Duitsland 24-07-2023

Hallo lieve mensen!

Daar ben ik weer, terug van weggeweest. Om meteen maar met de deur in huis te vallen: Ik heb getwijfeld of ik een blogje bij zou houden deze vakantie. Überhaupt de laatste paar vakanties is het schrijven wat in het niet gevallen. Maar aangezien ik momenteel een fanatieke Polarsteps volger ben van allerlei vrienden die de wereld overgaan, heb ik toch besloten het weer op te pakken (wel op mijn oude, vertrouwde Reislogger). En dat was de juiste keuze, want nu ik dit zo schrijf, word ik gelijk weer enthousiast. Ik vind het zo leuk om te doen! Laat staan hoe leuk het is om dit later weer terug te lezen. Dan wordt het toch wat tastbaarder dan een vage herinnering.

Om meteen maar een spin te geven aan het verhaal. Dit wordt de eerste keer een blog in de ‘we’ vorm. Daniël maakt bij deze een entrée en hoe bijzonder is het dat hij deze entrée mag maken in een verhaal dat plaatsvindt in mijn, alwaar 1/4e deel, ‘moederland’ (of omaland…). Want afgelopen maandag, 24 juli, zijn Daniël en ik vertrokken richting Duitsland. En wel voor een kampeeravontuur! Twee jaar geleden ben ik voor het eerst écht uit mijn comfortzone/luxezone gegaan door met Daan en twee vrienden te gaan wildkamperen in Zweden. Dat was goed bevallen en aangezien Daan fan is van alles wat met natuur te maken heeft én kamperen, besloten wij daar dit jaar weer voor te gaan. Laat het ‘wild’ alleen wel weg, want dat is verboden. Goed, daar reden we dus, maandagochtend, richting Eifel Nationaal Park. Al snel kwamen we in een prachtige omgeving terecht, wat dat betreft ligt dit park om de hoek van Nijmegen, waarbij we vele hoogteverschillen maakten en ik mijn eerste haarspeldbochten ooit reed. Het deed mij denken aan Oostenrijk, waar Erik ons altijd de bochten door loodste als een ware F1 coureur. Blijkbaar was het een dag van ‘eerste keren’, want ik heb ook mijn allereerste boete ooit binnengehaald en wel voor te hard rijden. Ik moet zeggen, en Daniël is het met mij eens, de snelheden staan hier ontzettend slecht aangegeven. Dan mag je 70km/u rijden om vervolgens 10m lang 50km/u te rijden en daarna weer 70km/u. De navigatie weet het de helft van de tijd ook niet. Snap je het nog? Nou ja, daar ging het dus mis… Jorg, heb je tips??

We kwamen desondanks safe and sound aan bij de Rursee Camping, wat een beetje in een dal lag en omgeven werd door ver in de lucht reikende bomen. In mijn, inmiddels, steenkolen Duits maakte ik een reservering. Mam, we moeten echt meer gaan oefenen hoor!! Maar nu echt, ‘’alles klar?’’ De tent was snel opgezet, maar toen kwam de uitdaging van de tarp. Het weer is niet al te best en zo’n tarp maakt dat we in ieder geval niet de hele dag in onze 2x2 tent hoeven te zitten. Maar hoe zet je zo’n ding stabiel neer?! Als iemand nog tips heeft?? 2 uur later stond hij enigszins (er is absoluut ruimte voor verbetering) en reden we met een voldaan gevoel richting Monchau, op aanraden van Panthea (Vielen Dank!!). 

Monchau is een pittoresk dorpje vol met Fachwerkhause. Zeker de moeite waard om even te bekijken. Een wandeling en Kaffee mit Kuche nach, reden we terug naar de camping. Hier hebben we onze branders in werking gesteld, gegeten en de omgeving nog wat verkend. Bij dit laatste begon het kei hard te regenen en zoekend naar onderdak, was het enige wat we konden vinden een boom en een stuk piepschuim. Dus daar stonden we, onder beiden, te wachten tot alle regen was gevallen. Eenmaal terug was het mooi geweest en vielen we als een blok in slaap.

Zo, het eerste verhaal is hiermee een feit! Ik heb genoten van het schrijven en ik hoop dat jullie (net zo veel) plezier halen uit het lezen.

Fijne avond!

Liefs Anne-Fleur