21-24 Februari, 2019

21-02-2019

Next stop: Québec City! Vanochtend stond om 7 uur de wekker om vervolgens om 8 uur in de Orléans Express te zitten die Cristina en mij meevoerde naar Québec City. Het was een spontaan besluit om hier een dagtrip naar toe te maken, maar ik had er ontzettend veel zin in! Terwijl we in de bus zaten, begon het steeds mistiger te worden en het aantal sneeuw dat langs de weg lag, nam in grote mate toe. Erik vertelde dat er vorige week zelfs zo’n 5 meter sneeuw was gevallen! Ik was dus erg benieuwd hoe wij Québec zouden aantreffen. 3,5 uur later bereikten we onze bestemming, het sneeuwde, maar de lucht was helder. Het station was erg mooi, het leek een beetje op een kasteel/ spookhuis met meerdere puntige torens. We hadden hier een routekaart gehaald en de belangrijke punten die we wilden zien op aangekruist. Net zoals in Montréal, had mijn Lonely Planet ook nu weer een route uitgestippeld met de belangrijkste hoogtepunten, dus we besloten deze te gaan bezichtigen. Québec is opgedeeld in Old Québec en Modern Québec. Aangezien er in Old Québec, cultureel gezien, het meeste te zien valt, besloten we vandaag dus vooral op dit gedeelte van de stad te focussen. Allereerst liepen we door een erg artistieke straat, waar meerdere boetiekjes gevestigd zaten waarin kunstenaars hun werk tentoonstelden. Ik vond dat er erg mooie kunst tussen zat en één van de werken herkende ik, omdat ik het eerder al (met Erik) in Toronto had gezien. Terwijl we verder liepen, kwamen we uit op een pleintje met een standbeeld omgeven door kerstbomen. Ja, het is hier nog steeds Kerstmis, en ondanks dat het 46 dagen na Drie Koningen is, het past wel in het plaatje. De sneeuw, de smalle straten, de kerstverlichting, de kerstbomen… Een groot sprookje. Gezien Québec vrij heuvelachtig is, maakten we een kleine klim naar boven via de Rue Sault-au-Matelot waar we een muurschildering ter grootte van 420 m2 zagen. Het heet de Fresque des Québécois en bevat historische figuren als Jacques Cartier (ontdekkingsreiziger die o.a. Montréal ontdekte) en Samuel de Champlain (cartograaf, ontdekkingsreiziger en grondlegger van Québec). De muurschildering was ontzettend mooi, het leek alsof je inzicht kreeg in hoe het leven in de 16e eeuw eraan toeging. We vervolgden de weg van de Lonely Planet en ons oog viel op een heel leuk klein straatje (wat niet in de Lonely Planet stond – ohhhh) waar we dus in liepen. Dit was, by far, de mooiste straat die ik ooit gezien heb! Er lag sneeuw, er stonden kerstbomen, het was smal en was gevuld met (souvenir) winkeltjes. Op dit moment was er ook een soort van ijssculptuur ‘’festival’’ aan de gang, gezien de straat gevuld was met beelden van o.a. Lucky Luke, Winnie de Poeh, Pippi Langkous en Le Petit Prince. Dit maakte het extra bijzonder. Er was ook een klein plein waar allerlei ijssculpturen stonden en zelfs een ijs glijbaan. Na het snowtuben van gisteren, konden we deze glijbaan niet overslaan natuurlijk. Dus we sjeesden ook hier vanaf en snel dat het ging! Het bijzondere is dat nu ik hier als ‘’volwassene’’ vanaf ga, ik veel meer nadenk over wat er eventueel kan gebeuren (maar geen angst!). Over het algemeen merk ik dat ik meer nadenk over de eventuele gevolgen van bepaalde acties. Natuurlijk is het goed om dit (zo nu en dan) te doen, maar soms merk ik dat dit mij tegenhoudt om bepaalde dingen te doen of dat dingen dan gebeuren met minder spontaniteit. Terwijl, naar mijn idee, kinderen veel meer beslissingen maken op wat dat moment goed voelt/ meer spontaan. Het zou mooi zijn als ik dat kinderstuk weer wat terugvind. We klommen verder omhoog naar Le Château Frontenac, dat gelegen is op de top van de stad en een prachtig uitzicht heeft over de St. Lawrence River en een deel van Québec. Dit kasteel was gebouwd in 1893 en tijdens de Tweede Wereldoorlog plande Churchill en Roosevelt D-Day hier. Op dit moment wordt het echter gebruikt als hotel. Inmiddels hadden Cristina en ik wel trek gekregen, dus we liepen naar de Tourist Information om te vragen of zij iets wisten. Zij raadden ons aan om bij Paillard te eten, een bakkerij. Even later liep ik hier naar binnen en keek mijn ogen uit, het was zoals Le Pain Quotidien, gevuld met stokbroden, krentenbroden, croissants, pastries. Naast lunch, bestelde ik ook een stokbrood voor de terugreis van morgen. We vervolgden onze tour naar Porte St-Louis wat de ingang is van La Citadelle. Dit is een fort van 2,3 m2 wat het dus het grootste fort van Noord-Amerika maakt. Het was gebouwd om Québec te beschermen tegen de Amerikaanse invasie die nooit kwam… Het fort heeft de vorm van een ster, wat ik bijzonder vond, omdat ik dit herkende van het Kastellet in Kopenhagen. Aangezien we haast moesten zwemmen door de sneeuw om een deel van het fort te kunnen zien, besloten we terug te lopen richting Old Québec, langs de Fortifications of Québec National Historic Site. Onderweg kwamen we langs het restaurant Aux Anciens Canadiens (kenmerkend voor zijn 17e -eeuws Franse architectuur), een klooster, een hospice dat nu dient als museum, en… de Notre-Dame (ja, nog één)! Echter, deze kerk leek niet op de Notre-Dame in Parijs of Montréal. Ook hier besloot ik naar binnen te lopen en de saliegeur vloog op mij af. Hierna liepen we richting Old Port, op aanraden van de mevrouw van het Tourist Information, omdat hier ijsvissers zouden zijn. We kwamen in de buurt en vanuit mijn ooghoeken viel mij iets op: Zag ik nou iglo’s? Ik werd super enthousiast en Cristina en ik renden er bijna naartoe. Maar toen we er eenmaal voor stonden, begonnen we kei hard te lachen. Het bleken opblaas iglo’s te zijn, daar viel onze droom in duigen… Maar ssst, op foto’s lijken ze gewoon echt 😉 Binnenin deze iglo’s wordt er geijsvist wat inhoudt dat er zo’n 20 kleine gaten in het ijs worden gemaakt en je vervolgens al je geduld mag verzamelen in de hoop om een visje (nee, geen grote vissen) te vangen. Een meneer nodigde mij uit om een kijkje te nemen. Hij sprak in het Frans en ik kon alles volgen wat hij zei, zo was het ijs wel 30 cm dik! Ik vind het alleen moeilijk om in het Frans te reageren, dus op een gegeven moment vroeg hij aan mij of ik wel Frans sprak. Toen legde ik hem de situatie uit, in een combinatie van Frans en Engels, maar hé, we kwamen eruit! Hierna hadden we nog wat tijd over en er was nog één Canadees gerecht dat Cristina en ik nog niet hadden geproefd; Beaver Tails. Het is eigenlijk een appelbeignet, maar dan zonder appel, waar je nutella, banaan, maple cyrup, appel, etc. op kunt doen. De enige plek waar ze Beaver Tails maakten was in de leukste straat van Québec. De straat waar we vanochtend ook waren gestart. Inmiddels was het donker en de straat was nu gevuld met lichtjes en de ijssculpturen veranderden van kleur. Het zag er zo gezellig uit, ik werd hier echt blij van!! Ik bestelde een Beaver Tail met appel en het was super lekker, zeker een aanrader! En met een goed gevulde maag en glimlach op mijn gezicht liepen Cristina en ik terug naar het station, klaar om de bus weer terug naar Montréal te nemen.


22-02-2019

Vandaag was het alweer de laatste dag in Montréal. Time flies when you are having fun! We besloten wat eerder naar de busterminal te lopen om onze bus om te boeken, omdat we maar heel weinig overstap tijd hadden en Daniela en ik niet onze laatste bus naar St. Catharines wilden missen. Terwijl we hiernaartoe liepen, probeerde ik alles voor de laatste keer in mij op te nemen. Het was gelukt met omboeken en hierna liepen we terug richting het centrum. We kwamen langs de Marie-Reine-Du-Monde Basilique Cathédrale de Montréal waar we een kijkje namen. Dit was een ontzettend mooie symmetrische kathedraal en er waren verschillende kamers gecreëerd waar je verschillende goddelijke personen kon aanbidden. In het midden van de kathedraal stonden beelden van de apostelen wat mij deed denken aan de Sint-Jant van Lateranen kerk in Rome. Precies op het moment dat wij de kathedraal uitliepen, begon de Franse mis. Ik liep even terug naar binnen, maar liep uiteindelijk met de meiden naar het Eaton Centre. Hier hadden we geluncht en nog wat winkeltjes bekeken, waarna we vervolgens weer terug naar de busterminal liepen. 6 uur later arriveerden Saraí, Daniela en ik in Toronto, waar Daniela en ik nog een rondje door de stad liepen, aangezien we wat tijd hadden om te overbruggen. Er was behoorlijk wat leven in de stad zo op de vrijdagavond! Om 00:30u ’s nachts arriveerde ik weer in Quarry View. Toch wel fijn om weer thuis te zijn, ja, zo begint het wel te voelen, als thuis. Het was een geslaagde week en ik heb heel erg genoten!! 

Au revoir et merci beaucoup pour la possibilité de visiter Montréal!