7-13 Januari, 2019

07-01-2018 

De seminars vallen deze week uit, dus ik ben maandag en dinsdag vrij. Vandaag dus. Samen met Erik heb ik eerst mijn hele kamer ingericht, waaronder het ophangen van foto's die ik van thuis heb meegenomen. Het fotolijstje van Floor neergezet, Pleun’s ‘’in slaap val luchtje’’ op m’n kussen gesprayed en Pauline’s handbalsem naast m’n bed gezet (nogmaals dank je wel lieve huisgenootjes voor deze cadeaus!). Verder heb ik uiteraard de Brock poster en hier en daar wat inspirational quotes (‘’Laat je verwachtingen los en sta open voor wat erop je af komt’’) aan de muur gehangen. Plus, rood-wit-blauw geurkaarsen neergezet (Ik mag natuurlijk niet vergeten waar ik vandaan kom!). Nu ben ik er trouwens achter gekomen dat je helemaal geen kaarsen in je kamer mag hebben. Ja, het bezit ervan is al strafbaar. Maar een dag geen kaars gebrand, is een dag niet geleefd (zoiets). Ik steek ze dus gewoon aan. Elke maand zijn er residentie inspecties. Gelukkig weet ik in welke week die vallen, dus dan kun je mij de hele week op de campus vinden met kaarsen en een aansteker in mijn rugzak (of dat nou zo'n goed idee is). In ieder geval ziet mijn kamer er nu super gezellig uit en voelt het als een kamer waar ik de komende 4 maanden kan doorbrengen! Verder had ik vandaag één van mijn huisgenoten ontmoet, Alexandra, een Italiaans meisje en net als ik een exchange student. Ze zag er erg aardig uit. Hierna liepen Erik en ik naar de Campus Store om boeken voor mijn studie aan te schaffen. De Campus Store is tegelijkertijd ook één grote commercie, er worden allerlei truien, broeken, t-shirts, sokken, sportkleding van de Badgers en Brock verkocht. Ik vind dit toch wel wat hebben, een bepaalde trots en eenheid die het kan creëren. Om 13 uur hadden we een afspraak met een mevrouw van UHIP (University Health Insurance Plan). Ik ben verplicht om hier een zorgverzekering van de universiteit te hebben, ondanks dat ik volledig ben beschermd in Nederland. Erik en ik vroegen ons af of er opties waren om hiervoor uitgeschreven te worden, maar helaas is dit niet het geval. Ik ben er ondertussen wel achter gekomen dat alles hier geld kost, je hoeft nog net niet te betalen voor het toilet. Soms vraag ik mij af hoe de studenten dat hier doen en ik ben dan ook benieuwd hoeveel jongeren er niet naar school kunnen, juist omdat het ‘’zoveel’’ (in vergelijking met Nederland) geld kost. Scholarships misschien? Na dit gesprek reden Erik en ik weer naar de Walmart en Dollar Tree om alvast wat eten in te slaan, wat we ’s avonds in mijn nieuwe huisje opaten. 


08-01-2018

Dinsdag, de tweede dag dat ik vrij ben én de laatste dag met Erik. Een gemengd gevoel. Erik en ik reden op tijd naar de outlet, die niet ver van mijn universiteit vandaan is. Het was mega sale, maar ik heb alleen een slaapzak gekocht. Nu denk je misschien, huh, wat moet zij met een slaapzak? Ja, dat is dus mijn deken de komende vijf maanden. Maar waarom dan? Nou, die slaapzak houdt mij warm tot wel -11 graden wat goed uitkomt op dit moment (het vriest en sneeuwt) en waarschijnlijk ook in de laatste maand dat ik wil gaan reizen/trekken. Na de outlet reden we door naar de Niagara Falls. Terwijl we dichterbij kwamen, werd ik steeds blijer, zou ik ze dan eindelijk gaan zien?! Eenmaal in het gebied aangekomen waar de falls zijn, was het wel erg mistig, maar we parkeerden onze auto en liepen richting de falls. Maar waar waren ze toch? Het was zo ontzettend mistig dat we helemaal niks zagen, het enige wat we meekregen was het geluid van het vallen van het water! Helaas pindakaas... Het blijkt trouwens dat de Niagara Falls zowel een Amerikaanse kant als een Canadese kant heeft, welke in elkaar over gaan, maar (figuurlijk) worden gescheiden door een brug die je van Canada naar Amerika leidt. De Amerikaanse grens is zo dichtbij! We liepen terug door het ‘Las Vegas’ dorpje dat grenst aan de Niagara Falls. Een typisch geval van de invloed van toerisme. Overal hingen borden met knipperende lichten en er waren amusements dingen als Wizard golf, Indoor playground, Eating while raining, Taylor Swift Park, etc. Hierna reden we terug richting St. Catharines waar ik de middag bezig ben geweest om mij voor te bereiden op de vakken die ik hier ga volgen (Erik heeft mij al mijn eerste motivational speech gegeven, omdat ik lichtelijke stress kreeg toen ik zag wat ik allemaal moest doen – thanks!) én mijn verhalen bij te werken voor jullie. Het was een relaxte maar mindfull dag die we afsloten bij Kelsey’s – met Grolsch!


09-01-2019

Vandaag ging om 7 uur de wekker die het moment aanbrak van afscheid nemen en het staan op eigen voeten. Erik en ik verzamelden al onze spullen en een uur later stond ik met de sleutel in mijn hand voor huis nr. 13. Lieve Erik, nogmaals ontzettend bedankt dat jij deze eerste week met mij mee bent gegaan, mij Toronto hebt laten zien, jouw ervaringen met de stad hebt gedeeld en mij uiteindelijk hebt afgezet in St. Catharines. Het is fijn dat iemand van mijn familie weet hoe het hier is. Een laatste knuffel, een traan en mooie woorden van jou en met een diepe zucht liep ik huis nr. 13 binnen. ‘’Belief gives me the life I want, I am what I believe and I believe that I can do it.’’ Vandaag had ik mijn eerste twee colleges: Social Development en Interpersonal Behavior. Terwijl het eerste college vooral een introductie was, kregen we bij het tweede college meteen nieuwe stof. De ruimtes waarin de colleges worden gegeven, zijn zo anders dan in Nijmegen! In Nijmegen zitten we in een grote collegezaal met zo’n 100-300 studenten, hier zit ik met max. 40 studenten in een ruimte ter grote van een werkgroep. Krap en met stoelen waar zo’n bordje aan zit. Precies zoals je in de film ziet! Tussen de colleges door moest ik trouwens naar de bibliotheek, maar ik wist niet waar deze zat. Dus ik vroeg het aan een meisje en zij was zo vriendelijk om met mij mee te lopen. Het viel mij al eerder op, maar hierbij is het nogmaals bevestigd: De mensen zijn zo vriendelijk hier! We raakten aan de praat en zij vroeg mij of ik interesse had om mij bij een club te voegen. Ik zei dat mij dat wel leuk leek, maar dat het afhangt van waar deze groep voor staat (ik vind het belangrijk dat sociale activiteiten worden afgewisseld met activiteiten die goed zijn voor de mensheid). Kennelijk was Taylor recruiter van de sorority groep Tau Sigma Phi (girls only en ze wisselen sociale activiteiten af met philantrophy activiteiten – het inzamelen van geld voor het Canadees borstkanker fonds) en ze nodigde mij uit om naar een van hun rushevenementen te komen. Dit zijn activiteiten die worden georganiseerd waar je kunt laten zien waarom jij het perfecte nieuwe lid bent. Volgende week dinsdag ga ik dus naar zo’n evenement om te kijken hoe dat is. Daarnaast maakte ik vandaag ook kennis met het mealplan. Omdat ik op campus woon, is een deel van de huur die ik betaal vastgezet voor het mealplan, welke kan worden uitgegeven aan eten. Ik ben erachter gekomen dat het eten op Market Place het verste is én ik kan hier groenten eten, dus dat is mooi! Toen ik weer thuis was aan het eind van de middag, had ik met yas afgesproken om haar te facetimen. Via facetime liet ik mijn kamer zien en hoe ik het had ingericht. Ik opende een van de lades en ik zag er een cadeau inliggen, welke Erik daar kennelijk heeft ingelegd toen ik even niet oplette… Zoals sommigen van jullie weten, heeft yassie de afgelopen maanden mijn vriendinnen, vrienden en familie benaderd met de vraag om een boodschap voor mij op papier te zetten. Deze heeft ze verzameld, in een boek geplakt, ondersteund met foto’s. Ik kan het nog steeds niet geloven, dit is letterlijk het meest waardevolle cadeau dat ik ooit heb gekregen! Het ligt op mijn nachtkastje en elke dag voel ik weer een stroom van dankbaarheid als ik ernaar kijk. Ik lees het op mijn gemakje door, ik wil er lang overdoen. Via deze weg wil ik nogmaals yas, maar ook iedereen bedanken die hieraan heeft meegewerkt. Ik ga jullie allemaal nog persoonlijk bedanken, dus bereid je maar voor 😊 Inmiddels heb ik ook mijn tweede kamergenoot ontmoet, Charlotte, een meisje uit Frankrijk. Net als Alexandra lijkt ze mij erg aardig. We waren met zijn drieën uitgenodigd in huis nr. 10. Om 22:00u belden we daar aan en ik liep een kamer in met alleen maar jongens, ik was lichtelijk in de war haha. Ik stelde mij aan iedereen voor en nadat alle bewoners van Block 2 er waren, vertelde iedereen waar hij/zij vandaan komt. Het was een balans van Canadezen en internationals. Op nr. 10 woont onze ''Don'', hij is de begeleider van Block 2. Hij heeft uitgelegd wat de regels zijn binnen ons block op Quarry View, dat hij vertegenwoordiger is en dat we hem alles kunnen vragen. Ook vertelde hij dat als wij ergens behoefte aan hebben, vb. een bepaalde activiteit, dat we dan samen kunnen kijken of dat georganiseerd kan worden. Het was een kort, maar krachtige meeting. De afgelopen weken heb ik mij voorbereid op hoe ik mij zou kunnen voelen als ik eenmaal echt alleen in Canada zou zijn. Ik verwachtte het ergste: Een week lang huilen en naar huis willen gaan. Maar niets is minder waar. Ik geloof dat de ontwikkelingen die ik de afgelopen jaren heb door gemaakt, mij hebben klaargestoomd voor dit moment, ik voel mij meer klaar voor dit avontuur dan ooit.


10-01-2019

Er zijn nog steeds een aantal dingen die ik moet afronden voor de Radboud Universiteit, waaronder mijn Bachelor Thesis, Clinical Assessment Self Study en een tentamen dat ik hier mag afleggen op 25 Januari. Vandaag ben ik bezig geweest met mijn reflectie van hoe ik mijzelf als diagnosticus zie. Een diagnosticus neemt o.a. psychologische testen af bij cliënten, welke testen of deze persoon wel/geen mentale stoornis (ik weet het, ik heb dit woord ook niet bedacht) heeft. Tja, hoe heb ik dit diagnostische proces ervaren? Ik ben er wel weer achter gekomen hoe ik het in de toekomst niet wil doen als psycholoog zijnde en dit heeft met name betrekking op het labelen van mensen. Waarom ‘’moeten’’ we mensen in hokjes stoppen en ze vervolgens in dit hokje zien? Wat maakt mij het uit of je ADHD, een depressie, of een persoonlijkheidsstoornis hebt. Dat is niet hetgeen wat jij jou maakt. Iedereen is gelijk en hoort gelijk gezien te worden. Ik hoop heel erg dat ik een plek op deze wereld vind, waar dat kan en waar ik die vrijheid heb. Die vrijheid vond ik heel even tijdens mijn college van vandaag. Ik volg een elective in Child and Youth Studies, gegeven door Maureen Connolly. Het vak heet: Developmental Disabilities: Issues of Inclusion. Het gaat over hoe mensen met ''inconvenient bodies’’ worden uitgesloten in deze samenleving, en hoe zij worden gezien en behandeld. Het is belangrijk om de persoon los te zien van de ziekte die die persoon heeft; het internaliseren van de ziekte zorgt voor beperkingen, maar ook dat anderen niet meer de persoon zien maar alleen de ziekte. De professor is geweldig, ze heeft level 4 in sign language, neemt geen blad voor de mond en maakt anderen graag ongemakkelijk (zoals ze zelf zegt). Deze week is het Frostweek op campus, er zijn allerlei introductie activiteiten. Zo ook vanavond, party!! Samen met m’n huisgenoten en andere internationals ging ik een goed feestje bouwen in Isaac’s, een café bij ons op de campus. Toen ik aankwam, was ik lichtelijk in shock. Meisjes in extreem korte rokjes (het is -10!!) en strakke shirtjes. Wow, dit is zo anders dan in Nederland. Met m’n lange mouwen, viel ik letterlijk op. Weer een ervaring rijker zal ik maar zeggen, maar een geslaagd feestje was het zeker!


11-01-2019

Vandaag had ik mijn laatste (nieuwe) college van deze week voor het vak Adolescent Development. Dit college wordt in een van de mooiste zalen van de Brock University gegeven: Sean O’Sullivan Theatre. We hebben een enorme zaal voor 40 studenten, dus ik hoef nu niet bang te zijn dat mijn elleboog iemand raakt als ik draai. Ik heb alweer een vrouwelijke professor: Women rule Psychology! Tijdens het college kregen we een in-class assignment, waarin ons werd gevraagd of wij onszelf als volwassene of als adolescent zien. Als we onszelf als volwassene zien, wat heeft hier dan aan bijgedragen? Ik vond dit een erg goede vraag, waar ik eigenlijk nooit echt over na heb gedacht. Maar ik beschouw mijzelf als volwassene, gezien alle ontwikkelingen in de afgelopen jaren en ik denk ook wel dat ik een wijs persoon ben (al wil dat niet zeggen dat je volwassen bent natuurlijk). Vervolgens zei onze professor dat je ‘’officieel’’ volwassen bent wanneer je 21 bent (ja, hier is onderzoek naar gedaan). Goh, misschien moet ik het dan toch nog een keer overdenken. Na mijn college had ik een activiteit om de andere internationals wat beter te leren kennen. Dan, de international officer waar ik de afgelopen maanden contact mee had, had vragen opgesteld die we moesten beantwoorden zonder te praten. Zo moesten we van klein naar groot gaan staan. Het ging goed!! Ook speelden we levende bingo. Op een briefje stonden statements als: ‘’oldest sibling, has met a celebrity, etc.’’ Het was de bedoeling om het blaadje vol te krijgen met de juiste namen bij de statements. Tijdens deze opdracht leerde ik een jongen kennen uit Zuid-Korea. We hadden het over K-pop en hij was zo enthousiast dat ik wist wie BTS en PSY waren. En toen voegden we elkaar toe op instagram, want zo gaat dat tegenwoordig, je stuurt elkaar een volg/vriendschapsverzoek haha. Hierna ging ik naar huis waar ik mijn Bachelor Thesis afmaakte. Morgen ga ik naar de Niagara Falls. Ik heb er zin in!


12-01-2019

Vandaag was de dag aangebroken waar ik hopelijk wel de Niagara Falls zou gaan zien. Rond een uur of 12 werden we opgehaald door een echte schoolbus en reden we richting de Falls. In de bus zat ik naast een erg aardig Zweeds meisje en we hadden een leuk en goed gesprek. We konden allebei niet geloven dat we na het zien van al die gele bussen in Amerikaanse tv-shows, er nu eindelijk zelf inzaten. Een half uur later werden we gedropt voor het Hardrock café en met de hele groep liepen we richting de falls. Ik haalde diep adem en ja hoor, daar waren ze! WAUW! Zo intens… Het blijkt dat er elke dag 48 miljoen m3 water de afgrond in valt, hoe cool is dat?! Geef mij een stoel en ik kan rustig 2 uur voor mij uit staren. Elke meter dat we verder liepen, stopten we even om een foto/ groepsfoto te maken. Hoe verder we liepen, hoe kouder het werd, mede omdat hoe verder je komt, hoe dichter je bij het vallende water komt. En dit valt niet rustig, nee, je wordt er letterlijk nat van! En als het dan ook nog eens -15 is, dan ben je binnen enkele seconden een levende ijspegel. Net als de bomen langs de watervallen. Het lijkt alsof het heeft gesneeuwd, maar dat is het water wat erop is gespat en bevroren is. Na een uur dus vol verwondering naar de Niagara Falls te hebben gekeken, besloten we met een klein groepje opzoek te gaan naar een restaurant. In dit groepje ontmoette ik twee meisjes uit Mexico en ik merkte dat het gelijk klikte. Ik weet niet wat het is, maar sinds ik hier ben voel ik heel bewust of het wel of niet met iemand klikt. Ik merk dat ik dit goed aanvoel en dus heb ik ‘’besloten’’ dat ik graag energie steek in deze mensen waarbij ik ook het gevoel heb dat ik energie terugkrijg. We liepen door het Las Vegas van Niagara naar Kelsey’s. Hier had ik tomatensoep gegeten en ontdooide ik langzaam weer een beetje. Na het eten liepen we terug richting de indoor playground, door de Hershey’s fabriek en allerlei souvenirwinkels. Hierna was het alweer tijd om met de schoolbus terug naar de Brock University te gaan en in Quarry View nr. 13 een roomies evening te houden. We hadden immers nog niet echt de kans gehad om elkaar beter te leren kennen. Zoals ik al zei, ik heb een Italiaanse huisgenoot, en geheel toevallig aten we pizza en pasta. Ik heb geleerd dat pasta inderdaad vaak wordt gegeten door Italianen, maar dat pizza vrij stereotypisch is. Ik vind het leuk om op deze manier de cultuur van andere internationals beter te leren kennen en stereotype dingen te kunnen ontkrachten of bevestigen. We stelden elkaar vragen, spraken over onze families, studies, etc. Beetje bij beetje leren we elkaar beter kennen. Het was dus een mooie afsluiting van de dag.


13-01-2019

Gefeliciteerd Yassie!!! <3 Na ’s ochtends met mama, Erik en Yassie te hebben gefacetimed, werkte ik verder aan mijn Clinical Assessment Self Study en Bachelor Thesis. Het is af!!!! Wat een opluchting. En ik krijg op 30 Januari al mijn cijfer terug van mijn thesis, dat is snel en tegelijkertijd erg spannend. Het is toch mijn laatste ‘’grote’’ werk van mijn bachelor. Verder heb ik gewerkt aan mijn samenvatting voor Adolescent Development, welke ik elke maandag moet inleveren. Het was dus een dag waar uni centraal stond, maar na alle positieve energie van gisteren, kon ik ertegenaan. Komende week is de start van de seminars, ik ben benieuwd.