Blue Mountains en Sydney

G’day!

Pff lieve mensen, waar moet ik beginnen...?

Momenteel zit ik in het vliegtuig, terug naar huis, en hoe chaotisch de huidige tijd ook is, ik ga proberen wat structuur te scheppen. Beginnend op 12 maart, de dag dat ik aankwam in de Blue Mountains. Na de nachtbus vanuit Melbourne naar Sydney te hebben genomen en vervolgens de trein naar Katoomba, werd ik bij aankomst omgeven door prachtige natuur en mooie bergen. Ik was er klaar voor om de komende dagen mijzelf op te laden met de energie van de natuur en vooral frisse lucht. Als een echte padvinder (al zeg ik het zelf) liep ik allereerst naar de Katoomba Falls om vervolgens af te dalen naar het regenwoud. Ik had nog nooit eerder in mijn leven een regenwoud gezien, dus ik stond te kijken van al het groen, en de ‘regen’ die overal vandaan leek te komen. Vervolgens begon ik aan de challenging Federal Pass. Dat zou voor ervaren wandelaren zijn. Nu weet ik niet of ik dat ben, maar goed, een uitdaging kan geen kwaad toch? Ik begon met een flinke afdaling met prachtige watervallen en look out points als tussenstop, om vervolgens een lange klim langs de bergrand te maken met uitkijk op de Blue Mountains (wist je dat ze eigenlijk helemaal niet blauw zijn, ssssst 😉) én The Three Sisters (wat ik mij later pas realiseerde). Deze klim eindigde met The Giant Stairway. Een 998 treden trap verticaal omhoog die Echo Point met Honeymoon Bridge verbindt en waarbij je langs de eerste zus loopt en er zelfs onder kunt staan! Wauw! Hierna liep ik nog een deel van de Prince Henry Cliff Walk om vervolgens aan het eind van de middag terug naar het hostel te lopen. Diezelfde avond heb ik een Australisch meisje ontmoet die naar Katoomba was gekomen wegens het Folk Festival. Echter, het festival werd last minute gecancelled vanwege het virus. Vervelend voor de mensen, maar ook voor de bands die zouden spelen. Omdat The Jellyman’s Daughter, een schots bandje, het jammer zou vinden om weer linea recta naar huis te keren zonder ook maar iets van hun repertoire te delen, besloten ze een soort van huiskamer concert in ons hostel te geven. Zang, gitaar, banjo, cello en contrabas, een interessante combi maar zo goed!! De volgende dag regende het helaas, maar bij het ontbijt had ik nog een ander Australisch meisje (met auto) en een Brits meisje ontmoet en we besloten met z’n vieren naar de Empress Falls te rijden. Hier maakten we een nieuwe afdaling naar de prachtigste waterval (op de Niagara Falls na) die ik ooit heb gezien. Het Australische meisje zei heel toepasselijk: ‘Standing right here surrounded by all this beautiful nature, makes me feel so small.’ Terug in het hostel speelden we nog wat spelletjes waarna ik mijn weg maakte richting Sydney. En toen kwam het eerste realisatie moment m.b.t. het virus. De meiden vroegen namelijk: wel/geen knuffel ter afscheid?. Voor mij een vanzelfsprekendheid, maar mag ik hier nog wel vanuit gaan gezien de ernst? Goed, eenmaal laat aangekomen in Sydney, maakte ik een plan voor de dagen erna. Zo heb ik o.a. door Chinatown, Hyde Park en de Royal Botanical Gardens gelopen, Sydney Opera House gezien, via Darling Harbour (een nieuwe wijk met allerlei terrasjes) naar de Fishing Markets en de Queen Victoria Building binnengelopen - wauw wat is dat een mooi gebouw. Ook ben ik naar The Rocks gelopen, waar het bruist van het leven en de mensen, en waar op dat moment ook St. Patrick’s Day werd gevierd. Terwijl ik genoot van de muziek van een Ierse band, sprak een Australische jongen mij aan. We raakten aan de praat en hij nodigde mij uit om een Guinness te drinken dichterbij de live band. Cheers! Hij had een jaar in Amsterdam gestudeerd en samen hadden we het over onze verschillen, overeenkomsten en de huidige staat van de wereld. Zo ook over het Coronavirus. Inmiddels hadden een aantal vliegtuigmaatschappijen hun vliegtuigen aan de grond gezet, verbrak Singapore Airlines zelfs al het contact met de buitenwereld en sloot Nieuw Zeeland haar grenzen (of in ieder geval 14 dagen quarantaine bij aankomst). Ontwikkelingen die ik nauw volgde. Ik had mij voorgenomen, zolang ik door kan reizen, doe ik dat. Ik wilde mijzelf niet laten leiden door angst en in m’n achterhoofd hield ik de hoop dat als ik écht naar huis wilde/moest, er dan wel iets geregeld zou kunnen worden vanuit Nederland. Iets waar, wat nu blijkt, ik niet vanuit mag gaan. 

Dus, een dag later, vervolgde ik mijn tijd in Sydney, een stad waar ik steeds meer van ging houden. Ik liep langs de prachtige St. Mary’s Cathedral en terwijl ik deze van binnen bewonderde, zag ik dat er die dag een dienst was. Ik besloot deze dus na het bezoeken van de Art Gallery of NSW (hele gave moderne kunst) bij te wonen. Helaas kon ik van de dienst zelf niet veel begrijpen, want de priester sprak nogal onduidelijk Engels. Het koor daarentegen, prachtig! Ik deed een gebedje, met de vraag aan de engelen of ze mij wilde helpen mijn hart weer wat meer open te stellen. Ik merk dat ik sinds oma’s overlijden moeilijk bij mijn gevoel kan (en misschien ook niet wil). Er gebeurde iets in de kathedraal, ik weet niet wat, maar ik moest opeens zo erg huilen. Alles kwam eruit van de afgelopen maanden en daarvoor was ik ontzettend dankbaar. Het bleef niet bij deze bijzondere ontmoeting en ervaring. De volgende dag, nadat ik een mooie wandeling vanuit Rose Bay naar Watsons Bay had gemaakt, sprak een jongen uit Brisbane mij aan op de ferry terug naar Circular Quay. Een ’echte’ Australiër zoals ik die voor mij zag: chill, tevreden, skater/surfer, neemt het leven zoals het komt en vertrekt in September naar Canada. Alles was goed... en toen het weer mooi weer was, liep ik van Bondi Beach naar Coogee Beach. Een prachtige cliffwalk met uitzicht op een helder blauwe oceaan. Ik sloot de dag af met een biertje en een bruine gloed op mijn huid 🤗Eenmaal terug in het hostel, bekeek ik de vorderingen in de corona crisis. Tasmanië had zijn grenzen gesloten en naar Australië mochten alleen nog Australiërs komen. De supermarkten waren vrij leeg, er werd een shopping hour voor ouderen ingesteld en het gerucht ging dat Sydney in lockdown zou gaan. Nederland had het bericht verspreid dat als je verblijf in het buitenland niet ‘noodzakelijk’ was, je beter terug kon komen. Vorderingen waar ik toch wel lichtelijk kippenvel van kreeg... en de volgende dag zou ik nog wel naar Byron Bay gaan... wat moet ik nou? Ik besloot in Sydney te blijven en mama zou contact opnemen met expedia. Conclusie, al mijn vluchten werden geannuleerd en ik kon beter maar een vlucht naar huis boeken. Shit. Iets waar ik tot op dat moment liever niet aan wilde denken werd werkelijkheid, ik was pas net hier! Mijn tussenjaar had ik willen afsluiten met een lange reis en een nieuw ‘succes’ - het behalen van mijn duikbrevet. Nu dit nu niet mogelijk is, voelt het lichtelijk als een falen (gevoel hè, rationeel weet ik dat dit niet zo is). Ik nam en neem mijzelf kwalijk dat ik de reis heb uitgesteld en heb uitgesteld. Een wijze les: Als ik/ je echt iets wilt, doe het dan. Liever gisteren dan morgen! Goed, een nieuwe vlucht boeken dus. Dat was zo makkelijk nog niet. Ik was een vlucht tegengekomen op Tix.nl, had deze geboekt, maar het bleek dat Etihad mijn plek niet kon garanderen. Dus de boeking verviel. Vervolgens heb ik meteen een ticket rechtstreeks op de website van Etihad geboekt, ik ontving mijn tickets en kon inchecken. Thank God! Dat waren misschien wel de meest stressvolle momenten sinds lange tijd, vooral omdat ik erachter kwam dat er nog maar zo’n drie vluchten per week naar Nederland gaan en KLM per volgende week zelfs de vluchten vanuit het midden oosten neerlegt waardoor het aantal dus nog minder zal worden. Weet je? Normaal zou ik proberen mee te gaan met de flow en in Australië zijn gebleven. Maar in September begin ik met mijn master... Grappig, school komt er (weer) tussen 🤔 Hoewel het leven in Australië tot zover nog beter was dan in Nederland en ik nog alles kon doen, als ik er vast had gezeten en ook daar het leven langzaam tot stilstaan zou worden gebracht, wat dan? We kunnen niet in de toekomst kijken en dat maakt het nemen van zulke beslissingen lastig. Ik kan dus wel zeggen dat ik het hele doosje aan emoties heb ervaren, verdrietig, boos maar uiteindelijk een bepaalde kalmte. Fijn om in deze tijd thuis te zijn, in een vertrouwde omgeving. Nu alles geboekt was, liet ik de onrust van de afgelopen dagen varen en kon ik extra genieten van de laatste twee dagen. Deze heb ik o.a. weer op Bondi Beach besteed, waar ik ook in de zee heb gezwommen. Het is zo’n fijne plek daar en heb een prachtige zonsondergang mogen zien. Geloof het of niet, op mijn laatste dag in Sydney kwam er weer iemand op mij afgestapt in Hyde Park, onder het motto van ‘I saw a beautiful girl sitting in the grass and I thought why not approaching her?’. Het grappige was dat hij vroeg of ‘random’ mensen elkaar ook aanspreken in Nederland. Nee, dat is mij nog nooit overkomen, vandaar ook mijn onwennigheid als het wel gebeurt. Soms ben ik dan wat achterdochtig, wat wilt deze persoon van mij? Maar uiteindelijk besef ik mij elke keer weer dat ik het waardeer om met mensen die ik niet ken, contact te leggen. Het bijzondere is dat als je met mensen in gesprek gaat en echt luistert naar elkaars verhaal, er meestal wel een raakvlak is. Het geeft mij een gevoel van verbondenheid. So get out there! En daarmee wil ik graag deze meer dan persoonlijke blog, misschien zelfs brief aan mijzelf, afsluiten. Verbondenheid. Aan de andere kant van de wereld of thuis met vrienden en familie, overal is het mogelijk. Zolang je je hart maar openstelt. En zoals een vriendinnetje tegen mij zei: Laten we dankbaar zijn dat we in vrijheid zijn geboren en kunnen gaan en staan waar we willen.

En Australië, ik ben nog niet klaar met jou, maar voor nu zeg ik dank je wel voor al het moois van de afgelopen weken.

To be continued...

Warme knuffel,

Anne-Fleur