6-10 Mei, 2019

06-05-2019

Vandaag was het de tijd om Jasper National Park eens wat beter te gaan verkennen. We reden allereerst zuidelijk richting de Valley of Five Lakes. Hier begonnen we aan onze 7km hike die ons langs alle vijf de meren zou leiden. Toen we de eerste ontdekten, stonden we allemaal met onze mond vol tanden. Wauw! Het water was prachtig helder groen/blauw. De bergen weerkaatsten op het water, wat voor een nog mooier beeld zorgde. Toen we een oever aan één van de vijf meren bereikten, besloten we hier dan ook het woord TRIP te vormen en wat yoga foto’s aan te nemen. Vervolgens mochten we de andere vier meren zien, die toch ieder uniek waren. Net voordat we terug liepen, realiseerde ik mij dat ik geen autosleutel bij me had en dat terwijl ik had gereden. Onze auto heeft geen sleutel nodig om hem op te starten en dus heb ik de neiging om hem te vergeten. Dit was de eerste keer dat het gebeurde en iedereen raakte in paniek, er hing een gespannen sfeer, terwijl ik eigenlijk wel wist dat ik hem dus in de auto had laten liggen. Heb ik weer… stom, maar kan gebeuren. Goed, de auto mét sleutel stond er nog, gelukkig maar! We lunchten naast de toiletten om vervolgens door te rijden naar Cabin Lake. Hier maakten we aan een hike waar we onderweg herten tegenkwamen. Echter, in plaats van de gedoelde bestemming, bereikten we het Aquatic Centre. Bleek dat alle meren in dit gebied dus waren afgesloten wegens ‘’gevaar om te betreden’’; ook wel te veel sneeuw en slechte paden. Toen reden we verder noord naar Patricia Lake en Pyramid Lake. Deze waren nog groener dan de Valley of Five Lakes. Prachtig! We liepen wat rondom het meer, waar nog veel sneeuw lag, en probeerden tegelijkertijd ook beren te spotten. Vervolgens begon het al donker te worden en besloten we via een kleine boodschappen tussenstop in Jasper terug naar huis te rijden. Hier hebben we eten gemaakt en ’s avonds nog kaartspelletjes gespeeld.


07-05-2019

Op deze dag stond Maligne centraal. Ons hostel ligt dus middenin Maligne Canyon en we besloten dan ook de canyon te bezoeken… in onze ‘’achtertuin’’. We liepen hiernaartoe en overbrugden een aantal bruggen om de canyon in te kijken. Zo ontdekten we ook een bevroren waterval dat naast de first bridge lag! Vervolgens pikten we onze auto op en reden we langs Medicine Lake naar Maligne Lake. De natuur begon grauw te worden en het leek wel alsof we een ander land binnen reden. Nog geen 40 minuten in de auto en het begon keihard te regenen en te sneeuwen. Dit laat wel weer zien hoe onvoorspelbaar de bergen zijn. Toen we aankwamen in Maligne Lake sneeuwde het hard en we zagen niks. Toch begonnen we aan de Moose Loop, een hike die ons dwars door het bos en de sneeuw leidde. Het was heel mooi en het rook naar dennenbomen. Halverwege de hike kwam de zon terug en toen we het einde van de loop bereikten, zagen we de bergen om ons heen rijzen. Het was zo mooi! Maligne Lake was nog bevroren waardoor we het oorspronkelijke mooie water helaas niet konden zien. Maar… we konden er nu wel op staan! Het ijs was minimaal 30cm dik en daarboven lag nog een dikke pak sneeuw. Terwijl we dichterbij de bergen dan ooit waren, voelde het tegelijkertijd als oneindig ver weg. Met z’n vieren vormden we het woord TRIP, waarna we door reden naar Old Fort Point Summit. Onderweg zagen we allerlei auto’s langs de kant van de weg staan en dus besloten we ook te stoppen. Het bleek dat iemand een moose en haar jong gespot had. Yes, het eerste Canadese dier dat we hebben gezien! En het blijkt nog uniek ook, omdat we een ‘’net’’ geboren jong zagen. Een tourguide gaf ons wat informatie over de moose. Zo worden de meeste jongen in maart geboren en wegen dan 50kg. In september weegt het al 350kg, wat wel moet, omdat het anders niet zou overleven in de heftige natuuromstandigheden en de aanwezigheid van wolven. Een mannelijke moose kan tot wel 2.50m lang worden en heeft geweien die er elk jaar afvallen om vervolgens weer terug te groeien. Na deze korte stop bereikten we Old Fort Point Summit waar we de meest steile hike tot zover hebben gemaakt. Letterlijk één rechte lijn omhoog. Ik merk dat het hiken steeds beter gaat; ik weet mijn ademhaling te controleren en ondanks dat het fysiek veel energie vraagt, mijn benen worden sterker en 15km op een dag is ‘’niks’’. Eenmaal boven was het het allemaal waard! We stonden oog in oog met de andere bergtoppen en hadden dus een prachtig uitzicht over de bergen, de rivier en Jasper. Terwijl we omgeven werden door berggeiten, was het een goed moment om het woord TRIP te vormen en te lunchen. Ik kan eerlijk bekennen dat dit de beste plek tijdens de roadtrip is geweest waar we lunch hebben gehad! Hierna reden we door naar Whistler Mountain waar we wilden beginnen aan een hike naar een échte bergtop. Na de hike in Joffre Lakes Provincial Park had ik mij voorgenomen niks meer onverantwoord te doen. Nou, daar gingen we... 2 uur later waren we pas op de helft. De top die zagen we, maar dichterbij kwam hij niet. Een normaal pad had plaats gemaakt voor een pad met sneeuw, ijs, en sinkholes. Ik ben wel blij met mijn hiking schoenen om eerlijk te zijn, die geven genoeg grip. Ze beschermen mij alleen niet tegen natte voeten als de sneeuw op z’n minst 30cm dik is. Met natte voeten besloten we dan ook om terug te gaan, het was inmiddels al 18 uur. Tijdens de afdaling ontstond de ‘’shortcut’’ methode. Jasper week af van het pad en besloot tussen de bomen door te klauteren met als doel om sneller beneden te zijn. Of dat nou zo’n goed idee (en sneller) was… Terwijl ik iedereen om mij heen zag vallen, bleef ik overeind. Na afloop vroeg Klara dan ook of ik was gevallen. ‘’No, I didn’t fall, my leg just disappeared in the snow.’’


08-05-2019

Bye Jasper! Hello Banff! De route die deze twee parken met elkaar verbind zal ik nooit, maar dan ook nooit meer vergeten: Icefield Parkway. W A U W . Het is de mooiste weg die ik ooit heb gereden en die je eigenlijk zou mogen afleggen voor je dood gaat. Het is een rechte weg die omgeven wordt door de Rocky Mountains; de ene berg nog mooier dan de ander. Precies op de helft stopten we om de Athabasca Glacier te bekijken. Terwijl Jasper de halve finale van Ajax-Juventus aan het kijken was in het Icefield Centre, liepen Rose, Klara en ik richting de glacier. We kwamen erachter dat op de plek waar we de bergketen betraden, zich 100 jaar geleden nog de glacier bevond. Dit betekent dus dat glaciers (wereldwijd) in rap tempo verdwijnen en kleiner worden. Verder heb ik geleerd waarom bijvoorbeeld de Valley of Five Lakes die we eerder hebben gezien zo groen/blauw zijn. Het ijs van de glacier schaaft langs de rotsen, waardoor er ‘’rock flour’’ ontstaat. Dit zand wordt vervolgens meegevoerd in rivieren wat uiteindelijk onder andere in meren terecht komt. Het zand bevat mineralen die het water een bepaalde kleur geeft. Meer zand is een bruinige kleur van het water, weinig zand is een blauw/groene kleur. Na een uitgebreide fotoshoot en de prachtige aanschouwing van de Athabasca Glacier, die gelegen ligt tussen Athabasca Mountain (3491m), Andromeda Mountain (3450m) en Snow Dome Mountain (3456m), liepen we terug naar Jasper. Hij was trots, maar teleurgesteld wegens Ajax verlies. We reden verder langs de Sawapta Falls naar Lake Louise. Eenmaal aangekomen in het hostel hebben we de rest van de middag rustig aangedaan en de nodige klusjes geklaard, zoals wassen. Daarnaast hebben we ook wat boodschappen voor het eten gedaan in de enige supermarkt die in dit dorp (?) te vinden is. Lake Louise is ontzettend duur, dus hier komt de gouden tip: 1 dag is genoeg; zoek naar een accommodatie in Banff en rijd vanuit daar naar Lake Louise óf neem bergen voedsel mee vanuit Jasper/Banff en verblijf daarmee in Lake Louise. Graag gedaan lieve mensen. ’s Avonds heeft Jasper, voor de afwisseling, gekookt. Pasta pesto!


09-05-2019

Vandaag gingen we Lake Louise bezoeken, één van de mooiste meren van de Rocky Mountains. Het staat bekend om haar helder blauwe water, omgeven door bergen. In de zomer wordt er gekanood en in de winter geschaatst. Echter, toen we aankwamen, zagen we dat het meer nog half bevroren was en helaas konden we het blauwe water dus niet zien. Desalniettemin hadden we, alweer, een heel mooi zicht over de bergen. Samen met Rose en Klara heb ik toen maar een sneeuwpop gemaakt dat half eindigde in een sneeuwballen gevecht. Hierna reden we naar Emerald Lake, dat wel ontdooid was, echter, dit was gewoon een meer dus niet heel speciaal om eerlijk te zijn. Wel was er een Natural Bridge dichtbij, wat dus onze volgende bestemming was. Deze brug is gevormd uit stenen en verbind de weg met het bos. Zo gaaf om te zien! Langs/over/naast de brug dreef helder blauw water dat van een waterval af kwam. Het was een heel mooi stuk natuur dat deel uitmaakte van Yoho National Park. We besloten een kleine afdaling naar de rivier te maken en hier te lunchen. Hierna bezochten we een information centre om te vragen welke trails er open waren. Het bleek dat de hike naar de Wapta Falls goed begaanbaar was en dus reden we hiernaartoe. Ik ben ontzettend blij dat we dit zijn gaan doen, want wauw, dit is de mooiste waterval die ik ooit heb gezien. Ja, mooier dan de Niagara Falls! Ik denk dat het deels kwam omdat we letterlijk op 5 meter afstand stonden en het water ons nat maakte. We stonden op een berg in het dal, en konden zo de waterval met als achtergrond de Rocky Mountains bewonderen. We liepen verder langs de aftakkingen van de waterval, om vervolgens weer door het bos terug naar boven te lopen. Eenmaal terug in het hostel begonnen Klara en ik aan een groot project: Zelfgemaakte pizza. We hebben bijna 10 kilo (althans zo voelde het) deeg gemaakt, belegd en gebakken. Het was zo goed gelukt! Tijdens het bereiden van de pizza raakten we in gesprek met Peter, een 50/60-jarige man uit Engeland. Dit was de eerste keer in 45 jaar dat hij op vakantie ging en het was bijzonder om zijn levensverhaal te horen: Wonend in een caravan, timmerman van beroep. Ik nodigde hem uit om met ons mee te eten, waar hij graag ja op zei. Het was een mooie dag!


10-05-2019

Deze ochtend had ik eerst met mama en Erik gefacetimed waarna ik met de rest weer terugging naar Lake Louise, dit keer om een hike te maken naar Lake Agnes, wat een meer is op de top van de berg. Naast Lake Agnes staat een (oud) teahouse dat bij goed weer geopend wordt en toeristen/ plaatselijke wandelaars thee aanbiedt. Er gingen geruchten dat het theehuis open zou zijn en daarom wilden we wel een poging wagen. Langs Lake Louise maakten we een klim omhoog, terwijl we ondertussen gerommel in de lucht hoorde. Eerst dacht ik dat het een vliegtuig was dat overvloog of dat er onweer was, echter, dit bleek het geluid van lawines te zijn! Toen we op een uitkijkpunt stonden waar geen bomen in het zicht stonden, konden we deze lawines zelfs aanschouwen. Met een enorme snelheid kwam de sneeuw naar beneden. Vervolgens liepen we verder en veranderde het pad langzaam in een besneeuwd pad. Gelukkig was het nog goed begaanbaar en dus niet zo onverantwoord als de voorgaande bergen! Toen we Mirror Lake passeerden (dat ook bevroren was), kwamen we op een gegeven moment uit op een ander viewpoint. Dit punt had een super mooi uitzicht over alle bergen en Lake Louise City. Hierna hoefden we nog maar een 10 minuten steile klim te maken, voordat we Lake Agnes bereikten. Wauw, wat was het hier mooi én stil! Het meer was helaas bevroren, maar wel stonden we letterlijk naast een bergtop. Het gerucht konden we ontkrachten, het theehuis was ook gesloten. Maar dit gaf niet, we hadden onze eigen lunch bij ons en besloten onder het dak van het theehuis te lunchen. Niemand was hier, dus we hadden de hele plek + uitzicht voor onszelf. Dat was wel een bijzonder moment. Doordat we stil zaten, begon het wel wat kouder te worden en dus besloten we terug te gaan. Eenmaal beneden scheen de zon volop en terwijl Jasper en Klara besloten om hiervan te genieten, liepen Rose en ik richting de bevroren waterval. Er ging het gerucht (ja, alweer) dat hier net een beer gespot was en dus besloten we een kijkje te nemen. Tijdens onze wandeling hiernaartoe hadden we een goed gesprek over onze levens in Engeland en Nederland. Het was fijn om even een écht goed gesprek te hebben en Rose wat beter te leren kennen naast al dat ‘’superficial’’ gepraat. De beer hadden we helaas niet gespot, maar de bevroren waterval wel. Dat was erg gaaf, want de waterval leek te zweven aan de top van de berg. Verder zagen we een man met enorm veel moed, aangezien hij in een ontdooid stuk van Lake Louise ging zwemmen. Brrrr. Hierna liepen we terug naar de rest en reden we weer naar ons hostel. Hier hebben we gekookt om vervolgens te poolen en een potje te kaarten, ook met onze nieuwe Engelse vriend Peter.