging ik aan het werk en heb ik de laatste dingen afgerond. Zo heb ik al de opdrachten die ik de afgelopen weken heb gemaakt op een USB gezet en kwam ik erachter dat ik er behoorlijk wat heb gemaakt. Tussen de middag heb ik voor het laatst Pilau gegeten en een gesprek gehad met een student  (Hatibu) die op het moment stage loopt. Het was een erg leuk en open gesprek. Mieke vroeg nog: ''Who thinks that Anne-Fleur will return?'' Waarop Emmanuel antwoordde: ''Ik, daarom heb ik ook geen afscheid genomen, omdat ik hoop dat ze terugkomt.'' De vrijwilligster zelf heeft al veel vrijwilligers meegemaakt in Jobortunity en kan goed inschatten wie wel en wie niet terugkomt. Bij mij had ze het gevoel dat dit niet mijn laatste keer in Tanzania zal zijn, dus ook zij heeft geen afscheid genomen, omdat ze weet dat we elkaar in de toekomst nog eens zullen ontmoeten...

Vervolgens ging ik weer terug aan het werk. De tijd ging snel en de laatste minuut kwam steeds dichterbij. Ondertussen had een van de trainers (Grace) mij de lijst met studenten gestuurd die een deel van de donatie hebben ontvangen. De lijst bevat zowel een foto als achtergrondinformatie van de student, welke ik nog persoonlijk naar jullie zal toesturen. Erg lief dat ze dit heeft gedaan! Toen was het afscheid toch echt daar. Voor de laatste keer het gebouw rond gelopen, goed om mij heen gekeken en de trainers een dikke knuffel en nog een persoonlijk boodschap/ wens meegegeven. Zo raar, bij elk ding denk ik dan, dit is de laatste keer dat... het geeft mij een bewust gevoel, maar ook wel een besef van dit was het dan. Omkijkend, met een lach op mijn gezicht, liep ik de poort uit. Eenmaal in de dala dala kwamen de tranen eruit. Maar ook een gevoel van trots, ik heb dit toch wel gedaan!

's Avonds heb ik een afscheidsdiner gehad met alle vrijwilligers. We zijn samen uiteten geweest bij Njiro, waar mijn eerste etentje ook begon. De cirkel is rond. Ik kon kiezen van verschillende menu's en had gekozen voor een heerlijke Indische kip curry. Mmmm. Gesprekken gehad over Arusha en zijn 'eigenaardigheden'. De piki piki rijders met hun oorlogshelmen, twee mensen op een motor met een kind ertussen, de dala dala's die zigzaggend over de weg rijden, de spookrijders en het vele zand. Eigenaardigheden die ook wel z'n charmes hebben. Het was een goede afsluiting!

Liefs Anne-Fleur