10-13 April, 2019

10-04-2019

Next stop: Ottawa. Vandaag was het weer tijd voor een nieuwe avontuur in een stad die nog steeds op mijn lijstje stond om bezichtigd te worden. Ottawa here I come! Om 6:30u nam ik een Uber naar St. Catharines Downtown Terminal, waarna ik een uur later in de bus zat richting Toronto. Ik had het idee dat we het laatste gedeelte van deze rit een andere route reden, want ik kwam langs allerlei gebouwen/ parken/ monumenten van Toronto die ik nog niet eerder gezien had, waaronder het Budapest Park. Als ik de laatste dagen van mijn tijd hier in Canada in Toronto ben, zal ik die dingen maar eens gaan bekijken. Om 10:30u zat ik in de trein richting Ottawa. Dat proces gaat zo anders hier, alsof je in een vliegtuig stapt. Allereerst moet je je boarding pass laten zien en daarna moet je gaan zitten op de stoel die op jouw ticket staat. Je spullen kun je opbergen in cabines boven de stoelen. De stoelen in de trein zijn zoals die in businessclass. Ontzettend veel ruimte én er is zelfs een stopcontact. Omdat de trein vrij leeg was, ging ik wel op een andere plek zitten waar ik wat meer ruimte had (als in, niet naast iemand hoefde te zitten). 5 uur plus 1 uur vertraging later, was ik gearriveerd in Ottawa. Klara stond mij al in de sneeuw op te wachten. Ja, ik weet het, het is April, maar de sneeuw ligt hier toch nog echt… Eerst dropte ik mijn spullen in haar kamer, waarna we langs de Byward Market en met een foto-tussenstop bij de OTTAWA letters, richting het parlement liepen. Ofwel, Parliament Hill. Daar is niets te weinig mee gezegd, want het ligt inderdaad hoog op een heuvel aan het (nu nog bevroren) water. De zon scheen fel en ging langzaam onder, dus dat was een prachtig zicht terwijl we lang het water richting het Courthouse liepen. Vervolgens vervolgden we onze weg langs het bekende Rideau Canal, waar ’s winters iedereen op schaatst. Er lag nog steeds ijs in het kanaal, echter, niet genoeg om nog op te kunnen schaatsen. Hierna bereikten we de University of Ottawa, waar Klara studeert. Ze liet mij de Faculty of Social Sciences zien en toen ik binnen liep zag ik dat er een muur was vol met echte planten, die reikte tot aan het plafond! Het rook ook alsof je in het bos was, zo gaaf. We namen de lift naar de hoogste etage waar we een prachtig uitzicht hadden over heel de stad 😊 Toen was het tijd om weer terug naar Klara’s studentenhuis te gaan, waar we samen hebben gekookt. Na het eten zijn we begonnen met het plannen van onze roadtrip door West-Canada. We hebben een route uitgestippeld en bijbehorende accommodaties (Air Bnb, Hostel, Couchsurfing, Hotel…) opgezocht. Zoals het er nu uitziet gaan we vanuit Vancouver naar Squamish, Whistler, Clearwater, Jasper, Banff, (plus alle bijbehorende parken, meren), Golden, Revelstoke, Kelowna, Yakima (USA), Portland (USA), Seattle (USA), Vancouver. Nu nog even afwachten wat de anderen daarvan vinden haha. Klara’s huisgenoot had vrienden uitgenodigd om spelletjes mee te spelen, dus rond 22:30u speelden we nog Cards Against Humanity. Voor de mensen die niet echt van spelletjes houden (waaronder mijzelf), ik denk dat dit toch wel een goed alternatief is!


11-04-2019
Als ontbijt had Klara crêpes gemaakt (geleerd van haar Franse huisgenoten) welke super lekker waren! Nadat onze buiken goed gevuld waren, namen we bus 85 naar Orléans, waar de Louise Falls in de buurt zouden moeten zijn. We zijn allebei gek op watervallen en deze had Klara ook nog niet gezien, dus ik was erg benieuwd. In een soort van Hop-on Hop-off bus reden we naar Orléans. Ongeveer een uur later waren we op de plek van bestemming, nu hoefden we alleen nog de watervallen te zoeken. Dit was niet zo moeilijk, want ze lag gewoon half in het bos naast de weg. Het was echt een hele mooie waterval; stenen waren op elkaar ‘’gestapeld’’ en fris, zuiver water viel naar beneden. Er lag veel sneeuw rondom de waterval, maar Klara en ik wilden eigenlijk wel dichterbij komen. Dus we besloten half naar beneden te springen en de waterval te beklimmen mét blote voeten. Brrrrr, goed voor de bloedsomloop. Er lag wat ijs op de stenen, maar dit weerhield ons niet. Het is de mindset! Eenmaal boven zaten we op de stenen naast de waterval en konden we alles heel goed overzien. Het was de eerste keer dat ik een waterval had beklommen en het voelde echt alsof ik verbonden was met de natuur! Adem-in, adem-uit. Hierna klommen we weer naar beneden, schoenen aan, en namen we een route door de sneeuw naar boven, weg van de weg. De sneeuwroute leek ons te leiden naar een meer, maar toen we op de berg stonden, bleek het dat we in een luxe woonwijk waren uitgekomen. Oh. We probeerden een alternatieve route terug naar de bushalte te vinden, maar dit ging niet helemaal zoals we hoopten, dus een uur later namen we dezelfde route weer terug. De sneeuwroute naar beneden was nog wel even een uitdaging, omdat er onder de sneeuw veel ijs lag. Het was dus best glad (en stijl). Goed, wat doe je op zo’n moment? Precies, je glijdt naar beneden. Inmiddels begonnen Klara en ik wel trek te krijgen en in de Lonely Planet stond de ‘’Art is in Bakery’’ aangeraden. Ik was hier erg benieuwd naar, vooral omdat er maar weinige échte broodbakkerijen zijn, dus we besloten hiernaartoe te gaan. Toen we een uur later de bus uitstapten, keken we om ons heen en leek het alsof we in the middle of nowhere waren beland. We liepen verder en verscholen tussen allerlei andere ‘’winkels’’ lag het dan. We openden de deuren en… Wow! Een groot café openbaarde zich, het was knus, het zal vol en overal hingen sfeervolle lichtjes, en dan nog niet te spreken over het brood dat ze hadden! Het was een biologisch café/restaurant en als lunch namen we een tomatensoep en belegd broodje (geitenkaas, tomaat, sla, pompoen, rozijnen, bieslook). Heerlijk!! En toen kwam het moment waarop we hadden gewacht; het proeven van de cronut. Dit is het beste toetje/taart dat ik ooit op heb!! Het is een combinatie van een donut en een croissant en het was gevuld met crème en nutella. Bovenop de cronut lag een halve cheesecake (échte cheese), oreo, chocolade, koekje, framboos. Heaven! Compleet voldaan liepen we terug via Chinatown, tweedehands boetiekjes, hipsterwijken vol murals, het National Arts Centre en monumenten van alle Canadese provincies (inclusief het jaartal dat de provincies zijn gesticht en de bijbehorende vlag), over de Pont Alexander Bridge naar het Canadian Museum of History. En toen waren we opeens in Québec. Ja, deze brug verbindt Ontario met Québec. Elke donderdag tussen 17-20 uur zijn alle musea gratis te bezoeken. Op aanraden van Panthea zijn Klara en ik dus naar het historisch museum gegaan. We liepen binnen en ik keek om mij heen, zo ook naar het plafond. Dat was het moment dat ik mijn ogen uitkeek. Het plafond, de Morning Star, is in 1993 geschilderd door Alex Janvier en zijn zoon Dean (indigenous artists) en illustreert de geschiedenis van Canada en de hoop op wederzijds respect. Allereerst liepen we door een tentoonstelling van William Notman dat op het moment plaatsvindt; hij was de eerste Canadese fotograaf met internationale herkenning. Hij legde rauwe gebeurtenissen vast en ontwikkelde bepaalde technieken die nu door vele fotografen worden opgevolgd. Zijn overtuiging was: ‘’Photography captures detail the eye might miss, but needs help portraying what only the imagination could see.’’ Vervolgens begonnen Klara en ik aan onze reis door het verleden van Canada. Het begint bij de ‘’indigenous people’’, de oorspronkelijke inwoners van Canada, die leefden van wat de natuur hen gaf. Puur. Toen kwamen de Europeanen en deden een poging tot landje pik, wat gelukt is. Er ontstond een conflict tussen de twee culturen en de oorspronkelijke inwoners werden langzaam weggedreven. Nu maken we een grote stap in de geschiedenis; nog geen 100 jaar geleden werden er residentiële scholen voor indigenous people opgericht. Indigenous families werden gedwongen om hun kinderen naar deze scholen te sturen, met het verhaal dat zij beter onderwijs zouden krijgen. Echter, wat er eigenlijk gebeurde was een Canadese ‘’rassenzuivering’’. Bij aankomst kregen zij een knipbeurt, een douche en eigendommen werden van hen afgenomen. Ook moesten ze andere kleding aan en kregen ze een ID waarop stond dat ze indigenous waren en tot welke tribe ze behoorden. Broers en zussen werden gescheiden en sommige kinderen kregen een nummer als identiteit. Er was fysiek en seksueel geweld, ze mochten hun eigen taal niet spreken en de hygiëne was slecht. Dit allemaal met als doel om hun oorspronkelijke cultuur te verlaten en te worden zoals de ‘’blanken’’. Het enige verschil met de Joden, is dat de indigenous people niet werden vermoord. Echter, hun identiteit werd afgenomen, gevoelens werden opgekropt; ze waren niemand en wisten zelf ook niet wie ze waren; de psychische schade die hen is toegebracht is voor altijd. In 1996 is de laatste residentiële school gesloten, 22 jaar geleden, dat is bizar!! In 2011 werd het volgende gezegd: ‘’We need to bear witness to the past and join in a vision for the future. This must be the goal of reconciliation, it involves all of us.’’ Verder heb ik geleerd dat Québec een motie had ingediend om zich te scheiden van Canada, maar met 51% van de stemmen tegen, is dat niet gebeurd. Kennelijk blijkt het dat als je iemand uit Québec vraagt of hij/zij uit Canada komt, hij/zij ‘’Nee, ik kom uit Québec’’ zegt haha. Na deze volle dag vol met nieuwe kennis en indrukken, was het tijd om terug naar huis te gaan. In de avond heb ik gegeten bij Klara waarna ik naar mijn ‘’Jail Hostel’’ (oude gevangenis waar de cellen nog steeds dienen als kamers) ben gelopen. Het was een meer dan geslaagde dag!!


12-04-2019 / 13-04-2019

Allereerst had ik ontbeten in het Jail Hostel waarna ik richting de Senate Chambers liep, omdat ik daar mijn eerste Engelse rondleiding had. Het is vandaag de eerste keer dat ik echt alleen de dag doorbreng in een stad in Canada 😊 Het gebouw lijkt een beetje op een Amerikaans Court House en ik moest dan ook eerst door security. Eenmaal binnen kwam ik Cristina (en haar moeder en tante) tegen, die haar moeder had gevraagd om snoep vanuit Mexico mee te nemen, zodat Antonia en ik dat kunnen proeven. Super lief, dus dat ga ik zondag maar eens proberen. Hierna begon de rondleiding en we liepen eerst naar de foyer, wat vroeger kennelijk een treinstation bleek te zijn. De bank waar ik 5 minuten geleden nog op had gezeten, bleek dan ook afkomstig van dit treinstation te zijn. Op de grond lag een rood tapijt, wat Canada vertegenwoordigt; het is de kleur van ‘’nobiliteit’’ (m.b.t. Queen Elisabeth). Het senaatgebouw is vrij nieuw en zal maar ''tijdelijk'' worden gebruikt; sinds Februari zijn ze begonnen aan een 10-jarige renovatie van het officiële parlementsgebouw (= Centre Block, bestaande uit House of Commons, Parliament Library en Senate Chambers). Goed, in de rode kamer passen 150 senatoren welke allemaal zowel Frans als Engels moeten spreken. Maar iedereen is voorzien van een oortje waar de gesproken woorden worden vertaalt naar de moedertaal (wat dus voor elke senator anders is – Frans of Engels). Je kunt senator worden vanaf je 30e en bent dit tot je 75e. In het midden van de rode kamer staan drie stoelen, 1 voor de koningin, 1 voor haar man en 1 voor de ‘’speaker’’ (degene die het debat in goede banen leidt). Wanneer de koningin niet aanwezig is, neemt de ‘’governor general’’ (hoofd van het leger, zorgt dat alle minderheden ook in de kamer aanwezig zijn – man, vrouw, indigenous, Frans, Engels, Afrikaans-Amerikaans, etc.) haar taken over. Ik was hier nogal in de war door. Canada heeft toch helemaal geen koningin meer? Ik stelde deze vraag en het blijkt dus dat OP PAPIER Queen Elisabeth NOG STEEDS koningin van Canada is… Say what?! En waarom dan? Nou, om de goede connectie tussen Engeland en Canada te behouden. Echter, de laatste keer dat de koningin een meeting in de rode kamer bijwoonde was in 1900-zoveel. Dus nu neemt de governor general altijd haar plaats in. Hierna had ik even wat vrije tijd, dus ik liep lang het Court House, de Bank van Montréal, het Bank of Canada Museum en het National War Memorial waarvoor de Tomb of the Unknown Soldier is gelegen. Dat laatste vond ik wel erg bijzonder, omdat mama, Erik, Yassie en ik dit ook in Washington D.C. hebben gezien. Het blijkt dus dat er soldaten tijdens WOll zijn gestorven die niet bekend zijn. Het graf van een van deze soldaten is gekozen en verplaatst naar het National War Memorial. Hierna liep ik naar Chipotle voor een heerlijke burrito en toen ben ik naar de House of Commons gewandeld voor een Franse rondleiding! Allereerst vroeg de gids waar ik vandaan kwam, Les Pays-Bas!! Ik merk dat ik Canadees Frans wat beter kan verstaan, omdat het wat langzamer gaat. Ik denk dat ik bepaalde informatie heb gemist tijdens de rondleiding, maar over het algemeen kon ik het goed volgen. Dus ik was toch wel trots dat ik deze uitdaging ben aangegaan 😊 House of Commons is een redelijk modern gebouw in Engelse stijl, welke veel groene elementen bevat dat de natuur vertegenwoordigt. Dit was ook te zien aan de mozaïek in de foyer, die de Boréalis en bomen weergaf. De belangrijkste regel in het House of Commons is dat er wederzijds respect is tussen het hoofd van de staat en het member of the Parliament. Na deze overvloed aan informatie liep ik, via het Global Centre of Pluralism, de Notre Dame (welke dicht is t/m Mei), Embassy of USA, Koeweit, Japan, Saudi-Arabië en de delegatie van Ismaili Humamat, naar de Rideau Falls. Bijna een uur later arriveerde ik en om eerlijk te zijn was ik zwaar teleurgesteld bij het zien van deze ‘’waterval’’. Het water was erg vies en kwam uit een sluis, wat de hele situatie niet echt bijzonder maakte. Goed, het was in ieder geval een goede wandeling met frisse lucht en regen. Ik liep weer terug en bekeek hier en daar wat winkeltjes, waarna ik een heerlijke curry heb gegeten. Met 12km op de wandelmeter, sloot ik deze laatste dag in Ottawa af. Ik heb erg genoten, alles goed in mij opgenomen en ben dankbaar dat ik deze stad heb mogen zien!