20 Februari, 2019

Bonjour tout le monde!

Na rustig te hebben ontbeten liepen Saraí, Daniela en Cristina, die ook inmiddels was gearriveerd, naar Mont Royal. Zoals de naam al zegt, is dit een berg in het midden van Montréal omgeven door een park en bos die als het ware aan de voet én op de berg liggen. Als je deze beklimt, heb je een prachtig uitzicht over de hele stad, dus daar gingen we dan... Via de McGill University, die letterlijk naast/ op Mont Royal ligt, begonnen we aan onze klim naar boven. La fôret de la montagne was bedekt met sneeuw en gaf de hele klim een sprookjesachtige sfeer. Cristina en ik bleken degenen te zijn die het vaakst (lange) wandelingen maken, gezien we een aantal keren de rest uit het oog verloren. Terwijl we naar boven liepen, kregen we langzaam het uitzicht in beeld; elke trap had steeds weer een nieuw bijbehorend uitzicht. En toen waren we daar: M A G N I F I Q U E!! Geen andere woorden voor... Rustig liet ik mijn ogen over alles wat er te zien viel glijden, zo zag ik o.a. een muurschildering van Leonard Cohen. Het is zo gek om te bedenken dat deze berg zowat in de stad ligt, alsof het Mastbos of Kronenburg park op een berg zouden liggen. Als ik hier zou wonen zou ik het wel weten trouwens, elk weekend een wandeling naar de top van de berg en genieten van het uitzicht. In de winter skiën, het was voor het eerst dat ik mensen zag skiën door het bos of langlaufen naast het ‘voetpad’. Voor ieder wat wils! En in de zomer waarschijnlijk gevuld met picknickende studenten. Na de fotoshoot met het mooie uitzicht op de achtergrond liepen we naar het chalet dat op de bergtop lag. De trappen van het chalet waren bedekt met sneeuw en er waren soort van glijbanen van gemaakt. Het kind in mij kwam naar boven. Natuurlijk zoefde ik naar beneden! En als er één gaat, volgen er meer... Hierna liepen we weer tot de helft naar beneden, waar we de weg naar Le Lac volgden. Hardlopers vlogen ons om de oren. Ik kan niet anders zeggen dan dat ze hier ontzettend van het hardlopen zijn, ‘s ochtends, ‘s middags, ‘s avonds, wel of geen sneeuw, korte broek of lange broek, niets is te gek. Inmiddels kwamen we in de buurt van iets wat Le Lac zou moeten zijn; er waren veel kinderen te zien en mensen die aan het schaatsen waren. Echter, het meer zelf bleek bevroren te zijn en omgetoverd tot een schaatsbaan. Ernaast lag een schans waar kinderen vanaf aan het ‘snowtuben’ waren. Na de kleine glijbaan voor het chalet, was dit nog leuker! Alle vier waren we dan ook over 1 ding zeker: Wij gaan snowtuben! Met de band in onze hand liepen we naar boven en even later zoefden we naar beneden. Wat was dit leuk!! Ik genoot volop! Met een knallende afsluiter liepen Saraí, Daniela en ik dik een uur later richting downtown, terwijl Cristina naar Old Town liep. Ondertussen hadden we gesprekken over de verschillen tussen Mexico en Nederland, van fruitsoorten tot klimaat. Daniela nodigde mij uit om een keer naar Mexico te komen en, dat zij en haar zus er dan meer dan open voor staan om mij mee op reis door hun land te nemen. Wat een warm welkom :) Eenmaal weer beneden kwamen we ‘toevallig’ in de straat uit waar de muurschildering van Leonard Cohen was, die ik iets ervoren nog op de top van Mont Royal zag! We vervolgden onze weg naar Le Musée des Beaux-Arts, waar schilderijen van o.a. Monet, Rembrandt en Picasso zouden moeten hangen. En hadden wij even geluk, vandaag bleek het gratis toegang te zijn voor mensen onder de 31 jaar! Het museum is gevestigd in verschillende gebouwen door de straat, waarvan sommigen op een kerk lijken en anderen op een Amerikaans gerechtshof (zo eentje met zuilen). We hadden een uur de tijd om alle bekende werken op te zoeken voordat het museum zou gaan sluiten. Eerst liepen we door een tentoonstelling van moderne kunst. Erik en ik hebben wel eens ‘discussies’ over wat kunst precies is. Nou, dat vraagstuk kwam tijdens deze tentoonstelling wel weer naar boven. Een kunstenaar had een koperen ton neer gezet en daar een boek in geplaatst. Er zijn dan mensen die 15 minuten ervoor gaan staan en met allerlei interpretaties komen. Tot zover gaat mijn creativiteit niet kan ik je zeggen. En of dit nou écht kunst is? Goed, dat laat ik dan maar ieder voor zichzelf bepalen. Er was trouwens wel een mooi gedicht geplaatst bij een van de kunstwerken van de tentoonstelling (nee, niet bij de ton). Deze deel ik graag met jullie:

‘’As a child, I wished to touch the light of dreams. And bring it before the eyes of day. To build new worlds of light. As powerful as the lucid dream.’’ - James Turrell, Speaking of the Light.

Vervolgens begonnen we lichtelijk te rennen om de ‘echte’ kunst nog te kunnen zien. Van Jan Steen’s The Return of the Prodigal Son, tot Andy Warhol’s Cow, tot Jean-Michel Basquiet’s A Panel of Experts (hele toffe moderne kunstenaar!), tot Dalí, Picasso, Pissarro’s View of Oissel Cotton Mill en Monet’s The Main Path at Giverny. Wat een namen! Voor velen in ieder geval kunstenaars voor in de geschiedenisboeken... Als ik zou moeten kiezen, zou ik ‘alleen’ de kunst van Jean-Michel Basquiet, Monet en Andy Warhol (buiten Herman Brood, Van Gogh en Corneille) in mijn huis hangen. Ik was op zoek naar Rembrandt’s schildering en ik dacht dat ik hem had gevonden, gezien het wat weg had van de Nachtwacht (zelfde stijl). Echter, ik bleek er letterlijk naast te zitten. Zijn schilderij was drie keer zo klein en was Het Portret van de Jonge Vrouw (waarschijnlijk Magdalena van Loo). Viel een beetje tegen haha, maar niet minder waard. Na dus ‘de meest belangrijkste’ werken te hebben gezien, was het tijd voor avondeten. Canada staat bekend om zijn gerecht Poutine. In Montréal blijkt de beste poutine te worden bereid in La Banquise. Door Rue Sherbrooke en langs Parc de la Fontaine kwamen we uiteindelijk aan bij het restaurant. Ik nam de traditionele poutine, terwijl Daniela en Saraí de Mexicaanse variant (extra extra pittig) namen. Poutine is eigenlijk friet, met saus en kaas. Ik weet het, klinkt gek, maar het smaakte niet minder lekker! Deze mooie dag met ruim 15 kilometer op de wandelmeter, sloten we dus Canadees af.