1-5 Mei, 2019

Lieve allemaal,

Inmiddels is mijn roadtrip met Klara, Jasper en Rose ten einde gekomen. Een ervaring waar ik ontzettend dankbaar voor ben, waar ik veel (over mijzelf) heb geleerd en de meest prachtige dingen heb mogen zien. De natuur op deze wereld is zo mooi en dat heeft deze reis mij weer laten inzien. Het is nu aftellen voor ik weer naar huis kom… 3 juni komt dichterbij. De komende week zal ik jullie op de hoogte brengen van de afgelopen 3,5 weken. Het zijn lange verhalen, dus ga er goed voor zitten, neem een glas wijn en enjoy!

Heel veel liefs,
Anne-Fleur


01-05-2019

Klara, ready? Jasper, ready? Rose, ready? Fleur, ready? Yes! Vanuit Samesun hostel namen we de skytrain naar Vancouver Airport om daar onze auto op te halen. We hadden een economy auto ‘’besteld’’, echter, toen onze auto werd voorgereden, bleek hier letterlijk maar 1 koffer in te passen. En met alle bagage die wij bij ons hadden, zou dit never ever passen. Dus hadden we een upgrade naar een Ford Fusion Hybrid, omgedoopt tot Harold Walter 5 - 19 Nicholas. Bij deze upgrade boden ze ons gratis navigatie aan, dus dat was mooi meegenomen. Een uur later zaten we in de auto en kon de roadtrip écht van start gaan. Klara begon met rijden, ik wilde eerst even de kat uit de boom kijken voordat ik achter het stuur zou gaan zitten. Ik had iedereen, en mijzelf ook, een beetje bang gemaakt over mijn rijkunsten, wat niet echt meehielp haha. Terwijl we Route 99 Skyway to Heaven volgden (hoe cool is dat?! – en dan in de toekomst wellicht Route 66 op de motor), reden we langs prachtige bergen, meren en onze eerste waterval: Squamish Falls. We maakten een kleine hike door het bos en zagen toen een prachtige waterval met flinke snelheid naar beneden storten. Vervolgens reden we verder naar Squamish, een klein Native Indian dorp, om wat boodschappen te doen voor het avondeten en te lunchen in een leuk hipster café. Achter de bar stond een Australiër; het valt mij trouwens op dat er veel Australiërs te vinden zijn in Canada. Eenmaal aangekomen in onze eerste stop: Whistler, zetten we de auto weg en verkenden we het (ski)dorp dat bekend staat om de Olympische Winterspelen die hier gehouden zijn. Er zijn skischansen te vinden en skipistes. Na 2 jaar geen piste te hebben gezien, was het toch wel leuk deze even aan te raken. In Whistler hebben we de Lost Lake Loop gelopen. Dit is een 7km hike rondom een meer, waar we eventueel beren zouden kunnen gaan spotten. Het viel ons op dat er nog flink wat sneeuw en ijs lag en terwijl we het meer bereikten, ontstond er een traditie die we tijdens onze roadtrip zouden voortzetten. We maakten met ons vieren het woord TRIP, met als achtergrond de natuur (in dit geval het meer), terwijl de self-timer camera dit zou vastleggen. Op de weg terug naar het dorp was iedereen stil. Op een ongemakkelijke manier… We kennen elkaar niet écht, dus waar beginnen we? Iedereen heeft op z’n minst 20 jaar levenservaring achter de rug, er zou dus genoeg moeten zijn om over te praten. Ik zweeg en dacht na… Hoe kan deze stilte verbroken worden? Niet vandaag. Morgen in de auto zal ik een spelletje bedenken, wie weet helpt dat. Terug in het hostel bereidde ik ons eerste avondeten, een andere traditie die de rest van de roadtrip werd voortgezet. Klara en ik koken, Jasper en Rose wassen af. Klinkt als een goede taakverdeling! En hiermee was de eerste dag van de roadtrip een feit!


02-05-2019

Om 10 uur zaten we in de auto onderweg naar onze volgende bestemming: Kamloops. Dit keer was het mijn beurt om te gaan rijden. Ik was best zenuwachtig. Het is een automatische auto, dus dat was even wennen. Ik gaf dan ook iets te veel gas toen de auto van zichzelf al achteruit reed (wist ik niet...). Kom op Fleur, zo maak ik mijn eigen rijkunst grapjes nog waar. Goed, na 10 minuten in de auto te zitten, was ik redelijk gewend aan de auto en reed ik verder de bergen in (ook dat was nieuw – al die bochten). Het verkeer is hier zo anders! 2-baans wegen veranderen opeens in 1-baans wegen en de regels werken ook anders. Het is écht opletten, want anders gebeurt er een ongeluk. In tegenstelling tot Klara ben ik wel van het doorrijden dus de toegestane max. 60km/h veranderde al snel in 70km/h. In de auto leek het mij een leuk idee om het spelletje ‘’Would you rather…’’ te doen, zodat we elkaar wat beter zouden leren kennen. Dit werkte en was erg leuk! Ondertussen kwam ik langs de weg bordjes tegen met: ‘’Watch out, bears may cross’’ / ‘’Watch out, moose may cross’’ / ‘’Don’t feed the bears, keep wildlife wild’’. Welkom in Canada! Onderweg maakten we een stop voor de Nairn Falls en zetten we voet in ons eerste nationale park: Joffre Lakes Provincial Park. Onze auto had wat moeite deze plek te bereiken, de motor maakte overuren terwijl we de bergen inreden en eenmaal geparkeerd, kwam de rook van de motor af. Oh oh, dit is niet goed… We lieten de motor wat afkoelen, er was verder geen teken in de auto te zien. Ondanks dit besloten we toch de hike naar de top van Joffre Park te gaan maken. Als ik er nu op terugkijk, kan ik serieus vertellen dat dit de meest gevaarlijke hike was die ik ooit (en tijdens de gehele roadtrip) heb gemaakt. Het was onverantwoord. Er lag veel sneeuw, sommige paden waren bevroren, het was steil; we hadden hier simpelweg niet de juiste uitrusting voor. Ook waren er soms sinkholes in de sneeuw. Dit overkwam mij dan ook: 1 meter van mijn been verdween opeens in de sneeuw, in een stenen gat. M’n voet zat vast. Gelukkig had ik naast wat schrammen niks gebroken. Goed, toen we 2,5 uur later de top bereikten was het het wel allemaal waard. Wat een prachtig uitzicht! We stonden oog in oog met de bergen, met daarvoor een prachtig lichtblauw bevroren meer. Ik genoot… Hier besloten we dan ook lunch te houden, een lunch in de natuur, één van de velen die nog volgen zouden. Ook maakten we hier het woord TRIP en verbaasden we ons om Chinezen die op het midden van het meer aan het springen waren. Vervolgens begonnen we aan onze afdaling, wat af en toe meer veranderde in een glijbaan. Terwijl Jasper en Klara al beneden waren, maakten Rose en ik rustig onze weg naar beneden. Het was inmiddels al bijna 18 uur en we waren nog steeds in de bergen, dus ik begon lichtelijk in paniek te raken. Adem in, adem uit. Toen we allemaal beneden waren en wilden vertrekken, startte de auto niet. K… ook dat nog. Accu leeg? Ik was al redelijk onrustig door de afdaling, maar nu kon ik bijna huilen. Er was geen GPS-signaal op de plek waar wij waren en het eerst volgende dorp was 1,5 uur verder. Wat nu?! Op dat moment kwam er een Van aanrijden en ik vroeg de bestuurder of hij ons kon helpen met de accu. Hij had verstand van auto’s, alleen niet van hybride auto’s. Samen met Jasper probeerde hij dus één en ander, echter, niks leek te werken. We begonnen auto’s tegen te houden op de straat en één auto stopte en wilde de garage voor ons bellen als ze in het volgende dorp zouden aankomen. Daar moesten wij dan maar op vertrouwen. Aangezien we wel avondeten bij ons hadden en de Van een kookplaat had, besloten we samen met het koppel (Tia en Erin) avond te eten in Joffre National Park. Het was een hele ervaring en een leuk spontaan moment, maar ik kreeg mijzelf niet rustig en kon niet echt genieten en de stress loslaten op dat moment. 4 uur later was er nog steeds niemand gekomen om ons te helpen en dus besloten we onze auto klaar te maken voor de nacht. Op dat moment gingen de lichten in de auto aan en ik vroeg aan Klara of ze de auto wilde starten. Het werkte! De auto deed het weer. Om 22 uur ’s avonds besloten we dan ook  verder te rijden naar Kamloops en daar een garage op te zoeken, want het was niet slim om een minuut langer in een plek zonder GPS-signaal te verblijven. Respect voor Klara dat ze haar weg door de bergen heeft gemaakt. Om 00:30u kwamen we dan ook aan in onze Airbnb en zocht iedereen zijn bed/bank op.


03-05-2019

In de ochtend heb ik eerst hardgelopen in Kamloops. Het is hier behoorlijk heuvelachtig, dus dat was een goede (been) work-out. Kamloops is compleet anders dan Whistler. Het was er 35 graden en het is er droog, een beetje woestijnachtig. Na het ontbijt besloten we eerst naar de garage te rijden om onze auto te laten checken. Ondertussen had Klara ook nog Alamo gebeld en liet hen weten dat we onze auto wilden inruilen voor een andere, echter, in Kamloops waren er geen andere auto’s beschikbaar (allemaal uitgeleend). Terwijl de garage onze auto gratis aan het checken was, liepen wij door het centrum van Kamloops. Dit is een ontzettend leuke stad met veel streetart. Downtown Kamloops Back Alley Art Gallery is een muurschildering programma dat kunstenaars de kans geeft om hun kunst tentoon te stellen op de muren en tegelijkertijd de stegen ‘’beter en vrolijker’’ te maken. Er was een hele mooie mural van een beer, gemaakt door Kelly Wright. Inwoners kregen de kans om met verf gevulde waterballonnen tegen de muur te werpen. De gecombineerde kleuren zijn vervolgens gebruikt om de vacht van de beer in te vullen. Daarom representeert deze mural ook wel de community. In een plaatselijk restaurant besloten we te lunchen, waarna we terugliepen naar de garage om erachter te komen dat ze niks hadden kunnen vinden in onze auto. Moeten we het hier dan maar bij laten? Wel vertelden ze ons dat we eerst de rem moeten indrukken voordat de auto klaar is om te vertrekken. Ik doe dat sowieso altijd, maar ik weet niet of Klara dat ook deed. We begonnen ons dus af te vragen of de accu gisteren echt leeg was, of dat we deze stap hadden overgeslagen. Maar wat verklaart de oververhitte motor dan? Geen idee… Al in al, we besloten onze weg naar de Rocky Mountains te maken met de auto die we hadden, op hoop van zegen. Vervolgens reden we langs de Tranquille Ecological Reserve richting Lac du Bois, waar we ook Bighorn Sheep en Deer tegenkwamen. Ken je de scène uit Mamamia waar Sophie op de ezel zit en naar het kerkje op de berg wordt gebracht? De route die zij aflegt leek echt precies op de hike die wij naar de top van de berg maakte. We kwamen nu al tot de conclusie dat we na deze roadtrip allemaal super fit zullen zijn. Eenmaal aangekomen op de top, hadden we een prachtig uitzicht over de bergen, de rivier en een treinspoor door de grotten. We vormden weer het woord TRIP, maar maakten dit keer ook wat ‘’normale’’ foto’s. Terug thuis had ik burrito’s bereid, waarna we achter ons huis onze weg naar de top maakte met als doel de zonsondergang te kunnen zien. We hadden een heel mooi zicht over Kamloops en de lucht was stralend oranje, echter, de zon schuilde achter de bomen en konden we dus helaas niet zien. Andere keer beter!


04-05-2019 - Herdenkingsdag

Waterval dag! Vandaag maakten we onze weg naar Clearwater, een ini-mini dorp in the middle of nowhere, en een tussenstop voordat we onze weg naar Jasper National Park zouden vervolgen. Voor we Clearwater bereikten, reden we eerst door Wells Grey Provincial Park, waar we een hike naar de Spahat Falls maakten. Eén lid van onze groep had vandaag niet echt zijn/haar dag en ik merkte dat ik dat lastig vond. Want wat heeft deze persoon nodig: Afstand en rust of juist niet? Ik voelde de spanning, maar niemand zei iets, ook ik niet. Toen besefte ik mij dat het heel moeilijk is om iemand zijn wensen/behoeften te vervullen als je deze persoon niet zo goed kent. Bij vriendinnen weet ik wanneer ik afstand moet nemen of juist niet, maar van mijn roadtrip-genoten weet ik dat niet. Hier had ik het met mama en Erik over gehad en gelukkig hadden zij mij wat tips gegeven. Goed, bij de Spahat Falls kwam ik erachter dat de meeste watervallen zijn gevormd uit lava. Een groot gedeelte van de wereld bestaat uit lava, waar zich bovenop een ijslaag heeft gevormd tijdens de ijstijd. Door huidige erosie worden er rotsen gecreëerd en dus ook watervallen. Een deel van het ijs smelt en maakt steeds een ‘’rondje’’, waardoor er een continue waterval ontstaat. Na dit park gezien te hebben, reden we door naar Clearwater waar we o.a. de Moul Falls en de Dawson Falls (ook wel Horseshoe Falls – ze lijkt erg op de Niagara Falls) hebben gezien. Tijdens etenstijd kwamen we aan bij onze accommodatie; couchsurfing! Nog nooit had ik dit eerder gedaan, dus ik was super benieuwd en met z’n vieren besloten we dan ook de gok te wagen bij een 35-jarige socioloog die een deel van zijn huis gratis beschikbaar stelde in ruil voor eten. Het was een bijzondere man die zijn kat Hamlet adoreert en erg op zichzelf is, wat ook niet gek is als je in Clearwater woont. Het was de eerste keer dat ik bij iemand anders (een man) wierook en salie zag. Het deed mij aan thuis denken. Het begin was een beetje ongemakkelijk, maar later kwam hij iets losser en speelden we kaartspelletjes. ’s Avonds zaten we met z’n allen bij het kampvuur en hadden we goede gesprekken over het leven. Hierna gingen we slapen, Jasper en ik sliepen beiden in de woonkamer en wat nu komt is een verhaal voor in de boeken. Zoals ik al zei, had de couchsurfing host een kat. Maar dit was geen goed opgevoede kat: Hamlet was letterlijk overal! Zowel zijn geur als zijn aanwezigheid. Ons bed stond naast het raam en om 3 uur ’s nachts begon de kat te spoken. Hij sprong als een olifant op en af de keuken, op ons bed, en liep achter het gordijn om vervolgens over onze hoofden naar de eettafel te lopen. Het was gewoon wachten voordat de kat ons weer zou aanvallen. Op een gegeven moment besloten we het gordijn ‘’af te tapen’’ zodat de kat daar niet meer zou schuilen, wat iets beter hielp. Echter, de kat begon te miauwen, omdat hij eten wilde. Het is een zwerfkat, dus ik denk dat hij geobsedeerd is met eten (zie het als trauma). Pff de volgende ochtend waren we niet echt uitgerust en we hadden dan ook geconcludeerd dat katten niet ons ding zijn.


05-05-2019 - Bevrijdingsdag

Dé dag was aangebroken: Rocky Mountains here we come! Over de Trans-Canada Highway reden we via Mount Robson viewpoint naar Jasper National Park. We kwamen bij onze accommodatie aan, middenin Maligne Canyon. Toen we onze auto uitstapten, zagen we houten hutjes staan. We zochten de manager op en checkten in. Bleek het dat we geboekt hadden bij een Hi Wilderness Hostel (i.p.v. Hi ‘’Normal’’ Hostel), ook wel een hostel zonder internet, douche, warm water en een gat in de grond als wc. Water wordt opgeslagen in een grote tank waar we naartoe moeten lopen om de kleine tank aan te vullen als deze leeg is. Warm water is verkrijgbaar door middel van opwarming, prima voor de afwas en een vlugge gezichtsschoonmaak. Welkom in de rauwe natuur! Ik was heel even sprakeloos, maar zag het ook als een uitdaging. Geen mobiele afleiding en verbinding maken met de mensen om mij heen en de natuur. Wel konden we bij het andere Hi hostel terecht om te douchen en indien nodig gebruik te maken van hun wifi. Douchen graag, maar ik had mij voorgenomen om geen wifi te hebben voor de komende 3 dagen. Bovendien heb ik sinds een paar dagen Facebook van mijn telefoon verwijderd, nu Instagram nog. Dit alles voelt bevrijdend om eerlijk te zijn. Na gesetteld te zijn, reden we richting Jasper Downtown om boodschappen te doen. Jasper was helemaal in zijn element aangezien dit park naar hem vernoemd is en hij overal zijn naam tegenkwam. Na boodschappen te hebben gedaan, reden we naar het andere hostel om te douchen en de fam op de hoogte te brengen van de geen-internet situatie. Vervolgens aten we pizza bij Famoso Neopolitan Pizza, échte Italiaanse pizza! Hierna slenterden we door Jasper en kreeg ik een wat betere indruk van dit kleine maar levende dorp (stad kun je het niet echt noemen). Op een gegeven moment kwamen we uit bij een voetbalveld, waar ook klimrekken stonden. Het innerlijke kind kwam in ons alle vier naar boven en dit begon op de schommel. We hadden de grootste lol, mijn schommel kwam maar niet hoger haha. Vervolgens vonden we een voetbal en hebben we de pizza eraf gevoetbald, terwijl de zon langzaam onder ging. Het was een ontzettend mooie en positieve avond!