4 en 5 Augustus, 2017

Hallo!

Vrijdagochtend werd ik wakker met een dubbel gevoel: mijn ena laatste dag Jobortunity was aangebroken, maar waar ik al afscheid moest nemen van een aantal trainers. Dit i.v.m. het Nane Nane event dat plaatsvindt, waardoor maandag het team niet compleet zal zijn. Aan de ene kant voelde ik mij een beetje somber, omdat ik mij deze weken echt thuis ben gaan voelen op Jobortunity en ik het moeilijk vind om afscheid te nemen. Aan de andere kant had ik ook een gevoel van trots, omdat ik echt dingen heb kunnen doen, alleen, en samen met het team en de studenten. 's Ochtends gestart met de laatste morning meeting, waarbij duidelijk werd dat we niet alleen een afscheid hadden, maar ook twee pre-verjaardagen om te vieren. Het zou een drukke, lange, maar mooie dag worden. Hierna was er een laatste energizer, "don't touch the snake" om vervolgens aan het werk te gaan. De laatste dingetjes mogen nu afgerond worden. Rond elf uur had ik een exit meeting met de manager (Robert), waarbij hij mij vragen stelde over mijn tijd hier in Jobortunity. Vragen als "Which work have you done?", "What can be improved within Jobortunity?", "What can be improved within the team?", "How have you experienced your time here?" kwamen aan bod. Waarna ik de wedervraag stelde of de manager ook nog iets had binnen Jobortunity dat hij wilde verbeteren. Deze vraag verraste hem, hij moest even nadenken, maar kwam vervolgens met een duidelijk punt: computers. De computers die er nu staan, zijn nog van die 'oude kasten' die veel elektriciteit verbruiken. Mochten jullie nog bedrijven kennen die eventueel hierin willen investeren, etc. dan zou dat erg welkom zijn! Hierna ging ik weer aan het werk en kwam er een student naar mij toe, waarmee ik deze weken echt verbinding heb gemaakt. Dit was erg bijzonder, want voor het eerst vertelde zij mij haar verhaal, haar achtergrond. Ik vond het fijn dat ze hier zo open over was naar mij toe. Vervolgens kwam er een andere student die mij de Swahili klok heeft uitgelegd (13u bij ons noemen ze 19u in Swahili, +6) en mij de nummers 1-10 in het Swahili heeft geleerd. Ik heb hem  tegelijkertijd ook 1-10 in het Nederlands geleerd. Zijn uitspraak klonk grappig en de nummers vijf en negen bleken lastig te zijn. Hierna was de lunch, rijst met bonen, waar ik een erg goed gesprek heb gehad met een van de trainers en een vrijwilligster. Van de wereldoorlogen (waaraan Tanzania ook heeft meegedaan) tot de verkiezingen in Kenia, tot het verenigen van de stammen in Tanzania, tot aan Trump en Hitler (hier gaat het verhaal dat Hitler is overleden doordat hij de zee inliep en er niet meer is uitgekomen). Daarna ging ik verder met mijn werk en aan het einde van de middag kwam de jongen die mij wat Swahili had geleerd weer naar mij toe om mij te vertellen dat het niet goed is om de hele dag achter de computer te zitten, maar dat ik af en toe ook naar buiten moet om even te relaxen en te ademen. Uhm ja, ook hier wordt mij dit verteld. Daarnaast hadden ook wij een persoonlijk gesprek. Wauw wat een openheid opeens! Hij vertelde mij zijn kijk op het leven, welke "life is about problems" is... Jeetje, dit kwam binnen. Ik heb doorgevraagd en uiteindelijk kwamen we op de dingen waar hij zijn energie uithaalt (zingen en verhalen schrijven). Gelukkig kan hij in zijn leven dus af en toe ook een sparkle zien. 

Om half zes kon de afronding van de dag beginnen. Ik liep het klaslokaal binnen en zag een aantal studenten zitten (waaronder Doris, Shaffy, Jenipha Naurath en Samwel). Wat een leuke verrassing! Ik vond het zo leuk dat zij er ook bij waren voor het afscheid en de verjaardagen. Ik mocht op een stoel gaan zitten en door de MC (Jonazah) werd er gevraagd of iemand iets tegen mij wilde zeggen. Het bleef even stil en de vraag werd nog een keer gesteld. Ik dacht even, nou wat een indruk heb ik gemaakt, toen er een trainer (Emmanuel) opstond om wat te zeggen. Hij vond het leuk dat ik bij Jobortunity ben komen werken en dat ik welkom ben om nog een keer terug te komen. Dat we contact zullen houden en dat hij zeker weet dat dit geen afscheid is, maar slechts een nieuw begin. Vervolgens stond er een student (Samwel) op die, on behalf of all the students, vertelde dat ze mij gaan missen en heel erg dankbaar zijn dat ik hen heb geholpen met het English Support Programme. En eindigend met de woorden: ''You will not forget us, we will stay forever in your hart.''. 

Verder wilde ik iedereen ook bedanken, dus ik had een kaart geschreven waarop ik mijn ervaringen heb geschreven en mijn vernieuwde kijk op... Deze werd voorgelezen en hierna kreeg ik ook nog cadeaus! Een enorme zelf gemaakte kaart waar bijna alle trainers mooie teksten hebben opgeschreven én een Maasai doek met het logo van Jobortunity, gemaakt van kraaltjes!! Ik ben zo erg verwend, ontzettend lief! De enige reactie die ik hierop kon geven was iedereen (zowel de trainers als de studenten) een goede knuffel te geven, dus hier heb ik ook even de tijd voor genomen. Na het afscheid vierden we nog de verjaardagen van Robert en Jonazah, natuurlijk d.m.v. (dansens) taart happen en eindigend met een knalfuif. Het was een ontzettend mooie en bijzondere dag en heb van een aantal alvast goed afscheid kunnen nemen. Met een tevreden gevoel liep ik de poort uit op weg naar huis. 

Gisterenochtend gewacht op de dala dala die mij mee zou nemen naar Nane Nane, maar ze waren....kuch....50 minuten te laat... Pole pole. Nane Nane is een event waar allerlei bedrijven bijeenkomen om hun product te laten zien en of te verkopen. Er zijn agrarische bedrijven aanwezig die koeien verkopen etc, overheidsinstanties, scholen en winkeltjes. Het doel is dat wij, als Jobortunity zijnde, contact kunnen leggen met andere bedrijven die aansluiten bij toerisme. In deze bedrijven zouden de afgestudeerde studenten dan eventueel kunnen gaan werken. Ook komen er veel jongeren op af die wij proberen aan te spreken en te vertellen over ons concept. Wat mooi zou zijn, is dat deze jongeren zo geïnteresseerd raken dat ze hun email adres achterlaten en dat wij contact met ze kunnen opnemen voor een eventueel vervolg; de selectie procedure. Om tien uur waren we er en liep ik de poort door. Wow! Ik dacht dat het een overdekt gebouw was, waar iedereen dicht op elkaar zou staan. Maar het is mega! Even later waren we met een aantal trainers (Isaack en Happy), vrijwilligers (Gina en Mieke) en studenten (Doreen, Benard, Lucy, ...) gesetteld in onze tent, welke erg mooi versierd was, en aten we Mandazi. Hierna liep ik met een vrijwilliger (Mieke) het hele terrein over, opzoek naar aansluitende bedrijven. We zagen veel, waaronder koeien die eruit zagen als een kameel (ze hadden een bult achter hun hoofd), maar er was geen een bedrijf aanwezig waarmee we een verbinding zouden kunnen leggen. Dat was erg teleurstellend en niet wat we hadden verwacht. Dus toen besloten we ons te focussen op het aanspreken van jongeren. Het nadeel is dat ik geen Swahili kan, maar ik probeerde toch een poging te wagen. En het was meteen raak! Ik sprak twee vrouwen aan die vrij goed Engels kunnen en ik vertelden hen over Jobortunity. Ze waren enthousiast en stelden goede vragen. Helaas vielen ze niet binnen de leeftijdscategorie 18-25 (ik vind het zo moeilijk om te zien hoe oud de mensen hier zijn), maar ze kenden wel disadvantaged youth en zouden deze benaderen. Ik vond het erg leuk dat ik mensen kon aanspreken, iets wat ik nog niet eerder op deze manier had gedaan. Want hoe begin je een gesprek, hoe bouw je het op en wat vertel je (niet)? Rond twee uur was het alweer tijd voor lunch, maar ik moest eerst nog even naar de WC. Voor het eerst in mijn leven zag ik een gat waarin ik moest plassen. Ik kan nu in ieder geval zeggen dat ik dat ook nog heb meegemaakt!

Tijdens de lunch hebben we heerlijke Chips Mayaai gegeten. Men kon ook vlees bestellen, wat rauw in de zon aan een spies zat en later pas werd gebakken. Ook hebben we gezien hoe een man met een kapmes de poot van een geit aan het slachten was. Vervolgens liepen een andere vrijwilligster (Gina) en ik nog het hele terrein over en hebben we het marktje bezocht. Ik keek mijn ogen uit! Het leek wel de Intertoys waar we doorheen liepen. Overal lagen er kinderspeeltjes gemaakt van plastic, de sponsor was China (who else). Hierna heb ik nog een aantal jongeren aangesproken die geboren zijn in Tanzania, maar waarvan de ouders uit India komen. Dat viel mij op, er waren best veel Indiërs aanwezig. Het blijkt dat de ouders van deze jongeren hier goedlopende bedrijven hebben opgezet. Deze jongeren spreken goed Engels en waren erg geïnteresseerd in Jobortunity en dan vooral in job matching (het helpen met het vinden van een baan). Ze vonden dat ik een erg goed verhaal had én dat ik mooie ogen heb, nou nou wat een complimenten. De tijd ging snel en voor ik het wist was het al vijf uur, tijd om naar huis te gaan. Er kwamen Maasai mannen aan die op onze tent gingen passen. Het viel mij trouwens op dat er veel Maasai rondliep, sieraden, grote gaten in het oor en soms littekens in het gezicht. Eenmaal thuis lekker op de bank gezeten en een film gekeken. 's Avonds heb ik met twee vrijwilligers (Melissa en Sophie) nog een goed gesprek gehad over familie situaties en toekomst visies. Bijzonder hoe je er in een gesprek achter kan komen dat je (toch) veel gemeen hebt. 

Liefs Anne-Fleur