31 Juli en 1 Augustus, 2017

Karibu sana!

Gisterenochtend op tijd opgestaan om mij klaar te stomen voor de laatste volle week Jobortunity. Zoals altijd begonnen we met de morning meeting, waarin mij is verteld welke studenten een deel van de donatie zullen ontvangen. Afgelopen vrijdag hebben de trainers overleg gehad en hierin een beslissing gemaakt. Er is gekeken naar welke studenten het het hardst nodig hebben. De trainers zullen deze studenten op de foto zetten, zodat ik deze foto's aan jullie kan laten zien en er hun eigen persoonlijke verhaal bij kan vertellen. Wat ik voor nu kan zeggen, is dat elke student uniek is en zo zijn eigen achtergrond heeft dat mij kippenvel doet geven. Velen zijn pas 18 jaar oud en hebben al zoveel meegemaakt. Het zet mij met beide benen op de grond... Hierna was er een PDP training, gegeven door een van de vrijwilligers (Gina). We gingen met alle trainers fragmenten bekijken van de film The Breakfast Club en mochten een van de personages observeren. Juist, observeren en dus niet veroordelen! Dit is lastiger dan het lijkt. Je kunt bijvoorbeeld van een personage zeggen dat hij veel zelfvertrouwen heeft, maar dit is een impressie en dus geen observatie. De observatie erbij zou dan zijn, rechte rug, kin omhoog en jou aankijkend. Maar waar ligt de grens? Wanneer is het een observatie en wanneer een impressie? Zet tot nadenken...

Tussen de middag bonen gegeten en daarna verder gegaan met mijn werk. Ik heb boeken verzameld die de studenten zouden kunnen lezen om hun vocabulaire te vergroten. Ook heb ik verbs assignments verzameld. Verder had ik mijn bijles nog voorbereid, die helaas niet doorging omdat de les van de trainer uitliep tot half zes (!). Hierdoor heb ik het huiswerk van de studenten maar verzameld en thuis nagekeken. Er zaten een aantal studenten tussen die het echt goed hadden gemaakt, maar ook een aantal die de plank een beetje missloegen. Er is dus nog wat werk aan de winkel. Het 'grappige' is, is dat er een paar studenten hun huiswerk niet hadden gemaakt (het blijft natuurlijk vrijwillig), maar vijf minuten voordat ik de gemaakte oefeningen verzamelde, de antwoorden nog even van een andere student overschreven. Alsof ik dat niet zie... En het gebeurt dus niet alleen in Nederland ;) 's Avonds weer rijst met bonen gegeten om vervolgens op tijd naar bed te gaan.

Vanochtend weer rustig met de dala dala naar het werk gereden, waar we begonnen met een Energizer. In koppels (ik mocht samen met Emmanuel) moesten we de finish bereiken, terwijl de een zijn ogen dicht had en de ander de instructies gaf. Was leuk en we hebben erg gelachen met elkaar! Hierna mocht ik mij inschrijven voor de tweedejaars vakken van Psychologie, wat is gelukt gelukkig, om vervolgens een van de vrijwilligers (Mieke) te helpen met de database. Ik mocht gegevens invullen van de eerste student van Jobortunity tot de huidige student. Ik ben nog niet klaar, maar het is best interessant werk. Vooral omdat ik alle dossiers moet doorbladeren en dingen tegen kom, waarvan ik erg schrik (familie situaties etc.). Vervolgens kwam er nog een trainer (Neema) langs om haar verhaal te delen over een van de studenten (Shaffy). Pats, boem, dat kwam bij mij binnen... en tranen waren het gevolg. Ik zie de studenten elke dag en met sommigen van hun bouw ik echt een band op. Als ik er vervolgens achter kom, waar een aantal studenten mee te dealen hebben, dan komt dat erg dichtbij. Van het geen geld hebben om te kunnen eten (Shaffy en dus een heel weekend zonder eten zit) tot aan langs de deuren moeten gaan voor geld (Jenipha Naurath, kan zomaar in de handen komen van pooiers). Ik ben gewoon bereid om een deel van mijn salaris dat ik verdien bij de Appie aan hun te geven. Sommigen van hun hebben het veel harder nodig. Al is het maar om hun eten te kunnen betalen. Het zet mij aan het denken. Waarom zou ik het allemaal voor mijzelf houden, terwijl ik het ook kan delen? Dit gemengde gevoel heb ik vandaag de hele dag gehad en terwijl ik dit schrijf, staan de tranen weer in mijn ogen. Ja, ik ben geraakt...

Na de lunch weer verder gewerkt en mijn bijles voorbereid, de past tense. Helaas liep ook vandaag de les weer uit, waardoor de past tense is verschoven naar morgen. Wel heb ik twee leerlingen (Samwel en Stephano) privé les gegeven, in de present tense. Ik merkte verschil in deze vorm van bijles. De studenten waren open voor een Engels gesprek, stelden vragen en daarnaast leken ze de stof op deze manier beter te begrijpen. Misschien een idee om in het vervolg dus meerdere kleine groepen te maken i.p.v. een grote groep (nu was er in mijn geval ook geen tijd om kleine groepen bijles te geven, daarvoor ben ik hier te kort), zodat je individuele aandacht kan geven. Om zes uur zat ik in de dala dala richting Kundayo, wat ook weer een hele belevenis was. Op een gegeven moment stapten er twee vrouwen in die tegen mij begonnen te praten; Karibu (Asante), Jambo, (Sijambo), Mambo (Poa), You are beautiful (Asante), I love you (Asante sana). Ze bleven maar herhalen dat ze van mij hielden. Toen stapten er twee jongens in en zij hoorden de vrouwen over mij praten. Toen bemoeiden zij zich er ook mee en hoorde ik mzungu, mzungu, waardoor ik door had dat ze het over mij hadden. Het hele busje was dus over mij aan het praten. Ik voelde mij hier niet erg gemakkelijk bij. Toen wilde een van die vrouwen nog mijn nummer, uhm doei, ik zei dat ik geen 'contacts' had. Geloofden ze niet, maar allen stapten al uit. Wauw, ik blijf in 'aparte' situaties komen. 

Na het avondeten nog eventjes buiten gezeten om alles van vandaag te laten bezinken en te voelen wat het met mij heeft gedaan....

Slaap lekker allemaal en droom zacht.

Liefs Anne-Fleur