8 en 9 Augustus, 2017

11 augustus 2017 - Arusha, Tanzania

Hoi allemaal,

Dinsdagochtend kon ik uitslapen, om vervolgens met twee andere vrijwilligers (Marinthe en Sophie) mee te gaan naar hun project. Zij geven voorlichting aan de Maasai, welke een (nomadische) stam is in Oost-Afrika, voornamelijk levend in Kenia en Tanzania. Deze stam heeft eeuwenoude tradities die zij nog steeds uitvoeren, ondanks de gedachten/ 'ingrepen' van de Westerse wereld. De vrijwilligers geven voorlichting aan Maasai vrouwen over HIV, vrouwenrechten, voorbehoedsmiddelen, etc. Allereerst reden we met een dala dala naar het centrum, waar een man (Maasai) en vrouw ons opwachtten. De mevrouw is de begeleider van het project en de man gaat mee om het Engels naar Maasai te vertalen, omdat de Maasai hun eigen taal hebben en dus niet Swahili spreken. In het centrum stapten we met z'n allen over op een andere dala dala, waar we 2,5 uur in mochten zitten om op de plek van bestemming te komen. We reden langs markten en uitgestrekte vlaktes toen er op een gegeven moment een (donkere) man in de dala dala stapte met knal blauwe ogen. Het leek wel alsof hij door je heen keek, erg bijzonder! Even later kwamen we aan op een plek in the middle of nowhere, omgeven door cactussen en een paar boompjes. In de verte kwam er een Warrior aanlopen. Dit is een Maasai jongen gehuld in het zwart, met extra zwarte verf op het lichaam en witte schilderingen op het gezicht. Een Warrior is klaar voor de jacht en mag er nu zelf op uit om wild te schieten. Hierna liepen we richting het ontmoetingspunt, waar al een aantal Maasai vrouwen zaten te wachten. Deze vrouwen mogen vaak zo'n twee kilometer lopen om op de ontmoetingsplek te komen en hun man weet niet dat ze hier zijn. Daarom is het altijd de vraag wie er komen en wie niet, want de vrouwen komen alleen als hun man aan het jagen is. Als hun man erachter komt dat ze hiernaartoe gaan, dan hebben de vrouwen een groot probleem. Ze zullen worden geslagen en wie weet wat er dan nog meer gebeurt. De overtuiging van de Maasai mannen is kennis=macht. Daarom willen ze hun vrouwen zo dom mogelijk houden, omdat ze anders bang zijn dat ze alles kwijtraken. En ze hebben gelijk... Als deze vrouwen weten wat hun rechten zijn en bereid zijn om hun mond open te doen, dan zal de Maasai niet meer zo zijn als dat hij nu is. Het doel van de voorlichting is dan ook om de gehoorzamende vrouw zonder stem te veranderen in een vrouw die zich losmaakt van de onderdrukking en baas wordt over haar eigen lichaam. Een aantal vrouwen waren er nog niet, maar zijn normaal wel aanwezig, dus die werden opgebeld om te vragen waar ze bleven. Dat vond ik zo gek. De Maasai leeft voornamelijk van wat de natuur hen geeft, maar toch hebben ze allemaal een telefoon. Hoe dubbel kan het zijn? Gelukkig zagen we de vrouwen al aan komen lopen en toen kon de kennismaking beginnen. Zij stelden zich voor met hun naam, leeftijd (welke ze vaak niet weten, omdat verjaardagen niet echt een ding zijn hier), hoeveel kinderen ze hebben, wat het geslacht is van de kinderen, de hoeveelste vrouw zij zijn en wat hun baan is (vaak groente, fruit en armbanden verkopen op de markt). 

Dinsdag ging de voorlichting over family planning en dan met name over voorbehoedsmiddelen. De vrijwilligers hadden een nep piemel meegenomen en demonstreerden hoe je een condoom omdoet. De vrouwen moesten hier erg om lachen en vertelden dat bij hun de overtuiging is dat condooms bacteriën bevatten en hierdoor chlamydia veroorzaken. Dit zou de reden zijn om het niet te gebruiken. Verder werd er uitleg gegeven over het vrouwencondoom, de pil, spiraal, sterilisatie, anticonceptiestaafje en prikpil. Dit laatste gebruiken een aantal vrouwen, omdat deze ingreep maar 1x per drie maanden is. Daarnaast is het niet zichtbaar als je de prikpil gebruikt en hierdoor heeft de man dus ook niet door dat zijn vrouw gebruik maakt van een voorbehoedsmiddel. Ondertussen werd alles vertaald door de Maasai man, waarbij de vrijwilligers soms hun twijfels hebben. Hij bekijkt de hele situatie natuurlijk vanuit de visie van een mannelijke Maasai, dus de vraag is of hij het wel goed vertaalt. Om hierachter te komen heb ik hem een vraag gesteld. Wat is jouw beeld van de vrouw? Hoe zie jij hun? Gelukkig vertelde hij dat als hij later kinderen krijgt, dat zij naar school mogen (zowel zijn toekomstige dochters als zijn zonen), dat hij het bij één vrouw zal houden en vier kinderen wilt. Ja, de meeste Maasai mannen hebben meerdere vrouwen. En hier is nogal een interessante reden voor... De vrouwen moeten kinderen krijgen wanneer het de man uitkomt. Er mag maximaal drie jaar tussen twee kinderen zitten en dan moet er eigenlijk weer een nieuw kindje geboren worden. Als de Maasai man maar één vrouw zou hebben, zou dit kunnen betekenen dat ze maar 1x per drie jaar seks hebben. Maar de man moet zijn behoefte kwijt en daarom heeft hij meerdere vrouwen (en het verhaal gaat dat hij meerdere vriendinnetjes heeft tijdens het jagen). Ondertussen kreeg ik nog meer verhalen te horen van de vrijwilligers over de tradities van de Maasai. De mannen worden gebrandmerkt op hun wangen en voorhoofd en zowel vrouwen als mannen krijgen gaten in hun oren voor de oorbellen. Deze oorbellen dienen alleen voor het dansen. Verder wordt bij 5-8 jarigen de middelste tand in de onderkaak eruit gesneden. Soms worden de mensen ziek, waardoor ze niet kunnen eten. Het gat dient dan voor het makkelijker laten doorstromen van drinken. Het ergste verhaal heeft betrekking op de besnijdenis. Hier werd ik echt misselijk van... Alle Maasai worden bij hun geboorte besneden. Bij vrouwen heeft deze besnijdenis veel grotere gevolgen. Hun schaamlippen worden weggehaald en in de loop van de tijd wordt dit vervangen door littekenweefsel. Echter, dit weefsel is niet rekbaar. Dus als de vrouw zwanger is en haar kind mag baren, dan is er geen ruimte voor ontsluiting en is de kans groot dat de vrouw uitscheurt. De Maasai vrouwen bevallen niet in het ziekenhuis en wonen vaak erg ver hier vandaan, waardoor de kans bestaat dat deze vrouwen doodbloeden. De vrouwen zijn zich ervan bewust dat deze situatie zich kan voordoen en eten daarom ook zo min mogelijk eiwitten om het kindje zo klein mogelijk te houden. Ik wil niet te veel oordelen hierover, maar er kwam een vraag bij mij naar boven: ''Wat is dit voor een wereld?''. Als het kindje eenmaal is geboren en het blijkt een meisje te zijn, dan zalze op haar 14e worden uitgehuwelijkt in ruil voor vee. Dat is het allerbelangrijkste bezit van de Maasai, vee gaat voor dochters (kinderen). Liefde kennen ze niet, iets wat wij ons niet kunnen voorstellen. Na de voorlichting gaf een van de vrouwen ons een armband als teken van dankbaarheid. Erg lief! Zij hebben voor ons gebeden, dat wij een mooi leven mogen leiden en dat alles op de studie goed zal verlopen. Het was een goede bijeenkomst, de vrouwen deden actief mee en deelden hun verhalen. Hierna namen wij de dala dala terug naar huis, het was een lange, intensieve, maar leerzame dag! 's Avonds heb ik voor de laatste keer met de vrijwilligers gegeten, hutspot, en ben ik op tijd naar bed gegaan, klaar voor mijn vertrek...

Woensdagochtend om drie uur zat ik in de auto op weg naar het vliegveld. Op het vliegveld aangekomen, moest ik nog even wachten voordat ik kon inchecken, maar om zes uur zat ik veilig en wel in het vliegtuig naar Nairobi. Ik hield nog even mijn hart vast, omdat het zo'n (oud) propeller vliegtuigje was, waar maar 60 mensen inzaten. Eenmaal in de lucht keek ik uit het raam en ik wist niet wat ik zag! De Kilimanjaro was duidelijk te zien, er was geen wolk te bekennen en de zon kwam langzaam op. Wauw! Dit was nog eens mooi afscheid nemen van alles en iedereen en in mijn hoofd dankte ik Tanzania dat ik er heb mogen zijn. In Nairobi had ik maar 55 minuten de tijd om over te stappen en dat was nog wel even stressen. Vooral omdat ik ter plekke nog moest inchecken (dit kon niet online). Op het moment dat de gate ging sluiten, had ik de boarding pas in mijn handen en kon ik het toestel betreden. Hakuna Matata. 8,5 uur later landde ik veilig in Amsterdam. Mama en Yassie pikten mij op van het vliegveld, dit was een erg emotioneel moment. Het voelde goed om ze weer te zien, dank je wel dat jullie er waren. 

In de afgelopen vier weken heb ik veel mogen zien er ervaren. Ik heb het gevoel dat ik een 'rijker' persoon ben geworden. Met een van de vrijwilligers (Mieke) heb ik veel gesprekken gehad over hoe het zal zijn als ik weer thuis ben. De cultuurshock. De komende dagen ga ik eens goed landen en voelen wat mijn verblijf in Tanzania energetisch allemaal met mij heeft gedaan... Maar voor nu is er mij een ding duidelijk geworden. Het maakt niet uit waar wij vandaan komen, zolang we ons met elkaar blijven verbinden, voor elkaar zorgen en elkaar liefde geven, dan kunnen we grootse dingen doen!

En zoals alle trainers en vrijwilligers van Jobortunity tegen mij zeiden: ''Jij verlaat Tanzania, maar Tanzania verlaat jou niet.''.

Liefs Anne-Fleur

Foto’s

1 Reactie

  1. Ria:
    12 augustus 2017
    oh wat mooi Anne-Fleur wat je heb mogen zien, voelen en ervaren, wat een andere cultuur, , wat je hiermee gaat doen mag nog wachten om dan een keuze te maken - dank je voor je gezellige, duidelijke liefdevolle blogs, een prachtige toekomst. liefs Ria