Verandering doet wonderen_09-03-2024 t/m 17-03-2024

Dag #63 l Zaterdag 09 maart 2024

26, mijn 27e levensjaar. Het jaar waarin ik keuzes maak waar ik volledig achtersta, vanuit mijn hart, wat goed voelt, wat klopt. “Dansend, glimlachend, sterk, loslaten, intens, vanuit de kern ~ de wereld ligt aan mijn voeten.” Ik word gebeld door Yassie, toegezongen door Daniël en zijn vader en daarna ook door mama en Erik. Daan heeft prachtige woorden, ik ben diep geraakt. Van mama krijg ik exact dezelfde ketting als die vorig jaar na 15 jaar dragen kapot is gegaan. Opnieuw ontroerd; hoe komt mama daar nou aan?! De ketting is de hand van Fatima met een blauw “oog” in het midden. Het is een ketting waarvan ik de kracht voel als ik hem om heb, heel bijzonder is dat. Met z’n allen rijden we richting Atalaia. Ik vind het spannend zo’n random groepje bij elkaar. Maar direct ontstaan er zulke bijzondere gesprekken, vol diepgang. Bea komt naast mij zitten en we praten over haar coachingspraktijk. Zij vertelt mij over helende verhalen en hoe dat bij mij zou passen. Tegelijkertijd legt ze bij mij direct de vinger op de zere plek: Mijn onzekerheid. Dat ik zoveel (wijsheid) in mij heb, maar dat de onzekerheid mij belemmert daarop te vertrouwen. Ze ziet het goed en op dat moment voel ik dat ik van haar nog een hoop kan leren. In de avond ga ik eten met Frans en Petra. Ze blikken in de gesprekken meermaals terug naar “toen”. Bijzonder dat gedurende het leven en het zicht op de vergankelijkheid ervan, dit toeneemt. Eenmaal thuis besluit ik met Caro nog een drankje en dansje te doen bij Favo. Het sluit volledig aan op mijn intentie voor mijn 27e levensjaar; met een dansje als afsluiter heb ik letterlijk alles uit deze dag gehaald. 
 

Dag #65, 66 l Zondag 10 en maandag 11 maart 2024

Op een bankje in Burgau schrijf ik mijn verhaal. Ik kijk om mij heen, observeer. Er loopt een stel langs waarvan de vrouw zegt: “Je kunt het ook van de andere kant bekijken.” Waarop de man reageert: “En hoe ziet die kant er dan uit?” ‘s Avonds raak ik in een urenlang gesprek met Eduard, waarbij duidelijk zichtbaar wordt dat hij zijn ei kwijt moet. Ik luister. Een mooi, eerlijk gesprek waar ik een hoop meer over hem en zijn verhaal te weten kom.

De één na laatste dag op het project. Het is een prachtige dag en ik ga met de kids wandelen. Afsluiten daar waar ik mee begon. V. gaat ook mee, maar wilt op een gegeven moment niet verder. V. is een enorme Elsa (Frozen) fan, dus als ik vertel dat wanneer we bovenop de heuvel staan, Elsa’s naam kunnen roepen en zij ons hoort, weet V. niet hoe snel ze boven moet komen. Bijna op de top begint ze dan ook Elsa’s naam te roepen, waarop ik binnensmonds haar naam roep als antwoord. De glimlach op haar gezicht is goud waard. Aan het einde van de dag heb ik eigenlijk geen afscheid genomen van de kinderen, in de veronderstelling dat ze er morgen ook weer zullen zijn. Dit blijkt echter niet het geval. Normaal moet en zal ik afscheid nemen van alles wat een einde aan komt, maar wellicht dat de opening die er op deze manier nog is, mag blijven. Om de inzichten en visie van dit project mee te nemen en het zaadje dat hier is geplant in leven te houden. 

Dag #67, 68 l Dinsdag 12 en woensdag 13 maart 2024

Aangezien ik gisteren een fijne “afsluiting” heb gehad op het project, besluit ik mij vandaag te richten op een praktisch project binnen het project. Het opbouwen van “natuurlijke” tenten waarvan Eucalyptus takken de basis zijn. Het ontdoen van de schors van de takken werkt meditatief en ik ben volledig in mijn nopjes. Hoe gaaf is het om met je eigen handen iets volledig “from scratch” te bouwen?! De laatste dag op het project wordt afgesloten met: “Goodbye, goodbye, see you again. Goodbye, goodbye, see you my friend.” Terwijl ik in het midden sta, wandelen de kids om mij heen en zingen we dit lied. Er volgt een oprechte groepsknuffel en M.?! Die laat mij niet meer los. Mijn missie is volbracht. Hij is gegroeid en ik ga hem missen. In de avond ga ik met Eduard, E., Ingrid en Bea naar een Fado (traditionele Portugese muziek) avond. Ik laat Bea en Eduard de foto van M. en mij zien, waarop Bea reageert: “M. gaat jóu missen.” E., een vriend van Eduard, vertelt Bea en mij zijn verhaal. Een bijzondere man die alles aanpakt om te groeien als mens. Er ontstaat een gesprek vol openheid, luisteren en een vleugje “coaching”. Bea en ik vullen elkaar perfect aan en ik merk dat ik ingevingen krijg. Ik deel ze en ze blijken raak te zijn. Het lichtje in mij brandt feller, dat ik dit mag ervaren! Dit is hoe ik het wil doen en waarvoor ik het doe! 

Dag #69 l Donderdag 14 maart 2024

Een dag als geen andere. Maartje en ik gaan samen op stap en we rijden naar Praia da Boca do Rio. We raken in gesprek over haar verhaal en ze geeft aan, mij het volledige verhaal te willen besparen om mij en mijn kijk op het leven te sparen. Ik ben daar oké mee, maar op de een of andere manier krijgt haar verhaal toch gehoor. Alsof het in de lucht hangt. En op dat moment weet ik waarom wij elkaar hebben ontmoet. We delen eenzelfde verhaal. Zonder te veel in detail te treden, kan ik enkel zeggen dat ik haar bewonder om haar kracht om (telkens weer) de gevallen puzzelstukjes bijeen te rapen en het een nieuwe vorm te geven. Dit keer een vorm in Portugal. De hele dag staat in het teken van delen, luisteren en helen. In de avond willen Maartje en ik nog wat eten bij Love Burgau, als plots Ingrid en Bea binnen komen wandelen. Dat had dan zo moeten zijn. En zo blijkt maar weer dat verandering van plek wonderen kan doen en dat een random samenkomst van mensen uiteindelijk heeft geleid tot een zeer bijzondere, intense week. 
 

Dag #70, 71, 72 l Vrijdag 15, zaterdag 16, zondag 17 maart 2024

Met Maartje’s afsluitende woorden - “Ik hoop dat je zelf ook gaat voelen hoe mooi mens je bent. Je hebt mij een groot stuk vertrouwen in de mens teruggegeven. Bedankt voor alles wie je bent. Enne, jij gaat tijdens je wandeling maar eens nadenken of je in Portugal gaat wonen…” - nemen we afscheid. Haar woorden neem ik in mijn  hart mee en houden mij bezig; Wat als ik in Nederland niet meer kan aarden?

Het weekend staat in het teken van afronden, opruimen en mijn tas voor de Camino inpakken. De zenuwen nemen toe. Voor het eerst heb ik geen controle over wat er gaat gebeuren. Maar ik ben klaar voor dit nieuwe avontuur: “De wereld openbaart zich aan wie te voet reist (Wener Herzog).” Dank je wel Burgau, voor alles wat je mij gegeven hebt. Langzaamaan voel ik mij steeds meer mijzelf en ik ben zo dankbaar dat ik dat weer mag voelen. Ik voel, ik leef, ik heel. Ik kom thuis in mijzelf. En wat hoop ik dat ik dat ook in Nederland zo mag (gaan) voelen. 

En daarmee sluit ik mijn meer dan persoonlijke blog af. Inmiddels ben ik gestart met het “Bom Caminho“ verhaal en eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik nog geen idee heb hoe ik dit verhaal ga vormgeven. Ik wens tijdens de Camino nog dieper te zakken in dat gevoel, en het pad met liefde en respect voor grenzen te bewandelen.
Ik heb mij verwonderd over hoe deze blog dingen in beweging heeft gezet, niet alleen bij mij, maar ook bij jullie. Dank jullie wel voor het meelezen/leven en ook jullie openheid. “Verbinding ontstaat daar waar de ruimte is om te delen.”

Veel liefs,

Fleur