29 en 30 Juli, 2017

Hoi allemaal!

Zaterdagochtend eerst lekker uitgeslapen en rustig ontbeten. Daarna zijn we rond een uur of elf met een groep vrijwilligers de dala dala ingesprongen en richting Cultural Heritage gereden. Dit is een museum dat allerlei schilderijen (en voorwerpen) tentoonstelt van Afrikaanse kunstenaars. Het gebouw zelf is vrij modern en ik ben erachter gekomen dat het in drie typisch Afrikaanse voorwerpen is gebouwd: De speer, welke staat voor overleving, trots en kracht. Het schild vertegenwoordigt veiligheid en dapperheid en de drum staat voor communicatie, de gemeenschap en het vieren van het leven. Toen we het museum binnen liepen, werden we meteen overladen met houten beelden van The Big Five; van mieren grootte tot olifanten grootte. Hierna bekeken we vijf verdiepingen lang schilderijen, waarvan de stijl erg uiteen liep. Ik heb een paar ontzettend mooie kunstwerken gezien, sommige schilderijen leken net foto's, zo echt was het geschilderd! Naast schilderijen zijn er in het museum ook instrumenten te bewonderen, bijvoorbeeld de Kundi, een harp die gebruikt wordt in de Republiek van Congo. 

Rond de middag gingen we weer terug naar huis, waar we pasta hebben gegeten als lunch. Vervolgens hebben de vrijwilligster (Sarah, die die avond zou vertrekken) en ik, samen nog een film gekeken. Lekker rustig aangedaan dus! Er was op dat moment ook nog een kindje (Vanessa) op bezoek die 'in de tuin' van Mama Mackrine woont. Samen hebben de vrijwilligster en ik haar bezig gehouden. Ze is pas twee jaar oud, dus ze spreekt hier en daar een woordje Engels door alle vrijwilligers die ze al heeft ontmoet (Ja! Ze kan al praten! Haar ontwikkeling is niet bij te houden.). Ze is een heel lief meisje, ik zou haar zo meenemen naar Nederland! Hier achtergelaten door haar moeder, die niet voor haar kon zorgen (waarvan blijkt dat ze nu weer zwanger is...). Gelukkig is ze goed opgevangen door Mama Mackrine, die 'kansarme/ getraumatiseerde/ weggelopen' vrouwen de kans geeft om een nieuw bestaan op te bouwen. Aan het eind van de middag heb ik afscheid genomen van de vrijwilligster, het huis wordt langzaam leger... 's Avonds een nieuw Afrikaans gerecht gegeten, genaamd Chipati. Dit is een gezonde, met veel olie bereide, pannenkoek, waar groente op gedaan wordt. Na het eten begon ik een beetje in te kakken, maar het plan was om nog naar het casino te gaan. Nu ik hier ben, wil ik toch graag zoveel mogelijk zien, ontdekken, ervaren, dus ik besloot mee te gaan. Wie kan er nou zeggen dat zijn/ haar eerste casino entree in Tanzania is?! Ik! Het was een leuke ervaring. Ik ben met twee andere vrijwilligers (Niek en Nienke) daar naartoe gegaan en ik heb toegekeken hoe zij winst maakten. Ondertussen was ik goed aan het rondkijken en de andere mensen in het casino aan het observeren. Dat vond ik nog wel het meest bijzondere. Van gokverslaafde Chinezen tot rijke Indiërs die met geld smeten alsof het water was. Haar strak naar achteren en gouden ringen, het was er allemaal. Om twaalf uur waren we weer keurig thuis en kon ik lekker slapen in mijn schone bed.

Gisterenochtend ging om 9 uur weer de wekker, want om 10 uur stond er een hike op de planning. Ik wilde het licht op mijn kamer aandoen, maar dat deed het niet. Ik dacht, misschien is de lamp kapot. Maar niets bleek minder waar. De elektriciteit was uitgevallen... Tja, ook dat kan een keer gebeuren. Na ontbeten te hebben, kon de hike beginnen. We liepen langzaam ons dorp uit en andere dorpen in, terwijl de zon fel scheen. Even later kon de klimtocht beginnen. Zanderige paden die stijl omhoog liepen. Het begin ging goed, maar later werd het toch zwaar. Nu weet ik van mijzelf dat ik lang kan lopen, ik zou dit de hele dag kunnen volhouden, maar mits de paden niet zo stijl zijn haha. M'n conditie werd zwaar op de proef gesteld. Mijn benen konden het aan (mede door het wielrennen, ik heb nu ook geen spierpijn!), maar het ademen ging wat lastiger. We waren nog tien minuten verwijderd van de top, toen ik een beetje misselijk werd en wit wegtrok. Ouch, kei harde waarheid. Ik mag gaan werken aan mijn conditie en ga dit ook zeker doen. Vanaf September heb ik een abonnement op de sportschool in Nijmegen en dan ga ik dansen, dat helpt (uit ervaring en ik vind dit leuk om te doen). Goed, eventjes een adempauze ingelast en daarna doorgestreden tot aan de top. Wauw! Wat een prachtig uitzicht! Ondertussen was het ook koud geworden en was het begonnen met regenen (door de hoogte). We hebben nog eventjes genoten van het uitzicht en daarna hebben wij onze weg gevolgd naar beneden. Btw, Afrikaanse vrouwen lopen dus bijna elke dag deze weg naar boven. Zij doen dit om hout te kappen en weer slepend mee te nemen naar beneden.

De terugweg was nog veel mooier! We liepen dwars door groene velden met bananenbomen langs de zijkant. Het leek een beetje op de foto's die ik ken van de velden in Maleisië. Het meest bizarre was nog dat we overal dorpjes tegenkwamen. Het maakt niet uit hoe ver ze van de 'echt bewoonde wereld' zijn verwijderd, de mens leeft overal. 'Mzungu, mzungu' werd regelmatig geschreeuwd door de mensen die we tegen kwamen, de gids probeerde nog een hopeloze poging om een vrouw te vinden (mij, en waarschijnlijk raad je het al, ik moest hem teleurstellen) en een horde kindjes kwam op ons afrennen voor kauwgom. Tijdens de afdaling heb ik nog een goed gesprek gehad met een van de vrijwilligers om vervolgens, 10 km verder, thuis aan de lunch te zitten. Pilau, rijst met aardappel en rundvlees - alleen rijst voor mij. De stroom bleek nog steeds uit te zijn, dus 'warm' douchen zat er helaas niet in. Nu is het hét moment om creatief te zijn, want wat doe je als er geen stroom is?! Buiten in het zonnetje liggen, tekenen en Yahtzee spelen. De tijd ging voorbij en alles bleef disconnected, tot ergernis van velen. Ik had mij erbij neergelegd. Prima, ook eens goed om mee te maken. En om eerlijk te zijn? Het was best rustig! 's Avonds kaarsjes aangedaan i.p.v. lampen, verhalen gedeeld en af en toe een opmerking 'k*t stroom'. Deze opmerkingen kwamen opeens veel harder binnen dan normaal. Waarom toch altijd dat 'gezeik'? Zo zonde en het kost zoveel negatieve energie! Tot hopeloze pogingen om de generator aan te zetten, ging om 21 uur, 12 uur later, de stroom weer aan. Iedereen was nog nooit zo blij. Geroosterd brood, wifi en warm water, het is er allemaal. Tijdens de darkniss schreef ik m.b.v. een zaklamp dit verhaal op papier. Ik wilde de dag afsluiten zoals hij ook was begonnen, zonder stroom. Vandaar dat dit verhaal er een dagje later opstaat, omdat ik het nog mocht overtypen.

Have a nice day en mocht je een keer contact willen maken met .... jezelf? zet het internet dan eens uit. Je wordt nog eens creatief!

Liefs Anne-Fleur