2 en 3 Augustus, 2017

Mambo!

Woensdagochtend was ik al vroeg opgestaan om dit keer met twee vrijwilligers (Lauren en Jesse) mee te gaan naar een public school genaamd The Mount Meru School. Eenmaal aangekomen, zag ik twee rijen gebouwen op een prachtige locatie met een enorm speel oppervlakte, welke kennelijk vrij weinig gebruikt wordt, omdat de kinderen bijna de hele dag in de klas zitten. Er zaten veel 'kale' kindjes op de grond, allemaal met een oranje uniform aan. Dit betekent dat ze in de kleuterklas zitten. De reden voor het kale hoofd en het uniform is dat men niet het verschil tussen rijk en arm kan zien. Dit vind ik een mooie gedachte en zal zeker ook deels werken. Maar helaas kon ik het verschil nog steeds zien. Sommige kinderen hadden vieze, versleten uniformen en veel te grote schoenen aan. Dit in tegenstelling tot andere kinderen die er keurig verzorgd uitzagen. Het schoolsysteem werkt hier ook heel anders dan bij ons. In een schooljaar moet je een bepaalde hoeveelheid kennis verzamelen en als dat lukt mag je over naar het volgende jaar. De leraren bepalen of je er klaar voor bent of niet. Dit kan betekenen dat er in een klas kinderen zitten waarvan sommigen acht jaar oud zijn en anderen twaalf jaar. Dit was ook het geval in de klas waar ik een kijkje kwam nemen, wat ik wel gek vond om te zien. Moet je je voorstellen dat je als twaalf jarige bij kinderen in de klas zit die je broertje of zusje hadden kunnen zijn! De schooldag begint vaak met een (Christelijke) preek (terwijl er ook Islamitische leerlingen op de school zitten), welke uit kan lopen. Dit heeft als gevolg dat het eerste lesuur wordt geskipt. Ook deze ochtend was dat het geval, waardoor de les pas om tien over negen begon, terwijl wij er al om kwart over acht waren. Toen heeft de vrijwilligster mij een rondleiding gegeven door de school. Er is zelfs een dovenschool! En om eerlijk te zijn, kun je beter hier zitten, want deze kinderen krijgen écht individueel de aandacht, mede doordat ze met minder kinderen in de klas zitten. Na de rondleiding kon het tweede lesuur beginnen en keek ik toe hoe de vrijwilligster de kleuren (in het Engels) mocht uitleggen aan de kinderen. Ze had de kleuren op het bord geschreven en die moesten de kinderen herhalen, om vervolgens de kleur op het bord te verbinden met de juiste kleur ballon. Dit deden ze erg goed! Hierna gaf hun eigen lerares wat opdrachten die ze moesten maken. Zwaaiend met haar stok, probeerde ze de kinderen in rust de opdrachten te laten maken. Dit was best intimiderend om te zien. Stel je voor dat je leraar/ lerares bent van 70 jonge actieve kinderen die niet stil kunnen blijven zitten. Wat doe je dan om ze rustig te krijgen? Hier is het slaan van kinderen erg normaal, vooral op public schools. Kinderen worden geslagen, omdat ze in de ogen van de docent iets fout hebben gedaan, maar dit gebeurt ook als ze veel fouten hebben gemaakt in hun huiswerk. Ik heb ook met eigen ogen gezien hoe een meisje in elkaar gedoken zat en moest huilen van de pijn, doordat ze net was geslagen. De meeste kinderen zijn dus ook bang voor hun leraar/ lerares en gaan zich op een andere manier gedragen zodra de docent ook maar aanstalten maakt om te slaan. Dus docenten gebruiken letterlijk hun houten stok om kinderen rustig te krijgen en gezag uit te stralen. Het lijkt een beetje op een soort van machtsspelletje. In mijn ogen is slaan niet de oplossing, maar het zit diep geworteld in de cultuur hier. Ik heb het ook besproken met een aantal trainers en zij vertelden mij dat ze vroeger ook op school zijn geslagen...

Nadat de kinderen hun opdrachten af hadden, mochten de vrijwilligster en ik dit nakijken. Dit vind ik altijd leuk om te doen! De vier beste leerlingen kregen nog een extra presentje. Hierna zat de les er al op, meer konden we niet doen, dus toen zijn de vrijwilligster en ik de stad in gelopen. We hebben bij het Africafé wat lekkers gegeten (een chocolade muffin, mmm), ik was hier namelijk nog niet eerder naar binnen gegaan. Daarna ben ik naar huis gegaan, heb ik snel wat gegeten om vervolgens weer naar Jobortunity te gaan. Ik heb in de middag de database kunnen afmaken, alle geboorte data zijn nu ingevuld. Een van de trainers (Neema) kwam ook nog naar mij toe en zei: ''Can I tell you something? I have observed you and I can tell that you are a really emotional person. When something is good, you are happy and thankful and when something bad is happening, you are sad and show compassion. I can always see that on your face. Isn't that right?'' Ja, dat klopt als een bus... Daarna heb ik bijles gegeven aan een aantal studenten. Dit keer was de past tense aan de beurt. Het uitleggen gaat steeds beter en ik vind betere manieren om het uit te leggen. Btw, de twee leerlingen die ik privé bijles had gegeven, één van hun had het huiswerk gemaakt en gewoon een 10 gescoord! Moet je nagaan wat persoonlijke aandacht en uitleg kan doen! Ik heb de studenten verteld dat volgende week maandag mijn laatste dag op Jobortunity zal zijn. Hun reactie was erg mooi en neem ik met mij mee: ''We are going to miss you so much! When will you be back?'' Maybe I will come back in ten years, maybe next year, I don't know. ''In teeeeeen years?! No!!!''. Ik heb het gevoel dat ze mij hebben toegelaten en dat gevoel is erg fijn.

Gisterenochtend kon ik uitslapen, want ik ging met twee andere vrijwilligers (Nick en Nienke) naar het Meru District Hospital. Ik wilde graag zien hoe het ziekenhuis er in Tanzania uitziet. Het moment dat ik de poort door liep, was ik al in shock. Het waren meer huisjes die er stonden dan dat het echt een ziekenhuis was. Elk huisje stond voor een andere afdeling. Zo was er een vrouwen en een mannen afdeling (waar vrouwen met verschillende ziektes bij elkaar liggen, dit geldt eveneens voor mannen) en een tuberculose, HIV, zwangere vrouwen, kraam en fysio afdeling. 's Ochtends zaten er een hoop mensen bij elkaar en ik vroeg mij af of dit patiënten waren. Maar dit bleken dus alle doctoren te zijn, wat betekent dat de afdelingen onbemand waren. Dit kun je je toch niet voorstellen? Wat als een patiënt opeens 'een aanval' krijgt, dan is er dus niemand in de buurt die in kan grijpen... Allereerst gingen we naar de kraamafdeling, waar een hoop moeders lagen die net waren bevallen. Er was een bed te weinig, dus twee vrouwen moesten bij elkaar in bed liggen. Ik mocht de temperatuur van alle baby's opmeten en dat vond ik erg leuk om te doen, wat een cuties! Helaas was er een kindje dat erg wit wegtrok en een veel te lage temperatuur had. De moeder was vertrokken en was het komende uur ook nergens te vinden. Ook lag er al twee uur een kindje in een 'doos' die maar niet door de moeder werd opgehaald. Dat was iets waar ik mij erg over verbaasde. Ik heb goed naar de moeders gekeken en een deel daarvan straalde gewoon geen geluk en liefde uit. Het is een plaatselijk ziekenhuis, dus de kans is groot dat er veel moeders tussen zaten die ongewenst zwanger zijn geworden. Toch vond ik het moeilijk om te zien, wat zal er met deze kindjes gebeuren? Veel moeders hier weten ook niet hoe ze hun kind borstvoeding moeten geven, dus er was een arts (die verdomd veel op John Williams lijkt) die voorlichting gaf en elke moeder hierbij hielp. Ik vond het erg goed dat hij dat deed! Op een gegeven moment was er ook nog een schoonmaakster die het een goed idee vond om de bedden te verschonen, terwijl de moeders nog pijn hadden van de bevalling. Tja.... In die tijd mochten een vrijwilligster en ik het afval weggooien op een hoop 10 meter van het ziekenhuis af. Erg hygiënisch! Ernaast grensde de cremeer oven, ik zal je de details besparen, maar het is iets wat ik niet meer vergeet. Vervolgens hebben we nog een rondje gemaakt op de vrouwen afdeling, waar iemand drie verschillende soorten antibiotica kreeg voorgeschreven (bij de hoest krijgen ze hier trouwens al antibiotica). Ik bleef en bleef mij verbazen, maar goed, met het ziekenhuis dat wij in Nederland hebben, is dat ook niet heel gek. 

Hierna zijn we naar huis gegaan, waar ik heel lekker heb geluncht om vervolgens weer naar Jobortunity te gaan. Hier heb ik een lijst opgesteld met afgestudeerde studenten die opzoek zijn naar een baan of willen veranderen van baan. Ik heb hun studentnummer opgeschreven met persoonlijke informatie en waar ze naar opzoek zijn. Dit kunnen we vervolgens aan bedrijven presenteren en zij kunnen dan studenten uitkiezen etc. Hierna ben ik weer naar de klas gegaan en heb ik wat ingevulde huiswerk opdrachten ontvangen die ik mocht nakijken. Daarnaast heb ik met wat studenten Engels gepraat en gevraagd naar hun toekomst plannen. Was erg bijzonder om te horen waar zij naar streven en dat de Hi5 quote ''little but smart steps'' een levensovertuiging lijkt te zijn. Ook waren zij erg geïnteresseerd in wat ik studeer in Nederland en, alweer, wanneer ik terug zal komen naar Arusha. 

's Avonds zijn we met alle vrijwilligers uiteten gegaan, ter afscheid van twee vrijwilligers (Lauren en Jesse) die morgen weer richting Nederland vertrekken. Wat erg leuk was, was dat er drie vrouwen (Winnie, Elisabeth en Stella) die bij Mama Mackrine werken ook zijn meegegaan naar het restaurant genaamd Bravo's. Dit is een Italiaans restaurant waar ik heerlijke pizza heb gegeten! Het was dus een mooie dag, met een mooie afsluiting.

Liefs Anne-Fleur